Die vraag stellen mensen die eerlijk en open BDSM benaderen zich vaak. Hoe kan iemand er nu plezier in vinden van pijn gedaan te worden ? Wat is er zo prettig aan vernederd worden ?

 

Hoe raar het ook klinkt, er lopen meer mensen dan je denkt rond met de drang om zo behandeld te worden. En het rare van de zaak is dat subjes in het echte leven vaak heel sterke mensen zijn met een zeer verantwoordelijke positie. Waarom ze dan zo onderdanig willen zijn vraag je me. Wel, ik denk dat het bij hen vooral het feit is dat ze tijdens een spel totaal geen verantwoordelijkheid moeten dragen, dat ze zich lekker ontspannen kunnen overgeven, eens ontlast zijn van hun plichten. Want iedereen, zelfs de meest bazige mens, wil volgens mij wel eens de pees van de boog halen en zich onderdompelen in een wereld waar hij vrij en zonder zorgen zijn lot in handen kan geven van iemand anders.

 

Pijnsubs is weer een andere kwestie. Wanneer iemand pijn lijdt scheiden de hersenen endorphines af, een soort natuurlijke morfine. Naast een pijnstillend effect heeft dit ook als gevolg dat de persoon in een staat van euforie terechtkomt. Wie ooit verliefd is geweest kent dit gevoel zeker, want verliefdheid komt uit dezelfde endorfines voort. Pijnsubs zoeken dus naast de pijn zelf veelal dit effect. Ze verkeren dan "in subspace" zoals BDSM-ers zo graag in hun jargon zeggen. Voor de Meester is dit een heel moeilijke periode want zijn sub is echt high, is niet meer onder de mensen en kan op dat moment gemakkelijk een "bad trip" maken zoals een echte morfinomaan. Eerlijk gezegd, daarom alleen al durf ik niet aan pijnigen beginnen. Hoewel het me eerlijk gezegd ook weinig zegt hoor, maar een sub vraagt er soms achter en dan is het niet bevorderlijk om te zeggen dat je dat "niet doet". 

 

Hoe raar het ook klinkt voor een buitenstaander, een sub geniet echt van wat haar aangedaan wordt. "En de Meester dan ?" zal je me vragen, "vindt die dat ook plezant iemand pijn te doen of te vernederen ?". Ik kan niet spreken voor andere Meesters (ook wel Doms genoemd) maar wat mij betreft : ik vind het denderend mijn subje op het verkeerde been te zetten, ze te plagen, slimmer te zijn dan zij, zodat ze mijn spel niet doorziet. Ik geniet er ook van van haar schrik te zien, van te weten dat ze nu in haar broek doet maar dat ze toch, omdat ik het vraag, bereid is alles te doen wat ik haar vraag, gewoon omdat ze me vertrouwt, me die totale overgave wil schenken, me wil laten weten "ik ben van jou, en ik doe dit voor jou". Kan je je een mooiere vorm van liefde inbeelden ? Ik niet eerlijk gezegd.

 

En ze weet dat als ze goed haar best heeft gedaan, ze beloond zal worden, met knuffels overladen, in de watten gelegd, gepampeld zal worden, dat alle spanning zich dan kan ontladen in een feest van uitbarstende gevoelens zoals alleen na een grote stress maar kan voorkomen. Dit contrast, dit overspoeld worden door haar gevoelens is wat mijn type subje vaak zoekt en nodig heeft.

 

"En hoe rijm je dat nu met liefde ?". Wel, heel simpel : BDSM kan alleen maar goed gaan als er een blinde overgave is van de sub, als deze ook weet dat ze dit gevaarloos kan doen. Ze stelt zich volledig open voor haar Meester, zonder rem, zonder beperking. Ze is volledig zijn eigendom. Deze totale overgave, dit totaal vertrouwen laat toe om zonder gevaar haar Meester in contact te laten komen met haar diepste gevoelens. Niets gaat zo diep, raakt zo de diepste snaren van de ziel, als een sub die zich in een spel volledig geeft. Geen enkel gevoel kan zo met iemand op de loop gaan, raakt zo intens de meest innige regionen van de ziel, brengt zo iemand in een andere wereld als een totale overgave uit liefde en affectie. In romantische vrouwenboekjes lees je van totale overgave aan de geliefde, een sub maakt het in realiteit mee als het spel zijn toppunt bereikt. Want op dat ogenblik zet ze haar hart, haar ziel, haar volledige wezen het meest open en kan ze het diepst geraakt worden. Daarom alleen al raken zoveel subs verslaafd aan hun positie, lopen ze verloren, als hun Meester er niet is, of als ze Hem kwijt zijn. Raar maar waar. En wie het ooit heeft gevoeld zal kunnen beamen : ongelooflijk intens en door niks te overtreffen.