Ik weet het, ik ben veeleisend, maar ik behoor niet tot het soort Doms dat absoluut iemand onder zich willen hebben en die zich "leeg" voelen als ze niemand kunnen overheersen. Ik heb zoiets helemaal niet nodig om me "volledig" te voelen. Zoals ik vaak zeg : voor mij is BDSM enkel de kers op de taart. De taart zelf is onze vriendschap.

 

Jarenlang had ik het zoeken ook wat aan het toeval overgelaten, maar sinds een jaar was ik wat gerichter aan het zoeken, vooral via aankondigingen op groepen. Pas heel recent had ik de BDSM-room van Place-to-be ontdekt en nu en sporadisch ging ik er een kijkje nemen. Maar ik voelde me er niet thuis. Rare gewoonten, weinig niveau, veel macho- of vulgaire praat.

 

Daarenboven ben ik iemand die me in groep niet op de voorgrond kan zetten, dus ik wist nauwelijks wat zeggen.

 

Op een dag zat ik er weer eens mee te lezen toen plots een subje vroeg "Meester mag ik even privé met jou ?". Nu was mijn moment gekomen om ook iets te zeggen, dacht ik tenminste. Ik vroeg haar "Tegen wie spreek je feitelijk ? Want het zit hier vol Meesters". Dadelijk werd ik aangevallen door een vrouw dat ik een faker was, dat ik me eerst moest informeren over BDSM want dat ik dan zo'n domme vragen niet zou stellen. Dat subje had immers haar collar aan en ik moest dus weten dat ik ze niet kon krijgen"

 

Ik verdedigde me dat ik niet de bedoeling had haar van haar Meester af te nemen en dat ik inderdaad de bedoeling niet kende van al die rare tekens die ik al had gezien, tekens die op verschillende sites vaak anders waren ten andere, en die dus sterk afhingen van plaatselijke conventies.

 

Om kort te gaan, ik werd daar letterlijk afgemaakt. Plotseling zei er echter iemand, een vrouwelijk subje van 48 "ik denk niet dat ze haar collar aanhad, dus hoe kon hij dan weten dat ze bezet was ?". Op slag was de discussie over. Ik bedankte haar in de room en even later kwam ze privé. We hadden een kort maar zeer aangenaam gesprek, waarin ik toegaf dat "openbare BDSM" voor mij nieuw was. Tot dan toe was BDSM iets tussen mij en mijn subje geweest.

 

De dag erna wisselden we onze msn-adressen uit en praatten we daar voort. Al snel kwam ze op de proppen met een klacht : waarom zette ik achter mijn asl in de room "jonge subjes welkom privé" ? Ik was niet eerlijk volgens haar, ik zocht naar een jong subje en gaf "oudere" vrouwen geen kans, hoewel die even goede subs konden zijn en zeker even veel te bieden hadden. We discussieerden daar veel over de eerste keren en haar oratio pro domo begon al snel effect te hebben. Ik zag in dat dit niet fair was en daarna zette ik achter mijn nick "privé welkom", zonder onderscheid voor wie ook.

 

Ze was een zalige vrouw, met een beetje gebrek aan zelfwaardering, maar intelligent, ik kon er goed mee praten, zeer begaan met anderen, en vooral haar gezin. Kortom, een vrouw die me lag. Ze was zelfs bereid voor mij op zoek te gaan naar een jong subje, om maar te zeggen welk hoogstaand karakter ze heeft.

 

Na een tijdje verdween echter die bereidheid om een subje te zoeken en voelde ik aan dat ze zelf me wel zag zitten als Meester. We spraken af voor een eerste irl contact, in een station. Daar stond haar de "Muur" te wachten.  

 

Daarna gingen we een taverne binnen waar we de rest van de dag gepraat hebben, urenlang. Ze was kapot van de zenuwen, maar toch o zo aandoenlijk. Ze was zo kwetsbaar, zo lief ook, kortom, ze had mijn hart gestolen. En toen ze me vroeg haar Meester te worden aanvaardde ik zonder er één seconde aan te twijfelen.  

 

Ik wist waar ik aan begon. Want ze had verteld dat ze al 1 à 2 Meesters gehad had. De eerste was nauwelijks de moeite over te praten, de tweede was een heel hard man die haar echter eens veel pijn had gedaan door haar mee te nemen naar een meeting en haar dan verder aan haar lot over te laten.

 

Gevolg was dat ze enorm schrik had weer eens gekwetst te worden en dat ze heel wantrouwig was. De eerste weken mocht ik niets verkeerd zeggen of ze kreeg schrik. Echt een subje naar mijn hart dus : iemand die heel veel geduld vraagt en waar je maanden mee bezig bent voor je ook maar de eerste keer serieus kan spelen. Ondertussen kwamen we ook persoonlijk elke dag dichter bij elkaar. Ze evolueerde tot een echte vriendin en we bespraken vaak zeer persoonlijke zaken. Ook hielp ik haar nu en dan met haar avondschool, want ook dat deed mijn bezig bijtje nog.

 

Ik had haar wel verwittigd dat, gezien zij in Nederland en ik in Belgie woonde, en gezien ze zeer druk was, dàt hét probleem van onze "relatie" zou worden. Maar ze wou proberen.

 

Twee maal is ze bij mij gekomen in de 6 maanden die we samen waren, maar spelen hebben we nauwelijks of niet gedaan. Veel gepraat, veel geknuffeld. Beiden genoten we daar immers enorm van en het zijn nu nog mijn mooiste aandenkens aan haar : haar hoofdje op mijn buik, ik haar haren strelen en zij warm en veilig tegen me aangevleid. Zalig gewoon.

 

Ik wilde vooral een stevige basis leggen, haar wantrouwen wegwerken, haar laten voelen dat ze "mijn klein meisje" was. Pas daarna zou ik beginnen met haar op te leren. Maar ik wou een stevig fundament. Volgens haar ging ik dan ook te traag, maar ik hield voet bij stuk. Niets overhaasten !

 

Ook persoonlijk leerde ik haar enkele zaken. Vermits velen in de room waar we vaak zitten haar kennen zal ik hier niet teveel in details treden, maar laat ik gewoon zeggen dat ik haar op enkele punten de wereld anders heb leren zien, dat ik een beetje aan "karaktervorming" heb gedaan. Ook die evolutie begeleiden vond ik zalig. Pygmalion, weet je wel ;-)

 

Na een tijdje bleek echter dat mijn voorspelling uitkwam, dat ze toch wat weinig tijd had om regelmatig te spelen. Dus op een dag zei ze me dat ze niet verder kon met me. Kort erop had ze een nieuwe Meester, iemand die niet zo ver van haar weg woonde. Ik heb haar nog veel geholpen bij haar twijfels, want ze was en bleef een vrouw die nu en dan wat peptalk nodig had, een twijfelaartje. Ze twijfelde vooral aan zichzelf, hoewel daar helemaal geen reden voor was in mijn ogen.

 

Bij hun eerste echte spel dumpte hij haar echter kort en goed. Ze was er echt de put van in en ik voelde me weer goed omdat ik mijn vriendinnetje kon steunen en troosten. Tegelijk kwamen haar tentamens, waar ook weer alle zelftwijfel bovenkwam en waar ook weer regelmatig alle motivatiepraat waar ik over beschikte bovengehaald werd. Onnodig te zeggen dat ze prachtige punten had. Ik was echt fier op haar. 

 

Niet lang daarna besloot ze zich te onderwerpen aan een man die ze al zeer lang kende en waarvan iedereen al gezegd had dat hij de ideale Meester voor haar zou zijn. Ik heb ook hier de eerste momenten nog van meegemaakt en inderdaad, ik denk dat ze nu eindelijk de Meester gevonden heeft die haar gelukkig zal maken. Ik heb ze terug zien opleven met hem, ze blonk en glunderde weer als een gelukkig kind. Zalig om je subje zo af te geven.

 

"En hoe gaat het nu verder ?" hoor ik jullie vragen. Wel toen op mijn blog mijn artikel verscheen hoe Doms op zoek gaan was ze verontwaardigd omdat ik "subjes hun vertrouwen afneem". En ze brak onze vriendschap af. Ze was diep gekwetst door mijn uitlating en begreep niet dat de boodschapper niet noodzakelijk steeds achter de boodschap staat. Maar recent heeft ze terug contact gelegd en ik was dolblij dat het terug bijgelegd is. Ze is nog steeds boos voor sommige zaken, en dat is haar recht vind ik. Maar ik heb terug de kans om haar te laten voelen dat ze voor mij nog altijd een grote plaats inneemt in mijn hart.

 

Daarenboven : ze is gelukkig met haar nieuwe Meester, mij heeft ze niet meer nodig nu, dus ik kan met een gerust gemoed berusten en terugkijken op acht zalige maanden van innige vriendschap. 

 

Ik heb maar 2 subjes gehad totnogtoe, maar van elk van hen heb ik heel veel gehouden. En ik denk dat hun beelden bij de laatste zullen behoren die ik me zal herinneren als ik oud zal zijn en de ogen zal sluiten. Zalige meisjes, zalige herinneringen, goede vriendinnen. Dank je steffie ! Het ga je goed meisje.