Lang kenden we elkaar niet en we waren toevallig met elkaar in contact gekomen via een chatbox. Maar in onze eerste gesprekken klikte het wel en ik had veel zin Hem te vragen mijn Meester te worden. Alleen, het is niet makkelijk hé. Zou ik het wel doen ? Zou Hij niet "neen" zeggen ? Hij zocht ook een jong subje en ik heb al volwassen kinderen, dus, misschien is Hij wel niet de goede Meester voor mij en neemt Hij me enkel aan in afwachting tot Hij "beter" vindt. Hij zegt van niet maar toch, ik twijfel. En jaloezie is een gevoel dat me niet vreemd is moet ik zeggen. Maar ik wil niet meer gekwetst worden. Mijn vorige Meester verwaarloosde me en nu wil ik absoluut een Meester die tijd in me steekt, die me aandacht geeft.

Na enkele open discussies bleef ik wel met twijfels zitten maar diep in mij zei een stemmetje "dat voelt goed aan, het klikt, waarom niet met Hem in zee gaan ?". Ik kreeg een warm gevoel bij onze chats en ik zag me al aan Zijn voeten zitten, Hem bedienen, Hem …, ja wat spookte allemaal niet door mijn hoofd. Tenslotte, na veel twijfelen, was ik vastbesloten om me erg in te zetten en een goed subje te worden als Hij me wou aannemen en opleiden.

Dus toen er sprake was van eens in het echt af te spreken zei ik zeker geen "neen". Ik zag het wel zitten en we spraken af op een plaats die we beiden gemakkelijk konden bereiken : een station. Alleen, hoe zouden we elkaar herkennen en terugvinden in die massa volk ? Na veel voorstellen die elk op hun beurt werden afgewezen als "te onzeker" (geen van beiden kenden we het station) zei Meester me "stel je, als je met je gezicht naar de inkomdeur staat rechts ervan op, tegen de muur". Een uitvlucht als "ik weet niet of ik die muur wel vind, en wat ik moet doen als er geen muur is ?" werd de grond ingeboord met een "in de lokettenzaal moet er wel iets zijn waar die deur aan vastzit ! Wel aan de rechterzijde van de deur moet je voor dat "iets" gaan staan", Geen ontsnappen aan dus, tegen de muur moest ik. Nu ja, daar wachten of ergens anders, wat maakte het uit ? Niets toch ? Had ik maar beter geweten, nu ik mijn Meester beter ken zou het niet meer in me opkomen om dat te antwoorden. Want ik sta hier nu wel al 10 min te wachten. Alleen, het is niet zomaar "wachten" hoor, zeker niet.

"Er zullen daar nog wel vrouwen op iemand staan wachten denk ik" klonk het. Ja, da’s wel waar, met daar gewoon post te vatten zou ik nog altijd niet herkenbaar zijn. Ik kon Hem daarin geen ongelijk geven.

"Weet je wat je doet, je zet je gewoon met je gezicht naar de muur. Dan herken ik je meteen want zoiets zal niemand anders dan jij in zijn hoofd halen"

"Waaaat ???" riep ik uit

"Ja, ga op 15 cm van de muur staan, gezicht naar de muur, da’s toch niet moeilijk"

"Jamaar, ik ga daar wel erg belachelijk zijn hé"

"Ja natuurlijk, dat is ook de bedoeling hé"

"Jamaar …"

"Niks te jamaren. DOEN !!"

"Ja Meester". Verdorie, ik noemde Hem al Meester en ik kende Hem van haar noch pluim. Waar ging dat nog eindigen ? En ik die me zo voorgenomen had heel voorzichtig te zijn en me maar stapje voor stapje te geven. Ik was weer goed begonnen.

"En vind je niet dat een Meester respect verdient subje ?"

"Ja Meester". Lap, Hij springt erop natuurlijk, Hij zal die kans niet missen om me als sub in te lijven. Hij noemt me al "subje". Verdorie, waarom was ik toch weer zo onvoorzichtig ?

"Wel subje, ik vind dat ook. Zou je daarom niet wat nederigheid aan de dag leggen subje ?"

"Ja Meester" antwoordde ik nietbegrijpend.

"Zou het geen goed gedacht zijn dat je, in afwachting tot ik het woord tot je wil richten, al nederig je hoofd zou buigen subje ?"

"Wat is dat nu weeral ?" vroeg ik me af. "Wat bedoelt Hij daar nu weer mee ?"

"Ik begrijp niet goed wat je bedoelt Meester" durfde ik nog zeggen

"Nou subje, je gaat je die dag toch mooi maken voor je Meester ?"

"Ja Meester, natuurlijk"

"Wel subje, ik denk wel dat je dan ook je mooiste schoenen zal aantrekken"

"Eh ja Meester". Nu begreep ik er helemaal niks meer van, wat betekende dit allemaal, waar sloeg dit allemaal op ?

"Ik dacht bij mezelf : subje heeft mooie schoenen aan, ze zal die waarschijnlijk graag willen bewonderen. Ik zal ze dus maar een plezier doen en haar toestaan dat ze naar de toppen van haar tenen mag kijken. En ondertussen leert ze ook wat nederigheid bij, hoe ze haar hoofd moet buigen als haar Meester in de omgeving is. Da’s toch goed gevonden van mij hé subje?" "Ja Meester" piepte ik nog. "En hoe laat komt je trein toe Meester ?"

"Om half 11 subje"

"Dan maak ik dat ik er om half elf ben Meester, en als ik er vroeger ben loop ik wat rond in de lokettenzaal."

"O neen hoor subje, ik ga het nog prettiger maken : je moet in je auto wachten als je te vroeg bent. En je mag er ten vroegste staan 5 min voor ik toekom. Dan heb je nog wat meer om je zorgen over te maken. Nu moet je ook nog inschatten hoeveel tijd je nodig hebt van parking tot station. Had je niet gezegd dat je er juist op tijd ging staan, had je me in de waan gelaten dat je ging je best doen er tevoren al te staan, dan was je dat probleem kwijtgeweest. Nu kan je de klok in het oog houden om er noch te vroeg, noch te laat te zijn, inschatten hoelang het stappen is van de parking naar het station en vooral, ultiem genot, daar lekker wat zitten gaarkoken en je afvragen hoe het zal aanvoelen daar tegen je muur."

Grrrrr, ik haatte het zo gepest te worden, maar anderzijds vond ik het toch wel ergens exciterend. Ik voelde me al echt zijn subje. Dat beloofde goed te komen, Hij begreep blijkbaar heel goed mijn behoefte aan gehoorzamen en ook wel een beetje aan vernederd worden. Niet prettig om toe te geven, maar diep in mijn hart stel ik vast dat het wel zo is.

"Let wel op voor je handtas hé, dat die niet gestolen wordt"

"Die hou ik wel vast"

"In je handen, want die moeten voor je kruis hé, mooi samen, zedig, onderdanig en geduldig wachten op je Meester"

"Ja Meester, als ik dat allemaal maar kan onthouden"

"Zal wel moeten, is niet veel, als je niet meer moeite doet voor je Meester is het niet vet hé.

Dus om kort te gaan : als je met het gezicht naar de deur staat is het aan de rechterzijde, rug naar de zaal, hoofd gebogen, handen voor het kruis. Je mag geen broek aanhebben, het moet een rok of kleed zijn. Voor de rest geen kledingsvoorschriften. Zorg dat ik je niet moet zoeken, je weet waar ik zal komen kijken. Sta ook zo dicht mogelijk tegen de muur/glas ... Vergeet niet dat je moet opvallen hé, anders vind ik je niet. Je moet de aandacht trekken hoor, ik wil als ik toekom iedereen in je richting zien kijken"

"Jamaar Meester, de mensen gaan zich afvragen wat ik daar met mijn gezicht tegen die muur staat te doen"

"Niet enkel met je gezicht naar de muur hé subje, ook met nederig gebogen hoofd. Wel, weet je, eerlijk gezegd laat me dat ijskoud wat de mensen zullen denken, integendeel zelfs, ik hoop dat je veel beziens zal hebben, en ik denk niet dat ik bedrogen zal uitkomen. Maar veel last zal je er niet van hebben hoor, want het is verboden opzij of omhoog te kijken, je kijkt naar je tenen"

Verdorie, eerst dacht ik "pff, even met mijn gezicht naar een muur gaan staan, da’s niet moeilijk", maar nu Hij er altijd een schepje bovenop doet begin ik me toch echt niet meer zo zeker te voelen van mijn zaak. Ik voel het al, die man gaat me nog de muren laten opkruipen. Grrrr, maar anderzijds, zalig toch zo te moeten gehoorzamen. Ik begin er smaak in te krijgen.

"Moet U mijn GSM nummer niet hebben, als U me niet vindt …"

"Neen, hou je GSM wel in je hand, maar mail me het nummer pas als je zeker bent dat ik Hem mag hebben, als je je veilig genoeg voelt bij mij. Zolang wil ik hem niet hebben"

Dat stelde me wel wat gerust eerlijk gezegd. Hij hield blijkbaar rekening met mijn twijfels en mijn gevoelens en Hij wil dus geen misbruik maken van mijn voortvarendheid, Hij remt me zelfs af. "Zou Hij dan toch de Meester zijn waar ik al zo lang naar op zoek ben ? " ging het door mijn hoofd. "Maar waarom mag ik Hem dan niet zien, waarom wil Hij geen foto doorsturen, waarom weigert Hij de webcam aan te zetten ? Da’s toch verdacht. Hij zegt dan wel dat het voor dit spel onontbeerlijk is dat ik niet weet wie Hij is, maar toch, om daar tegen een muur te staan zie ik niet in wat het kwaad kan".

Ik twijfelde nog voortdurend die avond of ik nu wel of niet zou ingaan op de afspraak, maar het avontuur trok me wel aan en ik was nieuwsgierig naar de man die me dat allemaal aandeed. Nieuwsgierig en toch bang om weer in handen te vallen van een faker of een freak.

S’anderendaags probeerde ik het al eens uit hoe het voelde om gezicht tegen de muur te staan en eerlijk, ik had het zwaar onderschat. Het was veel moeilijker dan ik dacht. En vooral dat ik niet wist hoe lang ik er zou moeten staan maakte het erg beklemmend.

De volgende dagen praatte Hij nog regelmatig over deze afspraak, kwestie van mijn terugkerend zelfvertrouwen telkens opnieuw de grond in te boren. Vooral toen Hij zei dat Hij een uurtje vroeger ging komen om te zien hoe ik mijn plaats zocht en me ging opstellen zonk de moed me in de schoenen en wou ik alles afzeggen. Ik stelde me honderd vragen. "wat als er geen muur is ? wat als ik niet op de juiste plaats sta ? hoe lang ga ik erop rijden ? …." Er kwam geen einde aan. Soms vond ik ook dat het allemaal wat te snel ging, maar dan kwam weer die drang boven om daar onderdanig te staan wachten, en hoe doodsbenauwd ik ook was, ik snakte er ook wel naar.

Gevolg is dat toen ik vanmorgen opstond ik beefde op mijn benen. Ik moest van mijn "Meester" nog snel mijn mail nakijken voor eventuele laatste instructies en ook dat gaf me al niet veel vertrouwen. Wie weet dat Hij het me nog wat moeilijker zou maken dan het al was. Gelukkig beperkte het zich tot een kort "ik kijk er echt naar uit om je daar te zien staan, ik denk dat ik je wat ga laten wachten ook. Want je zal te graag hebben dat je lijdensweg achter de rug is, dus laten we Hem maar wat langer duren. Plezant hé, zo moeten luisteren en naar de pijpen van iemand moeten dansen ? En het plezantste komt nog hoor : als je daar staat kan je gewoon niet weg, je moet wachten tot ik je verlos, en daar zal ik wel voor zorgen dat het niet direct is, dat je je machteloos overgeleverd voelt aan mijn grillen."

Net wat ik nodig had dus, nog een laatste aanval op het weinige wat me aan moed nog overbleef. Waarom onderwerp ik me toch ? Wat is daar nu zo prettig aan om je zo te laten pesten. Ik begrijp soms niets van mezelf hoor. Hoewel, Hij sloot zijn mailtje af met "Maar als je dat goed doet krijg je van mij een dikke knuffel en een kusje op je voorhoofdje. Meisje, ik hoop dat ik fier op je zal kunnen zijn, dat je je best zal doen". En daarvoor wil ik dus wel dit allemaal uitzweten hoor, want eens lekker geknuffeld worden, wie heeft dat niet graag. Ik snak ernaar in zijn armen te liggen en gewoon te mogen wegdromen. Maar dan moet ik het wel verdienen hé, mijn best doen om mijn Meester te gehoorzamen, en dit is hier de eerste test hé, dat weet ik ook wel.

Het resultaat is dus wel dat ik mooi gehoorzaamd heb. Ik ben er op tijd geraakt, ik heb geduldig in de auto zitten wachten en aftellen tot het tijd was, en nu sta ik hier, hoewel ik eerst het station niet indurfde hoor. Ik sta hier nu al 10 minuten voor mijn muur, mijn voeten te bestuderen. Met de handen voor mijn kruis. Ik sta hier nu echt te rillen, mijn hart klopt in mijn keel. Hopelijk val ik niet teveel op. Maar dat zal ook wel weer een illusie zijn vrees ik. Ik verwacht hier iedere moment aangesproken te worden door een of ander bezorgde spoorwegbediende of reiziger. En ik denk niet dat ik er hier met een klein beetje wachten vanaf ben hoor, ik zie me hier nog een hele kruisweg afleggen.

Oei, mijn GSM krijgt juist een berichtje binnen. "Niet omdraaien subje, ik zit hier vlak achter je en geniet teveel van het zicht om het nu reeds te stoppen". Grrrrr, me zo laten wachten en me dan nog uitlachen ook. Waarom laat ik dat toch allemaal toe, heb ik dan echt geen zelfrespect dat ik zo met mezelf laat sollen ?

"Bent U ziek mevrouw ?". Ik richt mijn blik even opzij en kijk recht in de ogen van een man van middelbare leeftijd. Hij kijkt me bezorgd en vol medelijden aan. "Moet ik een ziekenwagen bellen ?" "Neen hoor, dank je" antwoord ik wat verward. "Maar u ziet er echt niet goed uit hoor, ik zal hulp halen, wacht, ik zal je naar een bank helpen en dan bel ik iemand" "Neen, dank je, da’s echt niet nodig hoor". "Toch wel, ik zou hier niet blijven staan hoor". "Vindt u ook niet dat mevrouw er nogal slap uitziet" hoor ik hem vragen aan een vrouw die toevallig voorbijkomt. Die bekijkt me even en kan alleen maar bevestigend antwoorden. "Maar mevrouw wil niet gaan zitten hé, ik heb het haar voorgesteld en ze wil hier blijven, ik vraag me af waarom. Ik zal toch maar een ziekenwagen of de politie bellen denk je ook niet ?". "Verdorie man, dring zo niet aan hé" denk ik bij mezelf, "ik heb het hier al zo moeilijk en dan kom jij me hier nog lastigvallen. Als ik echt ziek was zou ik je hulp aanvaarden, maar ik kan toch niet zeggen dat ik hier niet weg mag van mijn Meester. Hoe moet ik dat hier weer gaan uitleggen ? Meester, help me, laat me hier aub niet te lang meer staan want ik kan het echt niet meer aan". Na nog wat heen-en weergepraat geeft de man het uiteindelijk toch op "Als je dan toch geen hulp wil is dat jouw zaak, maar je ziet er niet goed uit, en val hier dan maar flauw als je wil. Dankbaarheid is wel anders" roept hij al weggaand. Infeite heeft hij wel gelijk hé, hij was oprecht bezorgd en kan nu eenmaal niet begrijpen wat zich hier voordoet"

5 minuten later gaat mijn GSM weer. Een sms zegt me "Kom naar spoor 5". Oef, ik mag hier eindelijk weg. Hoewel, wat moet ik op spoor 5 gaan doen, Hij heeft niks gezegd. Nu ja, ik zal wel zien. Ik ben er wel niet helemaal gerust in hoor. Als ik toekom is het perron leeg, op de man na die me daarjuist heeft "lastiggevallen". Ik zie hem even in mijn richting kijken en dan langzaam op me toekomen. "Neen, toch weer niet" denk ik in mezelf, "hij gaat toch weer niet beginnen met zijn bemoeizucht". "En, voel je je beter ?" "Ja hoor, je ziet dat het niet erg was hé, ik had echt niks, wees gerust". "Ik was echt bezorgd om je, maar goed ik moei me niet met zaken die de mijne niet zijn, ik ga je laten. Goede reis". "Ja jij ook". Ik zie hem wegslenteren en dan weer terugkomen en rond zich kijken. "ik vind dat je me toch wel enige dankbaarheid verschuldigd bent. Wat zou je ervan denken om mijn hand te kussen ?". Die man is gek, zie je me hier al de hand kussen van een wildvreemde. Ik kijk hem aan en zeg "nog in geen honderd jaar" en dan, plots word ik bloedrood. Zou het kunnen ? Neen toch, dat kan niet, dat die man mijn Meester is ? "Subjes moeten gehoorzamen" hoor ik hem nog zeggen en dan neemt hij me vast en drukt me tegen zich aan voor een dikke knuffel. De tranen schieten me in de ogen, mijn kennismaking met mijn Meester is een feit. En zonder handkus, gelukkig maar J

Het weze gezegd dat deze versie infeite van mij is. Ik heb deze versie geschreven als oefening en bewijs dat ik in het vel van mijn subjes kan kruipen. Zonder dat is immers mindplay niet mogelijk.