Niet zo belangrijk om weten hoor, ik ben een doorsnee man van 62, Belg, wonende te Leuven, in lang vervlogen tijden door zijn vrouw verlaten voor een andere man en ik heb 2 kinderen, een dochter en een zoon die beiden het huis uit zijn en 4 kleinkinderen : Jitse, Enya, Syra en Frana.

 

Ik heb in mijn jonge jaren voor apotheker gestudeerd, maar ik raakte niet aan degelijk werk omdat de markt oververzadigd was met pillendraaiers. Nu ja, officina deed ik toch niet graag, ik hield meer van onderzoek. Daarenboven was ik die studie vooral begonnen omdat het die was waar in de kandidaturen het meeste scheikunde en biologie samen werd gegeven. Beiden waren in de humaniora mijn lievelingsvakken.  

 

Na mijn studies was ik een tijdje werkloos en in afwachting tot ik iets serieus zou vinden ben ik in een bank beginnen werken. Ik deed er een tijdje loket, was even kantoordirecteur en ben dan naar de hoofdzetel vertrokken om me met de informatisering en reorganisatie van een dienst bezig te houden. Aan dat soort werk ben ik blijven plakken en in het deel  over "Paperless Office" kan je er iets meer over lezen. Later werd deze bank-verzekeraar (ASLK) voor een spotprijs weggegeven aan Fortis. Toen Fortis failliet ging (over de interne keuken van dit bedrijf bereid ik enkele nieuwe bijdragen voor) werd ik vriendelijk verzocht om thuis te blijven gezien ik een beetje te duur was geworden. Sindsdien zit ik dus thuis en ben sinds kort gepensioneerd.

 

 

Ik heb jarenlang mooie jonge meisjes gefotografeerd. Ik had toen ook een akkoord met een Belgisch topagentschap om meisjes waarvan ik vond dat ze iets waard waren naar hen door te sturen. Bij één van hen is me dat ook gelukt. Het was dan ook een parel van een model. Na een tijdje kreeg ik echter geen modellen meer vast. Eerst was er Dutroux die hen wantrouwig maakte tegenover "ouwe snoepers" en daarna verkozen ze via Internet op zoek te gaan naar fotografen. Wat ik over die mannen vind kan je lezen op de pagina over modelfotografie. Ook het helpen lanceren van beginnende modellen heb ik opgegeven, om dezelfde reden. Wat niet belet dat, als zich morgen terug iemand aanbiedt, ik dadelijk de draad weer opneem.

 

Ik ben ook een filmfanaat, hoewel ik de laatste jaren zelden nog naar de bioscoop ga. Maar ik heb wel een mooie DVD- en video-verzameling. Welk soort film ik graag zie ? Veel genres hoor : een goede kaskraker kan ik wel smaken, maar hij moet inhoud hebben (Star Wars, ...). Nu en dan ook een cultfilm (De Ballade van Narayama, ...), maar ik hou bv heel veel van romatische comedies (When Harry Met Sally staat ver op kop, gevolgd door bv Sleepless in Seattle), goede humor (Monthy Python, Woody Allen, ...), een mooie avonturenfilm (de Indiana Jones Trilogie bv), kortom, ik kan veel appreciëren maar geen geweld om het geweld, geen platte horror, geen vulgaire humor, geen porno (gruw ik van). Fijne erotiek zie ik natuurlijk wel graag (the Secretary is op dat gebied een hoogtepunt vind ik).   

 

En tenslotte lees ik graag. Boeken over allerlei onderwerpen, maar verre uitschieter is geschiedenis en dan zeker pausgeschiedenis. Waar ik me niet kan op concentreren zijn teksten die beschrijvingen geven of gedachten neerzetten. Filosofie is dus aan mij niet besteed, kan ik echt geen seconde met mijn gedachte bij blijven tenzij het heel helder en compact is samengevat.

 

 

Ik ben geen uitgangstype, ik kom niet veel buiten. Maar er is één zaak waarvoor je me altijd de deur uit krijgt : een serieus gesprek. Ik geniet ervan met iemand te praten die een andere mening heeft dan ik, zolang hij maar niet denkt dat hij me moet overtuigen. Niets is zo leerzaam als iemand die je een andere kijk op zaken geeft, die die kan uitleggen, motiveren. Dat belet je vaak om je eigen mening als "waarheid" te aanzien. Veelal leer je dan hoe relatief meningen wel kunnen zijn en hoe afhankelijk ze soms zijn van persoonlijke factoren. Mensen die kunnen debatteren zijn hun gewicht in goud waard. En vaak worden het goede vrienden.

 

Diepe vriendschap is zeldzaam, bouwt langzaam en met veel inspanning op, is alleen mogelijk als je onbevooroordeeld met elkaar uitmaakt wat erin past en wat niet en als je hierbij opvoeding of normen naast je neerlegt. Omdat ik niet geloof dat je veel diepgaande vriendschappen kan hebben zoek ik kwaliteit, geen kwantiteit. Ik heb in mijn leven dan ook bijzonder weinig vriend(inn)en gehad, maar die het waren daar bewaar ik zalige herinneringen aan. De menselijke warmte, de opvang bij problemen, de troost bij verdriet die we bij elkaar vonden zou ik voor geen geld van de wereld willen gemist hebben.

 

 

Van mannen wordt vaak gezegd dat ze niet over hun gevoelens kunnen praten. Ik denk van mezelf dat ik dat wel kan, ik doe het zelfs graag. En eerlijk, ik heb vastgesteld dat je dat inderdaad veel beter kan doen met vrouwen. Daarom dat ik als gesprekspartner eerder naar een vrouw dan naar een man trek.

 

Komt dan ook de vraag : "welk is je type vrouw ?". In de eerste plaats moet ik ermee kunnen praten. Ze moet conversatie hebben. Ze moet ook open staan voor mijn mening. Ik haat mensen die andermans mening niet beluisteren. Het moet ook een vrouw zijn die mannen apprecieert, van hen houdt. Geen verzuurde mannenhaatster dus.

 

Ik zie graag jonge vrouwen, vooral in de zomer. Maar het hoeft zeker geen minirok te zijn die juist onder de billen komt. Ik vind dat overkill, hoewel ik zo eerlijk ben toe te geven dat ik me er op straat wel voor omdraai. Ik ben een man en geniet van zo'n zicht. Ik schaam me daar ook niet voor.

 

Maar mijn waardeoordeel over een vrouw is totaal onafhankelijk van haar leeftijd. Hoewel : het oog wil ook wat, dus is ze ouder dan verwacht ik wel dat ze haar uiterlijk verzorgt. Ik geniet namelijk enorm van een vrouw met klasse en uitstraling. Een vrouw die zich mooi en smaakvol kleedt, opmaakt, een vrouw die "vrouw is" en het ook durft laten zien, die niet bang is aantrekkelijk gevonden te worden door mannen, die zelf geniet van haar sex-appeal zonder zich daarom als een vamp te gedragen. Geen preutse doos, geen vrouw van 40 die denkt dat ze nog 20 is en zich als zodanig kleedt.  

 

Wat ik haat zijn vrouwen die enkel hun eigen behoeften zien of denken dat ze de navel van de wereld zijn en dat iedereen in aanbidding moet vallen voor hen of ten hunnen dienste moet staan. Ook macha's gruw ik van, je weet wel, het type vrouw dat tegenover iedere man wil bewijzen dat ze zijn gelijke, om niet te zeggen zijn meerdere is. En ik gruw van klaagfeministen, die vrouwen die alles wel zo'n draai kunnen geven dat ze verongelijkt en gediscrimineerd zijn.

 

 

Ik ben begiftigd/beladen met een pygmalioncomplex [1]. Ik heb de ziekelijke neiging om anderen te verbeteren, te helpen om gelukkiger te worden, te troosten, raad te geven, te luisteren naar hun verdriet, kortom, ik wil absoluut mezelf nuttig maken voor anderen. Ik mag van mezelf dan ook wel zeggen dat ik een goed luisteraar ben (jaja dames, dat bestaat bij mannen ook) en dat ik niet snel een oordeel vel. Ik weet dat de mens niet perfect is, ik weet dat een mens niet altijd rationeel handelt, dus ik zal niet snel van iemand zeggen dat hij "verkeerd is". Dat is niet zo makkelijk, maar ik probeer het toch eerlijk.

 

Ik ben ook de laatste om "raad te geven" wanneer ik de toestand niet voldoende goed ken en niet gevraagd heb naar de visie van "de tegenpartij". Veel mensen vinden dan ook dat ik ze "onvoldoende steun" omdat ik geen partij voor hen kies maar daarentegen ook de visie van de ander uitleg en verdedig. Maar goed, ik ben er niet om hen gelijk te geven, wel om hen te helpen, en ik vind dat ik dat best kan door objectief te blijven.

 

Wanneer iemand mijn hulp inroept dan ben ik wel erg "dictatoriaal". Raad mag iedereen volgen of niet volgen, maar als iemand bij mij komt en bv vraagt "leer me meer zelfvertrouwen hebben" dan gedraag ik me als een trainer, hard, kordaat en met een duidelijke lijn voor ogen. Dan is het "doen wat ik zeg".

 

"Met welk recht denk jij zomaar dat je mensen mag veranderen ? Waar haal je de pretentie dat jouw mening de juiste is ?" hoor ik dan vragen. Laat me duidelijk zijn : ik denk dat niet. Het is de persoon die hulp vraagt die oordeelt dat wat ik hem (meestal "haar") zei of aanraadde haar voldoende vertrouwen geeft, haar voldoende overtuigd heeft van mijn zienswijze, haar het gevoel geeft dat ik haar iets nuttigs kan bijbrengen. Gevolg is dan dat deze persoon me na een tijdje meestal vraagt "en hoe moet ik het aanpakken om te doen of te veranderen of te leren wat ik wil ?"