Massa's mensen werden op die manier ongelukkig gemaakt. Doris Lessing, wiens boek "The Golden Notebook" door het tijdschrift Humo "de bijbel van het feminisme" wordt genoemd zegt hierover in een interview met dit blad op 6 oktober 1994 :

Ik herken bij feministen dezelfde superieure minachting als bij communisten voor al wie niet met hen akkoord gaat. Een intolerante bende.

In 1995 lanceerde Miet Smet, Belgisch minister van maatschappelijke emancipatie, een campagne om de mannen meer actief te maken in het huishouden. Uit deze campagne spreekt duidelijk een vooroordeel tegenover mannen : terwijl mevrouw thuis wast en plast staat haar man zich aan de herbergtoog lazarus te drinken. Dat terzelfdertijd 2 studies verschenen die deze dubbele dagtaak (tenminste wat België betreft) naar het rijk der fabelen verwijst, belette haar niet deze, voor mannen ronduit kwestende campagne op touw te zetten.

Een Oproep

Ook moet goed opgelet worden wanneer men het woord "discriminatie" in de mond neemt. We zullen hiervan een voorbeeld zien wanneer we de  menstruatiehutten bespreken. Ook dient het gezegd dat vrouwen vaak zelf niets liever hebben dan op de achtergrond te mogen blijven. Deborah Tannen geeft het voorbeeld van de bewering dat vrouwen in het publiek zelden het woord (kunnen of mogen) voeren voeren [2] :

Als het spreken in een groep iets goeds is -een voorrecht en een genoegen- dan kan de opvatting bestaan dat men de stille vrouw haar recht op het woord, haar stem heeft ontnomen.

Maar niet iedereen wenst de genoegens van het informatiegerichte spreken te smaken ...

Bezien vanuit dit standpunt kan een vrouw, die er geen behoefte aan heeft het woord te voeren omdat de man dit doet, zich bevoorrecht voelen, net zoals de vrouw die niet graag rijdt, zich gelukkig kan prijzen dat zij niet hoeft te rijden als haar man erbij is, en een man die niet graag rijdt kan zich ongelukkig prijzen als hij moet rijden, of hij het leuk vindt of niet....

Het resultaat dat mannen voornamelijk het woord voeren betekent niet dat zij opzettelijk vrouwen het spreken beletten. Degenen die gemakkelijk hun mond opendoen, gaan ervan uit dat anderen even vrij zijn als zij om het woord te nemen. In deze zin kan het feit dat mannen vrijuit spreken worden beschouwd als een bewijs dat zij ervan uitgaan dat vrouwen dezelfde status bezitten : "... We wedijveren om het recht het woord te voeren".

Het is nochtans essentieel dat vrouwen een andere weg inslaan. Wanneer we de wereld willen verbeteren (en dit is hard nodig, anders gaat hij om zeep) dan moeten ze vrouwelijker handelen en denken en niet de mannelijke weg opgaan. Ik ben van mening dat gezien de wereld in mannenhanden is, het enkel de vrouwen zijn die hier verandering in kunnen brengen. En ze kunnen dit niet door de mannen tegen zich in het harnas te jagen. Ze hebben tenminste een deel van de mannen nodig, en dit kan enkel door voor hen open te staan, hen te leren kennen en onbevooroordeeld hun specifieke eigenschappen te aanvaarden.

Vandaar deze pagina's. Ik doe een oproep tot alle vrouwen om aan de hand van de opgedane kennis hun creativiteit te gebruiken om de wereld menselijker en beter leefbaar te maken. Want als het van de mannen afhangt zal daar niets van in huis komen. De redenen zullen u in de loop van de lectuur trouwens wel duidelijk worden.

Waar ik ook fervent tegenstander van ben is de positieve discriminatie of alle andere manieren om de balans tussen man en vrouw in evenwicht te krijgen. Er zijn nu eenmaal taken waar vrouwen beter in zijn, en anderen die mannen beter liggen. Wettelijk of op een andere manier proberen "minder bekwamen" op te dringen is dan ook het laatste wat men mag doen, want vroeg of laat vallen ze door de mand en dan bevestigt dit nog maar eens "zie je wel dat vrouwen niet kunnen ...". Beter is het te ijveren voor een gelijkheid in uitstraling van alle beroepen (en niet, zoals nu, vrouwenberoepen minderwaardig te vinden). Maar het heeft geen zin ernaar te streven dat er bij de metsersknapen of de hoogovenarbeiders even veel vrouwen als mannen zouden komen. Lichamelijk zijn vrouwen meestal niet sterk genoeg om deze beroepen uit te oefenen, wat niet belet dat een meisje dat deze kracht wel heeft, en er ook naar verlangt hier haar leven in te maken, deze mogelijkheid zonder de minste discriminatie moet krijgen.

Men moet echter ook aanvaarden dat beide geslachten andere voorkeuren hebben, en men moet geen van beide geslachten verplichten interesse op te brengen voor beroepen, taken of opleidingen die hem helemaal niets zeggen. Als iedereen volledig vrij is te kiezen zal men zien dat (zeer tot ongenoegen van de feministen) vrouwen toch nog steeds een voorkeur aan de dag zullen blijven leggen voor beroepen met kinderen of in de verzorgingssfeer, terwijl mannen meer creativiteit en leiding geven zullen opzoeken. Er is immers een "natuurlijke selectie" in deze richtingen.

U zal misschien de indruk krijgen dat volgens mij enkel de vrouwen moeten veranderen. Moeten mannen zich dan niet aanpassen ? Moeten mannen dan geen rekening houden met vrouwelijke wensen ? Jazeker, maar we stellen vast dat op dit terrein mannen minder vooroordelen hebben en beter bekend zijn met de wensen van hun partner dan vrouwen. Door onderlinge gesprekken versterken vrouwen bij elkaar immers de clichés die ze hebben, zodat reële feiten bij hen minder bekend zijn (hoewel de vrouwentijdschriften hier de laatste tijd wel een grote inspaning doen om hieraan te verhelpen). Vrouwen vertrekken veel meer dan mannen van wat ze zelf denken en wensen om de ander in te schatten.

Mannen doen dit veel minder. Ze zijn analytischer, zodat ze beter weten welke de verschillen zijn. Voor hen is dit immers gewoon een zoveelste "wetenswaardigheid". Eens ze die verschillen kennen zullen ze er wel naar leven, maar daarna gaan ze op een ander onderwerp over. In de praktijk komt het erop neer dat een man er zal voor zorgen dat hij de verjaardag van zijn vrouw niet vergeet, maar, eens de bloemen afgegeven zijn, zal hij zich voor de TV nestelen om de voetbalmatch te bekijken. Mannen zijn dan ook, minder dan vrouwen, bekwaam voortdurend met anderen rekening te houden, ze eisen meer een eigen leven op, los van de anderen. Mannen houden met hun partner rekening om geen ruzie te krijgen, vrouwen omdat de relatie voor hen zo belangrijk is.

Op sommige plaatsen zal u "agressieve" taal terugvinden. Oorspronkelijk was ik van plan deze te verwijderen, maar achteraf realiseerde ik me dat ze soms de neerslag zijn van een algemeen-mannelijke reactie op bepaald vrouwengedrag. Veel mannen hebben dezelfde reflex, en door deze neer te schrijven zoals ze in ons leeft wordt vrouwen misschien duidelijker gemaakt hoe mannen tegen een bepaald feit aankijken.

Een ander feit dat vooraf dient vermeld is dat veel van wat volgt over beide geslachten gaat, maar dat er toch steeds in de mannelijke vorm wordt geschreven. We kunnen niet telkens "hem of haar", "hij of zij" schrijven en omdat onze taal geen tweeslachtige persoon kent, noch een manier om duidelijk te maken dat de zin opgaat voor beide geslachten, wordt de lezer(es) verzocht overal waar in zo'n gevallen mannelijke persoonlijke voornaamwoorden worden gebruikt, deze te lezen als "beide geslachten".

Tot slot nog een laatste opmerking : sommige beweringen worden niet via literatuur onderbouwd en zijn gebaseerd op persoonlijke observaties en gesprekken met vrouwen. Maar wel te verstaan zijn ze hierdoor licht gekleurd. Hetzelfde geldt echter ook voor de "wetenschappelijke" onderzoeken. Ook zij zoeken in een bepaalde richting en bevestigen meestal wat men wou vinden. Sociologie en psychologie zijn nu eenmaal geen exacte wetenschappen met waterdichte waarnemingsmethoden.

Daarenboven zijn er veel onderwerpen op het gebied van man-vrouwverschillen waar nog nooit onderzoek naar gedaan is, omdat geen enkele onderzoeker de "creativiteit" opbracht ze tot onderwerp te nemen. Nemen we bv. agressiviteit. Er bestaat bv. een cliché dat mannen wel en vrouwen niet agressief zijn. Er zijn dan ook enorm veel onderzoeken gedaan over mannelijke agressiviteit, maar nog bitter weinig over vrouwelijke agressiviteit. Hetzelfde geldt voor andere "mannelijke" eigenschappen als daar zijn alcoholisme en het verband agressie-alcoholisme, of de onwil van mannen om voor de kinderen thuis te blijven. Ook was er tot voor kort geen onderzoek (behalve dat van Deborrah Tannen) naar de bewering of mannen even veel roddelen als vrouwen en of hun onderwerpen hierbij verschillen.

Kortom, veel "feiten" over sexuele verschillen zijn gebaseerd op partiele gegevens, die maar over één geslacht beschikbaar zijn, omdat deze onderzoeken nooit werden gedaan over het andere geslacht., vooral omwille van het feit dat ze niet passen in de clichés die zelfs veel onderzoekers niet van zich af kunnen zetten.