VRIENDSCHAP EN LIEFDE

Een verdeelde Wereld

We zagen dat mannen geen enkele aantrekkingskracht hoeven te voelen om toch bevrediging te vinden bij een vrouw. Mannen kunnen seks immers loskoppelen van de andere gevoelens die ze hebben tegenover een vrouw. Hierdoor is het bvb. mogelijk dat een man toch het bed in duikt met een vrouw die hij voor de rest maar niets, of zelfs ronduit lelijk vindt.

Maar niet enkel seks kunnen mannen afzonderen van de rest van de persoon. Ook andere facetten van de persoonlijkheid worden als afzonderlijke delen van iemands identiteit gezien. Een man deelt een mens, en dus ook een vrouw, op in aparte delen, die hij elk afzonderlijk beoordeelt. Zo is het gemakkelijk mogelijk dat een man die thuis onvoldaan is op seksueel gebied dit elders gaat zoeken, terwijl hij voor de rest volledig tevreden is met zijn partner. Of dat iemand die thuis geweldige seks beleeft zijn partner toch niet verlaat hoewel dit het enige is dat hen samenhoudt. De rest gaat hij dan maar zoeken in één of meer andere vrouwen.

Een man kan dus een vrouw prijzen en appreciëren in één facet, maar haar anderzijds volledig afwijzen in een ander facet van haar persoonlijkheid. De tijd die hij bij één vrouw doorbrengt staat dan ook volledig los van de tijd die hij aan een andere spendeert, en hij zal beiden nooit mengen. Een maîtresse die vraagt hoe het met zijn gezin gaat begaat een zware fout. In haar bijzijn bestaat zijn gezin immers niet. Hoogstens kan hij erover praten om zijn hart te luchten als er problemen zijn, maar voor de rest is dat een ”andere wereld”.

Waar een vrouw enkel van een man kan houden als zijn ganse persoon haar iets zegt, kan een man zich gemakkelijk tot vrouw richten als hij wil praten, tot vrouw B voor seks, en tot nog een andere vrouw voor bvb. materiële verzorging (meestal is deze laatste vrouw zijn vaste partner). Vrouwen hebben het daar moeilijk mee omdat ze denken dat een man die elders gaat voor seks niet meer van hen houdt.

Dit is helemaal niet waar. Het ene sluit het andere niet uit, en ook dit is weer een voorbeeld van egocentrisme: omdat zij als vrouw denkt geen seks te kunnen geven zonder van de man te houden, veronderstelt ze dat dit ook bij de man het geval zal zijn. Omdat zij als vrouw niet bekwaam is haar affectie te verdelen over meerdere volwassen partners (bij kinderen lukt haar dit plots echter wel), denkt ze dat ook een man dit niet kan.

Hij is me vergeten

Vrouwen beklagen er zich vaak over dat mannen zo oppervlakkig zijn, dat ze hen enkel als speelgoed aanzien, dat ze, eens ze hun zin gekregen hebben, naar hen niet meer omkijken.

Het is inderdaad zo dat een man[1], zolang hij haar aan het verleiden is, zich in zekere zin in een irreële geestestoestand bevindt. Hij is nieuwsgierig hoe een vrouw er naakt zal uitzien, hij vraagt zich af hoe ze in bed is. Hij verlangt ernaar dit allemaal te ontdekken. Als dan zijn wens in vervulling gaat betekent dit in de eerste plaats een soort van verbijstering dat het hem gelukt is, een openbaring ook.

Hij is echter ook als een kind dat lang naar iets verlangd heeft en het tenslotte dan toch krijgt. Net zoals alles waar men intens naar verlangt is de realiteit ook hier meestal een ontnuchtering. Zelfs de meest fascinerende vrouw kan niet anders dan de man ontgoochelen. Dit is niet haar schuld, maar is enkel te wijten aan het feit dat een mens, als de betovering waarin hij zich bevond plots wegvalt, en als hij terug met de voeten op de grond komt, steeds een koude douche krijgt.

Bij mannen die ”de oogst binnen hebben” is deze douche dan wel niet ijskoud, maar toch betekent het feit dat ze terug met de voeten op de grond komen, en het feit dat het tot hen doordringt dat de verleiding eindelijk tot een goed einde is gebracht, vaak dat ze nu niets meer te wensen hebben, en dat de vrouw dus een groot deel van haar betovering kwijt is. Soms verdwijnt de interesse in haar zelfs helemaal.

Vrouwen voelen zich dan ook vaak ontgoocheld of zelfs in de rug geschoten wanneer iets wat ze zich voorstelden als een moment van opperste intimiteit eindigt met een man die zich omdraait en in slaap valt, of, nog erger, met een man die zijn kleren terug aantrekt en met een laatste dankwoord en een kus tot afscheid de deur achter zich dichttrekt en haar alleen achter- laat.

Voor een vrouw is dit des te meer frustrerend omdat voor haar de zaak niet eindigt met het orgasme. Voor haar is ”samenzijn” een deel van de totale ervaring die ze met die man heeft, voor een man is het een eindpunt. Als hij eenmaal zover is geraakt, heeft hij bereikt wat hij wou, is hij tevreden, en hoeft hij niets meer te hebben. Voor haar echter is dit maar een deel van een groter geheel, waar ze al een ganse tijd naartoe leefde. Ze heeft er zich speciaal mooi voor gemaakt, ze genoot van de wetenschap dat ze hem straks met haar uiterlijk zou bekoren, ze heeft zich vergenoegd in het vooruitzicht op de avond, en nu kan dat niet zomaar plots bruusk afgebroken worden.

Om dezelfde reden tenandere kunnen mannen slechts zeer moeilijk een afwijzing verwerken. Vrouwen denken vaak dat dit te wijten is aan hun eergevoel dat gekraakt is, maar dit is niet de enige reden. Een weigering doet een man immers terug op aarde landen op een andere manier dan degene die hij voorzien had. De betovering wordt dan ook bruusk gebroken en niet, zoals wanneer de vrouw ”ja” zegt, via een intense gezamenlijke ervaring. De ontgoocheling is dan ook zeer groot, en vaak moeilijk te verteren.

Een ander aspect van de mannelijke erotiek, dat volledig verschilt van de vrouwelijke, is wat Alberoni zijn ”korrelstructuur” noemt[2]. Voor een man is iedere ontmoeting die hij heeft met een vrouw een losstaand feit. Hij verbindt het niet met zijn voorgaande ontmoetingen met haar. Als de vorige keer negatief is uitgevallen kan hij zonder problemen doen alsof er niets is gebeurd en nu ”met een nieuwe lei” genieten van wat de momenten die hij met haar door- brengt brengen. Een man kan gemakkelijk ruzie hebben met een collega en ‘s anderendaags, als hij haar in een dancing tegenkomt, proberen haar te verleiden.

Een vrouw kan dat niet. Bij haar kan één negatieve ervaring reeds dodelijk zijn. We zagen reeds dat vrouwen zich slechts stapvoets laten veroveren. Maar daartoe is het wel nodig dat ze permanent weten waar de man juist stond in zijn vooruitgang. Ze moeten dan ook voortdurend het verleden blijven in het oog houden, ze moeten permanent de geschiedenis van de relatie in hun hoofd hebben. Temeer daar ze niet, zoals de man, hun partner beoordelen op losse feiten, maar wel op de globale indruk die hij maakt. En om zich hiervan een beeld te vormen moeten ze een geheugen hebben voor wat ze allemaal met hem beleefd hebben, voor de opeenvolgende indrukken die hij op haar maakte.

Voor haar is het leven dan ook één grote stroom, waarin zich kleine zijriviertjes werpen (de nieuwe mensen die ze leert kennen) en anderen zich weer afsplitsen (de mensen die uit haar leven verdwijnen), maar altijd zal ze een beetje meedragen van alles wat haar reeds is overkomen. Voor haar is iedere ontmoeting dan ook een voortzetting van de vorige, en als deze is tegengevallen, dan moet dit eerst op een of andere manier worden rechtgezet. Vrouwen leven niet in goed van elkaar afgesloten stukken tijd, maar voor hen is alles met alles verbonden. Bij een vrouw groeit iets naargelang het meer beleefd wordt, bij een man is er reeds van in het begin een bepaalde intensiteit, die echter niet meer stijgt als het aantal ontmoetingen oploopt. Vaak is zelfs het tegendeel waar. We zagen immers reeds dat mannen snel verveeld worden in een vrouw.

Alberoni merkt dan ook op dat, als alleen seks de relatie samenhoudt, dit voor gevolg heeft dat de man de vrouw laat vallen als er enkele mindere dagen waren, omdat hij geen rekening houdt met de zovele goede ervaringen die beiden tevoren samen beleefd hebben. Een vrouw wordt immers elke keer opnieuw beoordeeld, onafhankelijk van de voorgaande keren.

We zien hier een van de belangrijkste redenen waarom in de Sturm Und Drang periode zoveel vreemdgaan-relaties verwateren. De laatste keren dat hij ging hadden niet meer dezelfde glans, en dus breekt hij gewoon. Tot grote spijt van de vrouw die met een gat blijft zitten, en voor wie de mooie momenten samen nu eenmaal niet zo gemakkelijk zullen vergeten worden.