VRIENDSCHAP EN LIEFDE

Ik doe het voor jou

We zagen reeds dat liefde voortkomt uit het gemeenschappelijk overwinnen van tegenslagen. Voor mannen komt liefde echter ook en vooral voort uit plichtsbewustzijn. Vrouwen begrijpen deze liefde vaak niet omdat ze in hun ogen slechts alledaagse realiteit is. Mannen uiten hun liefde immers door zorg te dragen voor hun gezin, door ervoor te zorgen dat het gezin het materieel goed heeft. Daarnaast tonen ze hun liefde voor hun kinderen door ermee te spelen. In de ogen van de vrouw is dit echter niet meer dan normaal. Ook zij zorgt immers voor haar gezin, ”wat is er dan zo speciaal aan het feit dat hij het ook doet?” denkt ze.

Daarenboven is hulp geven aan en materieel zorgen voor hun partner, naast seks, voor veel mannen de enige manier waarop ze hun liefde kunnen tonen. Een man wil immers in de eerste plaats verzorgd worden door zijn partner, en zelf zal hij dan ook grotendeels op dezelfde manier zijn liefde uiten: door materieel te zorgen voor degenen die zijn genegenheid krijgen. Dat ze tegelijkertijd ook hun bekwaamheid tonen is mooi meegenomen.

Voor haar is liefde echter in de eerste plaats romantiek, zich verbonden voelen, praten, elkaar lieve woordjes in het oor fluisteren, hand in hand of gearmd over straat lopen, elkaar liefkozen, kortom, doen wat ze deden toen ze nog verliefd waren op elkaar.

Een man zal, eens deze verliefdheidsperiode voorbij is, zoiets enkel nog op (herhaalde) vraag van zijn vrouw doen, en dan zal hij het nog vaak kunstmatig vinden ook. Behalve in bed dan, waar het een onderdeel vormt van het voorspel. Een vrouw zal dan ook de indruk krijgen dat zijn liefde voor haar bekoeld is, en soms zal ze in paniek slaan.

Het is inderdaad zo dat een man zijn liefde niet toont op de manier waarop een vrouw dit graag zou hebben, maar het is ook zo dat zijn manier van affectie tonen haar totaal voorbij gaat, dat ze er blind voor is. Vrouwen slagen er maar niet in deze liefdesboodschap te ontcijferen. Ze voelen deze manier van liefde geven meestal niet aan.

Onder invloed van de literatuur is de definitie van liefde immers volledig op de vrouwelijke zienswijze afgestemd en wordt de mannelijke vorm als minderwaardig aanzien, of zelfs hele- maal niet als liefde aanvaard.

Voor een man betekent ”zorgen voor het gezin” echter een grote inspanning en een grote inperking van zijn wensen en behoeften. Het houdt immers in dat hij niet meer zoveel als hij graag zou doen, met kameraden op stap kan, dat hij niet meer vreemd kan gaan als hij daar zin in heeft, dat hij zijn tijd niet meer kan doorbrengen zoals hij dat graag zou willen. Het betekent ook dat hij, zin of geen zin, verplicht wordt zich naar zijn werk te slepen.

In de Sturm Und Drangperiode is dit geen probleem, maar tijdens de midlifecrisis is dit vaak een echte foltering, en de man die op dat ogenblik ondervindt dat zijn inspanning niet geapprecieerd wordt zal snel geneigd zijn deze vorm van liefde gewoon niet meer te geven, of hij zal hem aan iemand anders gaan schenken, die het wel kan appreciëren (een jonger meisje).

Vrouwen zien het echter zo niet. Voor hen is het niet meer dan normaal dat men dit voor zijn gezin doet, en ze zien niet in wat ”niet vreemd gaan” met liefde te maken heeft. Het behoort nu eenmaal tot de verbintenissen die een man op zich nam toen hij het boterbriefje tekende.

Mannen zien het echter anders. Zij aanzien het samenleven als een beknotting van hun vrijheid, en ze zouden dit nooit toelaten of aanvaarden als ze niet van hun partner hielden, als ze dit niet voor haar over hadden. Zij denken in de eerste plaats aan alles wat ze bereid zijn op te geven om hun partner gelukkig te maken. Geen enkele man zou het in zijn hoofd halen dit enkel in ruil voor seks te doen (een prostituee komt hem dan immers goedkoper uit), noch in ruil voor materiële verzorging (er zijn excellente wasserijen en op het werk kan hij goed eten). Seks en verzorging zijn wel de redenen waarvoor hij in het huwelijksbootje stapt (samen met verliefdheid), maar het zijn niet de redenen waarvoor hij het niet verlaat. Die liggen elders en gaan veel dieper.

Doordat vrouwen blind zijn voor deze vorm van liefde voelen mannen zich echter niet geapprecieerd. Vrouwen appreciëren de pogingen van een man om een goed kostwinner te zijn weinig of zelfs helemaal niet. Mannen hebben het gevoel dat ze weinig waardering krijgen voor wat ze doen, ze raken ontgoocheld en vragen zich af: waarom dit alles? Ook mannen voelen zich dus vaak onbemind. Maar ze kunnen dit hun partner niet aan het verstand brengen omdat deze maar één vorm van liefde in haar hoofd heeft: de romantische liefde uit literatuur en films.

Omdat mannen liefde uiten via materiële zaken, en omwille van wat we hierboven zagen, is het dan ook niet te verwonderen dat mannen op hun beurt de liefde van hun vrouw afmeten aan de zorg die ze aan hem besteedt. Een vrouw die haar man materieel verzorgt (eten op tijd op tafel, was gedaan...) bewijst hiermee in zijn ogen dat ze van hem houdt. Vandaar het grote belang dat mannen hechten aan het feit dat hun vrouw het huishouden goed bereddert.

Hij belt niet!

Daarenboven heeft deze mannelijke vorm van liefde nog twee grote voordelen. In de eerste plaats stelt het de man geen enkel probleem van iemand te houden waar hij seksueel niets voor voelt, of iemand die lelijk is. Vrouwen kunnen dit niet. Als één facet van een man hen niet aanstaat, dan voelen ze niets voor hem, dan kan hij hen niet boeien, dan slagen ze er niet in zich aan deze man over te geven. En dit facet is soms maar zeer klein. De vorm van de neus volstaat.

Bij een vrouw is het ook op dit gebied weer ”alles of niets”, en het is dus zeker niet zo dat vrouwen ”naar het innerlijke van een man kijken” als ze beslissen op zijn avances in te gaan. Integendeel, vrouwen zijn veel sneller dan mannen om iemand af te wijzen op het eerste gezicht. Bij een man moet de vrouw in haar geheel onaantrekkelijk zijn wil ze zijn interesse niet opwekken, en als ze sexy is mag ze gerust lelijk zijn, hij zal haar wel interessant vinden. Bij een vrouw volstaat daarentegen al een sproet op de verkeerde plaats.

Veel vrouwen werken dan ook massa s mannen af en telkens opnieuw hebben ze er wel iets op aan te merken. Geen enkele man is ”voldoende goed” om door hen aanvaard te worden als vaste relatie, en deze vrouwen slagen er dan ook nooit in een relatie te bestendigen.

Een man zit echter anders in elkaar. Hij kan zich tevreden stellen met één facet van haar, en dit is dan ook een van de redenen waarom een man vreemd kan gaan, zijn vrouw seksueel niet aantrekkelijk kan vinden, en toch in alle waarheid kan beweren dat hij van haar houdt. Voor een man zijn dat verschillende zaken, voor een vrouw zijn beiden onlosmakelijk met elkaar verbonden. ”Begeren naar ” en ”houden van” zijn voor een man twee verschillende zaken, voor een vrouw niet. Ook dit kan weer paniek teweegbrengen bij de vrouw, omdat ze denkt dat haar man niet meer van haar houdt. Maar zoals zo vaak is ook dit weer een gedachte die te eenzijdig is en die verdriet meebrengt waar er vaak helemaal geen reden voor is.

Het belangrijkste voordeel van mannenliefde is echter dat ze onafhankelijk is van de plaats waar beide partners zich bevinden. Vrouwen hebben het, als ze een tijdje van hun man verwijderd zijn, nodig op een of andere manier met hem contact te blijven onderhouden. Ze zullen hem schrijven of, als dat ook maar enigszins mogelijk is, hem bellen. Ze hebben de nabijheid nodig om liefde te voelen. Mannen niet.

Een man kan bij manier van spreken een maand van huis weg zijn, zonder ook maar één maal contact op te nemen, en nochtans betekent dit helemaal niet (zoals vrouwen het vaak interpre- teren) dat hij zich niet meer verbonden voelt met thuis, of dat zijn liefde voor zijn gezin minder is. Een man denkt misschien in deze maand nauwelijks of niet aan thuis, maar toch zal hij er zich nog steeds verantwoordelijk voor blijven voelen en ervan houden.

In het hoofdstuk VROUWENPRAAT EN MANNENOVERLEG zagen we tenandere waar- om hij niet belt: hij heeft niets te vertellen dat de moeite waard is en praten voor het plezier van te praten is er bij mannen niet bij.

Dat hij niet belt heeft er ook weer eens mee te maken dat een man de wereld, zijn leven, en daarmee ook zijn tijd, indeelt in stukjes. Als hij op vakantie is dan denkt hij niet aan zijn werk, en als hij op zijn werk is, of als hij op zakenreis is, denkt hij niet aan thuis. Dat is een ander schuifje en hoort er gewoon niet in thuis.

Wat is een vrouw juist voor iets?

We mogen ook niet vergeten dat mannen het zeer moeilijk hebben vrouwen (en zichzelf) te begrijpen. Waar vrouwen nog naar boeken over psychologie grijpen, waar vrouwentijdschriften nog (aan de vrouwelijke verwachtingen beantwoordende) psychologische artikelen inlassen, zullen mannen zelden of nooit dergelijke literatuur lezen.

Hun beeld van de vrouw komt dan ook vooral voort uit onderlinge gesprekken en uit ”mannen tijdschriften”. Beiden zijn echter op zijn zachtst gezegd niet realistisch en ze moeten op hun beurt ook voldoen aan een vooropgezet beeld. Een man kan het zich in zijn gesprekken ook niet permitteren anderen om raad te vragen hoe hij met een vrouw moet omgaan. Want dan wordt hij dadelijk door de anderen in het vakje van de impotenten geplaatst en uitgelachen. Mannen die onder elkaar over een vrouw praten zullen het dan ook vooral hebben over haar uiterlijk, over hoe ze die of die in bed gekregen hebben, maar ze zullen zich nooit afvragen wat een vrouw voelt of hoe ze in elkaar zit, behalve dan in functie van een eventuele verovering.

Hierdoor hebben mannen een verkeerde idee over vrouwen, en het kan dan ook niet anders of de vrouw voldoet niet aan dit beeld. Ze is niet opgezet met zijn rechtstreekse benadering, ze loopt niet warm voor zijn machogedrag, kortom ze is anders dan in de tijdschriften of verhalen van collega’s. Waar dan natuurlijk weer de conclusie uit getrokken wordt dat vrouwen onbegrijpelijke (en wispelturige) wezens zijn.

Vermelden we hier terloops dat ook vrouwen dezelfde fout maken elkaars vooroordelen over mannen te versterken. Maar in tegenstelling tot mannen zullen vrouwen wel proberen bijkomende informatie op de kop te tikken. Spijtig genoeg echter is deze informatie niet steeds accuraat omdat het vanuit verkoopsstandpunt nu eenmaal niet acceptabel is vooroordelen de kop in te drukken. Daarenboven is het ”du bon ton” de vrouw als slachtoffer voor te stellen van de onwil van de man om aan de situatie iets te wijzigen. En tenslotte aanzien veel vrouwen mannen als relationele klunzen en minderwaardige schepsels vol onhebbelijke gewoonten en denken velen dat ze hemelhoog verheven zijn boven deze ”knoeiers”.