VRIENDSCHAP EN LIEFDE

Attenties

Een van de grootste struikelblokken in de omgang van man en vrouw is de definitie van ”Romantiek”. Mannen hebben het zeer moeilijk om hun gevoelens te uiten, en dit is ook een van de redenen waarom ze nauwelijks of niet weten wat romantiek is. Ze kunnen er ook nauwelijks van genieten, tenzij er iemand het hen leert. Maar mannen weten wel dat vrouwen er verzot op zijn, dat ze van attenties, van geschenkjes houden.

Ook deze nood aan attenties is een relict uit de tijd dat de mens nog dichter bij de apen stond. Bij veel diersoorten wil een wijfje niet paren voor ze van het mannetje een geschenk gekregen heeft. Door dit geschenkje, dat meestal uit voedsel bestaat, bewijst het mannetje dat het bekwaam is te zorgen voor vrouwtje en jongen, dat het bekwaam is zijn kroost eten en bescherming te geven. Daarom dat ook de vrouw op haar dierlijk niveau zo’n behoefte heeft aan deze zekerheid en dat ze geschenkjes verwacht, hoe klein ook.

Deze geschenken hoeven echter, in tegenstelling tot wat de man vaak denkt, niet materieel te zijn. Ook aandacht is zo’n attentie waarmee mannen vrouwen laten voelen dat ze nog steeds affectie voelen voor haar.

We hebben ook gezien dat een van de belangrijkste factoren die meespelen in het opbouwen van vrouwelijke interesse en aandacht het gebruik van mysterie is. Vrouwen houden ervan verrast te worden. Nodig ze onverwachts uit naar een (onbekend) restaurant, ”ontvoer” ze voor een weekend, verras hen met een geschenk en je ziet ze zo opfleuren en beginnen stralen. Romantiek is dan ook voor een deel mysterie en verrassing.

Daarnaast zagen we reeds dat mannen ”verzorgd worden” aanzien als een bewijs van de liefde van hun vrouw. Een vrouw die haar man niet verzorgt houdt niet van hem (in zijn ogen tenminste). Het is dan ook niet te verwonderen dat mannen, als zij hun liefde willen tonen, dit doen door ”te zorgen”. Mannen ”doen iets” voor degenen van wie ze houden. Hij doet dit ”alsof het niet meer dan normaal is” en op het eerste gezicht komt er dan ook niet één gevoelen aan te pas.

Als we echter dieper op de attentie ingaan zien we natuurlijk wel dat er affectie en liefde uit spreken, maar die ziet de vrouw dan weer niet. Het is immers niet het soort liefde en affectie die ze vraagt. Een verschillende stijl leidt eens te meer naar verkeerd begrepen pogingen de ander een plezier te doen. Daarenboven zijn romantiek en seks vaak hetzelfde voor hem. Het is zijn manier om intimiteit te uiten. Maar deze intimiteit is louter lichamelijk, niet geestelijk.

Daarbij vallen mannen bijna altijd terug op een terrein dat ze goed kennen: het materiële. Daar staan ze sterk, daar voelen ze zich meester van. In de plaats van hun liefde op persoonlijke manier te uiten (knuffelen, romantiek) doen ze het vaak op een rituele manier. Dus kopen ze bloemen of geschenken en zenden ze kaarten. En gezien voor een man de waarde van iets wordt afgemeten aan de prijs die hij ervoor betaald heeft, zal hij des te meer geld uitgeven naargelang hij meer van de vrouw houdt, haar meer affectie wil betonen, meer wil goedmaken of meer van haar wenst te bekomen.

De vrouw wenst echter iets heel anders. Voor haar is de prijs van het geschenk van geen belang, wat primeert is het feit dat hij aan haar gedacht heeft, dat hij aandacht aan haar besteedt. Vrouwen zijn onverzadigbaar als het op aandacht aankomt, ze zijn bodemloze vaten. Steeds opnieuw willen ze verrast worden met een of andere blijk van liefde, hoe klein ook. Steeds opnieuw ook willen ze in het brandpunt van de belangstelling staan. Dat is voor een vrouw romantiek: het centrum zijn van de aandacht van de man.

Etentjes

Als hij haar uitnodigt voor een etentje moet zij alle aandacht krijgen, als ze samen ergens heen gaan moet zij met alle zorgen omringd worden, kortom, hoe meer aandacht ze krijgt, hoe centraler ze staat, hoe meer ze vertroeteld wordt, hoe romantischer het voor haar is.

Vrouwen zijn op dit gebied dus grote ”egoïsten”. Hun persoon, en hij alleen, moet het centrum zijn van de aandacht van hun partner. Vrouwen eisen enorm veel op dit gebied, ze willen een constant gevoel hebben dat ze bemind worden, ze willen steeds opnieuw dat dit getoond wordt. Ze eisen dan ook een onafgebroken inspanning van hun partner.

Deze ”hunkering” naar aandacht heeft ook nog voor gevolg dat een vrouw vaak zo sterk geniet van de aandacht die ze van een man krijgt, dat ze het plezier wil laten duren. Hoewel ze goed weet dat ze met deze man verder in zee wil gaan, toch zal ze vaak het meedelen van deze beslissing uitstellen omdat ze het zo prettig vindt dat hij zoveel moeite voor haar doet. Vrouwen vinden verleid worden vaak zo prettig dat ze zo lang mogelijk wachten met het op hun beurt uitzenden van positieve signalen.

Mannen vinden het ook erg dat vrouwen deze aandacht niet enkel vragen, maar hem ook eisen. Het moet gebeuren wanneer zij het willen, niet als de man ertoe bereid is of als hij er tijd voor heeft. Gaat hun partner niet in op deze (onuitgesproken) verwachting dan zijn ze verongelijkt, beweren ze dat hij niet meer van hen houdt en dan gaan ze zelfs mokken. Vrouwen die dit ontkennen moeten er maar eens aan denken hoe ze erop reageren als hun partner de huwelijksverjaardag vergeet (en dan spreken we nog niet over de verjaardag, de feestdag, moederdag, St. Valentijn..., er komt geen einde aan).

Daarenboven willen ze dat deze attentie zomaar gegeven wordt, omdat ze belangrijk zijn, omdat men van hen houdt. Een tegenprestatie verwachten ontdoet ze van alle charme, de attentie moet volledig los staan. Het kan wel aanvaard worden dat de tegenprestatie niet rechtstreeks verbonden is aan het geschenkje (jij kreeg bloemen, nu wil ik seks), maar vrouwen verwachten[1] vaak van de man dat hij er helemaal niets tegenover wil hebben, ook niet in de toekomst. Ze verwachten dat hij het volledig vrijblijvend doet. Ze verwachten dus te krijgen zonder dat ze zelf moeten geven. Hij mag er noch nu, noch later, rechten aan vastknopen.

We zien dit duidelijk aan alleenstaande vrouwen die een man om hulp vragen (bvb in verband met een technisch probleem). Ze vinden het niet meer dan normaal dat de man hen inderdaad helpt. Een weigering wordt niet aanvaard. Maar ik heb in mijn praktijk al vaak de vraag gesteld aan dergelijke vrouwen wat ze terugdoen voor die man. Welke wederdienst zijn ze bereid te geven? De meeste vrouwen blijven hangen bij een ”maar ik moet daarvoor toch niet in bed kruipen met hem”. Vrouwen hebben het erg moeilijk om de mannelijke vorm van attentie en appreciatie (hulp geven) in te vullen. En we mogen dus zeggen dat mannen beter weten hoe ze een vrouw kunnen plezieren dan vrouwen weten hoe ze een man kunnen plezieren. Buiten seks weten vrouwen nauwelijks wat ze een man nog kunnen geven.

Zwoegen en zweten

We zien dit ook goed in het begin van een relatie: de man moet attenties en aandacht geven, maar de vrouw vindt dat ze het recht heeft zelf te beslissen of ze er iets tegenover plaatst. Ze behoudt zich het recht toe al dan niet in te gaan op zijn avances, ze behoudt zich het recht voor de man kort en goed af te wijzen. En natuurlijk heeft ze gelijk. Het is niet omdat hij in haar iets gezien heeft, dat zij in hem iets ziet.

Dit zien we vaak wanneer een man een vrouw interessant vindt en ze uitnodigt voor een etentje. Ze laat hem de rekening betalen (hij nodigde immers uit) en eist van de man dat er hier geen verwachting aan verbonden is. Nu is het inderdaad zo dat veel mannen verwachten dat de vrouw in ruil voor een dineetje in bed duikt met hen, en ze aanzien dit als een logisch vervolg: ”ik betaal het diner en jij slaapt met mij”. Onnodig te zeggen dat dit te veeleisend is. Maar anderzijds voelen veel mannen zich gebruikt wanneer ze een vrouw uitnodigen en ze zelf op hun beurt niets terug krijgen. Veel vrouwen denken dat hun aanwezigheid al voldoende tegenprestatie is. Maar dan kan de man dit ook zeggen. Ook zijn gezelschap is immers waardevol.

Veel vrouwen gaan bij het opstarten van een relatie nog steeds uit van het Franstalige adagio ”l’homme propose, la femme dispose”. ”Hij doet de eerste stap, hij nodigt uit, en ik zal wel beslissen of ik er verder mee wil gaan”. Valt de man niet in hun smaak dan is het dineetje mooi meegenomen, maar hij moet op geen tegenprestatie rekenen. Van een tegenuitnodiging is dan zelden sprake.

Hoe vaak horen we immers vrouwen niet zeggen dat ze door een man uitgenodigd werden op een dineetje, en dat ze op de uitnodiging ingegaan zijn, maar dat ze verder niets met deze man voorhebben. Weinig (of geen) vrouwen hebben echter de moed een man die hen uitnodigt (met welke bedoeling dan ook) en wie ze niets in ruil willen geven, op voorhand te zeggen dat ze hem niet als een potentiële partner zien. Niets belet hen dan toch nog samen uit eten te gaan en zelf hun maaltijd te betalen. Veel geëmancipeerde vrouwen doen het anders, maar het merendeel van de vrouwen blijft wat het opstarten van een relatie betreft nog steeds in de klassieke rolpatronen hangen.

Maar er is ook een andere factor die meespeelt: een vrouw komt in de liefde trager op gang dan een man en een man moet dan ook echt moeite doen om een vrouw in hem geïnteresseerd te krijgen. Dit houdt in dat hij een min of meer lange periode energie zal moeten steken in deze vrouw, zonder dat hij ook maar een andere respons krijgt dan afwijzing of apathie.

Mannen zijn voor zo’n inspanning echter niet erg te vinden, zeker wanneer ze alleen maar op seks uit zijn. We zagen reeds dat het hoofdkenmerk van mannelijke seks ongeremdheid is. Een man zal dan ook, als hij de keuze heeft, rechtstreeks op zijn doel afgaan, en hij zal enkel veroveren wanneer het niet anders kan. Mannelijke homo’s bvb. die gewoon een seksueel avontuurtje zoeken, verleiden nauwelijks of niet. Ze beginnen dadelijk aan het ”serieuze werk”.[2] Vrouwen eisen evenwel meer dan dat. Blote seks zegt hen, mede door hun opvoeding, veel minder (of niets).

Eens de vrouw echter ook interesse begint te vertonen in de man dan zal ze hem uittesten om te zien of hij wel voldoende doorzettingsvermogen heeft. Ze zal bvb het spelletje ”moeilijk te krijgen” spelen om hem aan te zetten nog meer zijn best te doen. Gevolg is dat, voor een relatie opstart, de man een enorme investering heeft gedaan in attenties, dat hij verscheidene keren is wandelen gestuurd, kortom, dat hij nog steeds niets teruggekregen heeft.

Het opstarten van een relatie is dan ook een periode waarin een man affectief leeggezogen wordt. Hij moet enorm veel geven, en mag niets terug verwachten. Veel vrouwen realiseren zich zelfs niet hoe egoïstisch dit is. Maar het is een gevolg van hun ”dierlijke natuur”. Hoe meer een man immers geïnvesteerd heeft in een vrouw, hoe meer tijd hij eraan gespendeerd heeft om haar te veroveren, hoe meer hij verliest als de relatie afspringt. Door hem water en bloed te doen zweten raakt een vrouw er zeker van dat hij haar niet zomaar zal laten vallen. De geïnvesteerde tijd zou dan immers louter verlies zijn voor hem.

Wel te verstaan is het, vanuit mannelijk oogpunt, een belegging op lange termijn, en dat weten mannen ook wel. Romantiek is voor een man dan ook in de eerste plaats een middel om een vrouw te veroveren, en vrouwen zijn dan ook ontgoocheld wanneer deze na een tijdje weg- valt.

Als ze erin slagen de vrouw binnen te halen krijgen ze seks van haar, worden ze verzorgd door haar, en krijgen ze affectie terug. En het moet gezegd dat, eens dit stadium bereikt is, het de vrouw is die meer geeft. Want vanaf dat moment zijn het de vrouwen die zich volledig geven en zich emotioneel uitputten voor hun partner.

Maar ook daar komt een einde aan, en dan komen we op een punt dat de vrouw stopt met geven omdat ze zich uitgebuit voelt en de man niet meer geeft omdat hij de gewoonte kwijt is en omdat hij er ook niets meer bij te winnen heeft (hij heeft zijn oogst reeds binnen). Dit is de periode die een dieptepunt betekent in iedere relatie. De romantiek gaat achteruit, de gewoon- te installeert zich, de wederzijdse inzet maakt plaats voor meer egoïsme. Komt daar nog bij dat rond die tijd het gezin vaak is uitgebreid met kinderen, zodat er minder tijd over is om aandacht te besteden aan elkaar. De komst, en vooral het opgroeien van kinderen, brengt in veel gezinnen dan ook een zware terugval in de intimiteit teweeg.

Is het nu nog niet genoeg?

Vrouwen willen permanent kleine attenties, en ze oordelen ze allemaal even belangrijk, mannen geven sporadisch grote zaken en hechten weinig belang aan kleine zaken. Vrouwen vinden dat het ontbreken hiervan echter een bewijs is van een gebrek aan liefde en ze zien niet de mannelijke vorm van liefde geven. Mannen zien de vrouwelijke behoefte aan attenties dan weer niet.

Daarenboven hebben vrouwen de neiging de ”typisch mannelijke attenties” als vanzelfsprekend te zien, zodat ze er nauwelijks of geen aandacht aan besteden. Een man die met bloemen thuiskomt zal nog wel een ”dank u” krijgen, maar wanneer hij tegen zijn zin de nieuwe auto neemt in de kleur die zij koos, dan zal ze dit totaal vanzelfsprekend vinden. Onnodig te zeggen dat deze man de volgende keer twee maal zal nadenken voor hij haar nog eens een plezier doet. Hij wordt er toch niet voor geapprecieerd. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij s’morgens vertrekt naar zijn werk dat hem zozeer tegenstaat (iets wat courant is in zijn midlifecrisis).

Ook komt het voortdurend vragen van blijken van liefde (”zeg dat je van me houdt”, ”hou je nog van mij?”) op een man over als een blijk van wantrouwen. Waarom volstaat het niet dat hij één keer zegt dat hij van haar houdt, waarom moet dit bijna dagelijks herhaald worden? Daarenboven voelt hij zich belachelijk als hij steeds maar dezelfde ”flauwe” zinnen moeten herhalen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel mannen na verloop van tijd hun buik vol beginnen krijgen van deze ononderbroken eisen en dat ze de onverzadigbaarheid van hun partner als een zware last beginnen te aanzien. Ze vinden het een zware karwei steeds opnieuw hun liefde te moeten bewijzen. Ze zien niet in waarom dit voortdurend moet herhaald worden en waarom één attentie of hun materiële zorg niet volstaan. Ze aanzien dit voortdurend gevraag en deze ononderbroken eis naar attenties dan ook als een blijk van egoïsme en egocentrisme. ”Ze eist maar, maar nooit houdt ze rekening met de last die dit betekent, nooit beseft ze welke inspanning dit kost”.

Temeer daar hij, door attenties te geven, telkens opnieuw verplicht wordt haar nabijheid te zoeken, en dat komt dan weer in botsing met zijn onafhankelijkheidsdrang, die hem aanzet zoveel mogelijk anderen van zich verwijderd te houden. ”Attenties geven” is onnatuurlijk voor een man.

Net zoals zijn vrouw voelt ook hij zich dus niet gerespecteerd. Een man die met een bos bloemen over straat loopt, of iets voor zijn vrouw koopt, voelt zich namelijk hopeloos belachelijk, en hij weet dat alle mannen die hem zien in hun binnenste medelijden en leedver- maak met hem hebben. Vrouwen realiseren zich dit nauwelijks en ze appreciëren dan ook vaak niet wat de man voor hen leed. Een man die bloemen meebrengt voor zijn vrouw bewijst alleen hierdoor immers reeds dat hij van haar houdt, want anders zou hij zich niet ”belachelijk maken”.

Vrouwen die overstelpt worden met dure geschenken, maar die voelen dat er geen liefde aan vast hangt, voelen zich misbruikt, ze voelen zich een stuk handelswaar dat gekocht wordt. Een man die voortdurend (rechtstreeks of onrechtstreeks) gedwongen wordt om attenties te geven voelt zich echter eveneens uitgebuit. Temeer daar er vrouwen zijn die inderdaad met (rijke) mannen aanpappen enkel voor hun geld. Een vrouw die dan ook haar liefde enkel geeft in ruil voor geschenken geeft de man de indruk dat ze niet beter is dan deze "mondaines". Op hem komt dit over alsof de vrouw hem letterlijk leegzuigt en alsof ze hem zal weggooien als hij niets meer te bieden zal hebben.

We zien hier dus nogmaals dat een verschil in stijl aanleiding geeft tot onbegrip. De vrouw vindt dat de man teveel aandacht besteedt aan de prijs en te weinig aan de affectie die ermee moet samenhangen, de man vindt dat de vrouw blind is voor zijn manier om affectie te tonen, namelijk zijn bereidheid belachelijk te zijn, zijn vrijheid of tijd op te offeren, zijn handen voor haar vuil te maken en geld voor haar uit te geven.

Er kan zelfs geen ”Dank U” af

De gedachte dat ze op hun beurt ook attenties kunnen geven komt bij de meeste vrouwen niet op. Hoe vaak gebeurt het dat een vrouw een man een complimentje maakt om iets wat hij deed? We hebben het hier dan wel over een blijk van appreciatie omdat hij voor het gezin gaat werken, omdat hij niet naar andere vrouwen kijkt... ”Hij heeft dat toch niet nodig” of ”Dat is toch niet meer dan normaal” krijg je dan als reactie als je dit opwerpt. In vrouwenogen is dit misschien vanzelfsprekend, maar voor een man is dit, zoals we zagen, niet zo normaal.

Tenandere, een man kan hetzelfde zeggen tegen een vrouw als ze hem seks ”schenkt”. De tijd dat vrouwen niet van seks moesten hebben is voorbij, en, hoewel vrouwen de mythe willen hooghouden dat ze seks ”geven” toch weet ieder man tegenwoordig dat hier niets van aan is. Nochtans willen vrouwen nog vaak dat hun partner hen dankbaar is voor ”de gunsten” die ze hem schenken.

Nu is het wel zo dat veel mannen inderdaad niet houden van complimentjes omdat ze dat kinderachtig vinden, maar anderen kunnen er even veel van genieten als vrouwen. En allen hebben ze ze nodig, hoe stoer ze zich ook voordoen. Daarenboven vinden veel vrouwen een man die wel van complimentjes houdt of die erom vraagt flauw, omdat hij niet voldoet aan het beeld dat ze zich gevormd hebben van de stoere man die affectie en lof afwijst en rustig zijn weg vervolgt nadat hij vrouw en kind van de boze draak heeft gered.

Een man die behoefte heeft aan positieve feedback wordt door vrouwen vaak kort en goed afgewezen als een slappeling. Mannen worden op affectief gebied dus gediscrimineerd: waar men van vrouwen aanvaardt dat ze lof en affectie nodig hebben en dit zelfs zoeken wordt dit van mannen niet aanvaardt, zeker niet als ze er actief naar op zoek gaan en erachter vragen.

Nochtans hebben vrouwen het ook niet gemakkelijk. Als ze hun manier van affectie tonen eens zelf willen toepassen (bvb. door een klein geschenkje te kopen), dan weten ze vaak niet wat ze juist moeten kiezen omdat mannen nu eenmaal (voor wat kleine zaken betreft tenminste) weinig behoeften hebben. Veel vrouwen die hun man een attentie willen geven breken zich iedere keer opnieuw het hoofd over wat ze hem toch kunnen kopen.

Gezien een geschenk toch nog steeds ”iets speciaals” moet zijn, komen daarom, buiten dassen, aftershaves (met haar en niet met zijn lievelingsgeur!) en portefeuilles, nog weinig andere zaken in aanmerking. Niet te verwonderen dus dat vaderdag nooit hetzelfde commercieel succes is geworden als moederdag.

Aandacht = Vrouwenseks

Vrouwen beweren dat mannen steeds op seks uit zijn, en dit klopt ook, maar vrouwen zijn steeds op aandacht uit. We mogen dus gerust beweren dat dit vragen om aandacht in feite het equivalent is van de mannelijke vraag om seks. Mannen krijgen nooit genoeg van seks, vrouwen krijgen nooit genoeg aandacht. Mannen zijn seksuele bloedzuigers, vrouwen zijn affectieve bloedzuigers.

Waar mannen dus genoeg krijgen van de voortdurende eis om attenties en liefdesuitingen, krijgen vrouwen vaak genoeg van de voortdurende vraag naar seks vanwege hun partner. En dan gebruiken ze de klassieke hoofdpijn om eraan te ontsnappen, of ze weigeren kort en goed. Ze aanzien dit als hun recht. De meeste mannen hebben geleerd te aanvaarden dat een vrouw baas is over haar eigen lichaam en dat ze er geen rechten op kunnen doen gelden. Ze hebben geleerd dat, hoe ontgoocheld ze ook zijn, ze deze vrouwelijke weigering moeten respecteren. Slechts zelden zal een man zijn vrouw verplichten tot seks, hij zal eerder vreemd gaan.

Vrouwen van hun kant hebben echter nog steeds niet leren aanvaarden dat mannen van hun zijde het recht zouden moeten hebben genoeg te krijgen van hun voortdurend gevraag. Ze hebben niet geleerd te aanvaarden dat het de man is die baas is over zijn geven van affectie en liefde, ze hebben niet geleerd dat de man op zijn beurt vrij is al dan niet attenties te geven of achter te houden, ze hebben nog steeds niet leren aanvaarden dat een man het recht heeft te stoppen met zijn liefde te uiten. Nochtans doet zo’n man niets anders dan wat zij doet met haar hoofdpijn.

Een vrouw die wil weten wat het voor een man betekent als ze hem seks weigert, moet zich eens voorstellen wat het voor haar zou betekenen als hij zijn liefde niet wil tonen, als hij niet antwoordt op haar vraag of hij nog steeds van haar houdt of als hij de (huwelijks)verjaardag vergeet. Ze zou ook niet blij zijn, ze zou ook verongelijkt zijn.

Ik ben geen hoer!

Mannen weten (tot spijt van hun vrouwen) vaak niet hoe ze romantisch moeten zijn, vrouwen weten (tot ontgoocheling van hun mannen) vaak niet hoe ze sexy moeten zijn. Daarenboven weigeren veel vrouwen die dit wel weten, in te gaan op de droom van hun partner, omdat ze zich dan goedkoop voelen. Sexy ondergoed aandoen geeft hen het gevoel dat ze hoeren zijn. En als er iets is dat weinig vrouwen kunnen dan is het wel toelaten dat de hoer in hen naar boven komt. Onnodig te zeggen dat dit vaak een van de oorzaken is van het vreemdgaan van hun man. Op hun beurt verwachten (of eisen) vrouwen wel dat hun man ingaat op hun vraag naar romantiek. Ze aanvaarden niet dat ook hij zich dan belachelijk voelt.

Opvallend is wel dat, als ze voelen dat ze hun man kwijtraken aan een andere vrouw, ze plots wel enorm de sexy toer kunnen opgaan. Een vrouw die vecht voor haar relatie is tot zeer veel bereid. En veel vrouwen geven pas op dat moment aan hun man datgene waar hij al jarenlang naar vroeg. We mogen dus gerust beweren dat ”zich goedkoop voelen” vaak niet de enige reden is om te weigeren. Er speelt ook een zekere schaamte mee, en vooral de weigering zich volledig te geven, de partner tevreden te stellen. Want als het moet, als ze er zelf bij te winnen hebben, dan kunnen ze het plots wel, zijn ze plots wel bereid hun partner tegemoet te komen.

Deze afwachtende of weigerige houding tegenover seks heeft ook een ander gevolg: de vrouw laat het initiatief aan de man over, laat hem de zaak leiden, neemt geen verantwoordelijkheid op. Maar ze zal, als het verkeerd afloopt, als ze niet bevredigd raakt, als de seks haar geen voldoening schonk, de schuld wel in de schoenen van de man schuiven. Ze zal hem verwijten maken, ze zal gefrustreerd raken, kortom, ze beschuldigt er de man van dat hij zijn deel van het werk niet deed, dat zijn inzet tekortschoot.

Er zijn ook veel vrouwen die vinden dat, als ze hun man moeten zeggen wat hij in bed moet doen, het plezier er voor hen voor een groot deel reeds af is. Ook zij kunnen niet anders dan ontgoocheld worden. Maar niet alleen dat. Ze vinden dat mannen te veeleisend zijn. -Want mannen durven meestal wel duidelijk vragen wat ze wensen (tenzij het te extreem is, dan vragen ze het aan een prostituee).

Helemaal oneerlijk wordt het wanneer een relatie in zijn beginfase is. Veel vrouwen wachten tot de man een seksueel initiatief neemt. Zelfs als het moment voor hen al wel aangebroken is zullen ze dit niet zeggen en zeker zullen ze geen stappen in deze richting ondernemen. Maar wanneer de "avance" te lang uitblijft zullen ze wel ongeduldig worden en zich de vraag stellen ”komt er nog wat van?”.