VROUWENPRAAT EN MANNENOVERLEG

Zoiets weet hij toch zelf wel!

 

Volgens Deborah Tannen verwachten vrouwen dat in een langdurige relatie hun man aanvoelt wat ze op het hart hebben, zonder dat dit hoeft gezegd te worden. Mannen vertrekken van een diametraal tegenoverstaand idee: als je elkaar goed kent, moet je elkaar ook alles mogen zeggen.

 

Vrouwen verwachten dus van hun mannen een zekere vorm van helderziendheid. Worden ze in deze verwachtingen teleurgesteld dan aanzien ze dit als een blijk van liefdeloosheid vanwege hun partner en dan voelen ze zich gebruikt, onbemind, verwaarloosd enz.

 

Metataal is echter te onduidelijk om zonder bijkomende informatie (woorden dus) betrouwbaar te zijn. Vrouwen zijn dan ook totaal onrealistisch in deze verwachting naar mannen toe. Onder elkaar zijn vrouwen hun ganse leven lang gewoon geweest op deze manier te converseren, en zij zijn er dan ook grondig in getraind. Maar mannen zijn directere communicatie gewoon en het is een illusie als vrouwen verwachten dat hun partners in het ontcijferen van metataal even bekwaam zijn als zij.

 

Het verwijt ”mannen verstaan nu nooit iets” is dan ook onrechtvaardig, omdat ze ervan uitgaat dat indirecte communicatie de enige juiste is en dat er maar één mogelijke interpretatie bestaat voor iedere boodschap. Mannen hebben net zo goed gelijk als ze beweren ”vrouwen kunnen nu nooit eens zeggen wat ze te zeggen hebben”, iets waar vrouwen dan weer tegen in komen.

 

In feite komt het hierop neer dat beide partijen er beter zouden aan doen zich niet in de eigen stellingen in te graven en de pretentie te hebben dat zij alleen beschikken over de enig zaligmakende communicatiemanier. Zowel vrouwen als mannen zouden er beter aan doen eens over het muurtje te kijken en in de leer te gaan bij elkaar. Mannen zouden dan leren dat het vaak meer intrigerend en interessanter is via metataal te communiceren, vrouwen zouden dan leren dat niet alle situaties zich lenen om via metataal aangebracht te worden, en dat het vaak noodzakelijk is duidelijke boodschappen te zenden. En daar is metataal niet geschikt voor.

 

HELP... hij wil niet praten!

 

Ook vrouwen kunnen zich immers nog vergissen in hun ”intuïtie”. Dit gebeurt door de opgedane ervaring minder vaak wanneer ze een seksegenote ”ontcijferen”, maar is zeer courant als ze mannen proberen te verstaan. Vrouwen zijn dan immers geneigd van de mening uit te gaan dat mannen wel op dezelfde manier zullen zenden en reageren als vrouwen, maar dit is verkeerd.

 

Mannen hebben een heel andere communicatiestijl, ook in hun lichaamstaal. Als vrouwen dan ook proberen hier de ervaring te gebruiken die ze hebben opgedaan in hun omgang met andere vrouwen dan moeten ze wel tot de vaststelling komen ”ik versta niets van mannen”.

 

Een ander verwachtingsverschil komt volgens Tannen voort uit het feit dat mannen vinden dat, als een relatie goed gaat, het niet nodig is er woorden aan te verspillen. Er valt immers niets over mee te delen. Vrouwen anderzijds vinden het juist wel belangrijk er in die omstandigheden over te praten, omdat het voor hen het belangrijkste onderwerp is voor hun ”gezellige praatjes”.

 

Een vrouw die met een man over hun wederzijdse relatie wil praten deelt in zijn ogen mee dat deze relatie problematisch is geworden. Een man die niet over zijn relatie met een vrouw praat, omdat ze toch goed loopt, deelt in haar ogen mee dat deze relatie een verkeerde richting is ingeslagen. Ook dit zorgt ervoor dat mannen- en vrouwengesprekken niet steeds zo vlot verlopen als beiden wel zouden willen.

 

Hieruit komt dan weer een zeer sterke vorm van cirkelredenering voort. Hoe meer de vrouw haar best doet om over de relatie te praten, hoe meer de man zich terugtrekt omdat de gesprekken hem vervelen, hoe sterker zij zal proberen erover te praten enz ....

 

Komt daar nog bij dat, zoals we reeds zagen vrouwen vooral willen praten in een relatie, terwijl mannen vooral iets samen willen doen. Praten is er volgens mannen enkel om problemen op te lossen en plannen te maken. Wil een vrouw dus een relatie bewaren dan moet ze ook leren iets te doen samen met haar man. Praten en niets samen doen is nefast, praten en daarnaast nog allerlei activiteiten samen doen zal de man echter geruststellen dat de relatie niet zo'n gevaar loopt.

 

Luisterreacties

 

Wanneer we naar iemand luisteren zullen we voortdurend signalen uitzenden. Dit kan gaan van een knikje tot een ”ja”, een ”uh” en zelfs een ”wat je nu zegt!”. Daniel Maltz [1] vestigt de aandacht op het verschillend gebruik van reacties wanneer we luisteren.

 

Vrouwen zullen deze signalen gebruiken om het contact te onderhouden, mannen om hun akkoord te verkondigen met wat meegedeeld wordt. Wanneer mannen niet akkoord gaan zullen ze zwijgen, en als ze een reactie ontvangen zullen ze dit interpreteren als een bevestiging van hun bewering. Vrouwen zullen, akkoord of niet, altijd reageren.

 

Als een vrouw met een man praat zal dit problemen opleveren omdat de man als hij niet akkoord gaat niet zal ”uchen”, waardoor de vrouw meent dat ze niet beluisterd wordt. Als een man met een vrouw praat zal hij permanente ”ja’s” opvangen en deze interpreteren als een instemming of een blijk van ongeduld (”ik wil ook iets zeggen”). Als daarna blijkt dat de vrouw het toch niet eens was met hem zal hij zich bedrogen en in de rug geschoten voelen.

 

Ook zullen mannen, wanneer ze in groep met elkaar praten, zelden of nooit naar elkaar kijken, laat staan oogcontact maken. Vrouwen daarentegen kijken elkaar permanent aan. Ook dit kan aanleiding geven tot verkeerde interpretaties omdat vrouwen al snel geneigd zullen zijn te denken dat de man niet luistert. Hij kijkt immers alle richtingen uit, behalve de hare.