EEN VROUWENWERELD APART

Carrière of gezin

 

Vrouwen beklagen er zich vaak over dat ze niet voluit kunnen gaan in hun carrière of dat ze moeten kiezen tussen carrière en gezin, werken en kinderen krijgen. Vrouwen hebben het nog steeds moeilijk twee tegenstrijdige zaken te combineren. Steeds opnieuw zullen ze het gevoel hebben te moeten kiezen.

 

Een eerste reden hiervoor is dat vrouwen zich veel sterker inzetten dan mannen. Alles wat ze doen willen ze zo goed mogelijk doen, ze willen er zich op kunnen concentreren. Ze willen er maximaal in investeren. Voor mannen daarentegen is hun gezin een deel van hun leven. Daarnaast hebben ze nog hun vriendenkring, hun hobby's, en ze zijn niet bereid het ene op te offeren voor het andere (tenzij voor hun beroep, waar in hun jonge jaren alles voor moet wijken).

 

Een tweede reden is dat vrouwen het begrip ”relatie” steeds verbinden met het begrip ”kinderen”. Als ze aan het ene denken houdt dit voor hen automatisch het andere in. En ze weten dat kinderen krijgen betekent dat ze een tijdje uit het beroepsleven verdwijnen, al was het alleen al maar wegens hun bevallingsverlof. Hierdoor lopen ze dan weer de kans dat hun carrière een negatieve impuls zal krijgen. En dat wensen ze niet. Ze willen volop door kunnen gaan en hun kans waarnemen.

 

Een derde reden komt voort uit hun voorkeur voor een één-éénrelatie. Van kindsbeen af leren meisjes dat ze geen twee vriendinnen kunnen hebben, en dat kiezen van de ene inhoudt dat ze de andere laat vallen. Later als volwassene blijven vrouwen vasthouden aan het principe ”je kan maar één zaak (vriendin, man,...) tegelijk hebben”, ”je moet kiezen”.

 

Mannen hebben die idee niet. Voor hen is het perfect mogelijk gezin, werk en hobby te combineren. Vrouwen hebben het daar moeilijker mee. Ze denken dat kiezen voor een carrière automatisch inhoudt dat ze geen kinderen kunnen hebben.

 

Gevolg is dat een deel van de vrouwen, wanneer ze jong zijn, zich volledig op de uitbouw van een carrière werpen, en geen tijd spenderen aan relaties met mannen. Ondertussen zoeken andere vrouwen, die deze carrièredruk niet zo sterk voelen, of die niet zo ambitieus zijn, wel contact met mannen en schuimen ze de markt af. Wanneer de eerste categorie dan rond haar dertigste haar carrière gegrondvest heeft en begint uit te kijken naar het stichten van een gezin, zijn alle interessante mannen al lang bezet.

 

Dit heeft voor gevolg dat er in de leeftijdsklasse van de dertigjarigen een massa interessante vrouwen rondloopt, die echter vooral moet kiezen uit ”minderwaardige” mannen. Daarenboven hangen ook deze vrouwen, alle emancipatie ten spijt, nog steeds vast aan de idee dat hun man meer moet zijn dan zij. Alle huwelijksagentschappen stellen hetzelfde vast: ze worden overspoeld door gestudeerde vrouwen die op zoek zijn naar mannen die steeds nog iets meer gestudeerd moeten hebben. En ook dit beperkt weer hun mogelijkheden.

 

Ik blijf vrijgezel

 

Onnodig te zeggen dat deze vrouwen een illusie nalopen en het kan dan ook niet anders dan dat ze onmogelijk nog hun gading vinden. Gevolg is dat ze steeds meer in paniek slaan of ze wel ooit nog van de straat zullen geraken en vooral, ze vrezen dat ze nooit moeder zullen worden. Want al hebben ze dan de mogelijkheid tot kunstmatige inseminatie, een kind alleen opvoeden schrikt hen toch af.

 

En ze weten dat hun tijd dringt. Ze worden er niet jonger op, hun vruchtbaarheid neemt zienderogen af en iedere verjaardag betekent weer zoveel percent meer kans op miskraam of gehandicapt kind. Tussen 33 en 37 ongeveer lopen ze dan ook hopeloos achter elke vrije man aan en ze komen dan ook van de ene ontgoocheling in de andere terecht. En elke ontgoocheling betekent weer een stap dichter naar het ouder worden zonder partner of kind.

 

Daarenboven realiseren ze zich ook wel dat ze, met ouder te worden, er niet aantrekkelijker op worden op de huwelijksmarkt. Mannen verkiezen immers jonge vrouwen, die reproductief zijn en waarvan ze zeker zijn dat ze het moederschap zonder problemen aankunnen. Een vrouw van 35 heeft dan ook maar 5% kans meer nog ooit ”van de straat” te geraken, en eens de 38 voorbij mag ze het volledig vergeten.

 

Elke man die vrijkomt (echtscheiding, weduwnaar) en die de moeite waard is wordt, wanneer hij zich inschrijft in een club voor alleenstaanden, dan ook letterlijk belegerd. De vrouwen strijden om zijn aandacht. En allen proberen ze hem zo snel mogelijk het ”jawoord” te ontfutselen.

 

Vaak vragen deze vrouwen zo opdringerig, zo agressief, om aandacht dat ze de man in kwestie afstoten. Veel vrouwen zenden zelfs regelrechte wanhoopsignalen uit naar mannen. En zeker zoiets valt niet in goede aarde. Deze gretigheid jaagt mannen dan weer weg, omdat ze de indruk krijgen dat ze uitgewrongen zullen worden, dat ze enkel maar jachtwild zijn. Een man is immers geïnteresseerd in een partner, niet in een vrouw die hem als een octopus met haar armen omklemt en verstikt.

 

Daarenboven blijkt uit deze vertwijfeling een behoefte om liefde te ontvangen en zelfs te nemen, en is er geen bereidheid in terug te vinden om iets terug te geven. Veel van deze vrouwen zijn maatschappelijk succesvol, hebben geleerd op eigen benen te staan en voor hun wensen uit te komen. Wat ze meestal niet hebben is dan ook een minimum aan flexibiliteit en aanpassingsbereidheid.

 

Deze vrouwen zoeken in de eerste plaats geborgenheid, voor hen, maar vooral voor de kinderen die ze nog snel willen krijgen. Ze zijn zo geconcetreerd op hun zoektocht en hun drang “onder dak te geraken” dat ze totaal geen oog hebben voor hun “toekomstige partner”. Nochtans willen ze zo snel mogelijk horen dat de man van hen houdt. Meestal echter te snel. Ze hebben immers geen tijd om de relatie te laten groeien, ze worden door hun klok aangezet veel te snel te verwachten dat ze een vaste vorm aanneemt. Ze verwachten er ook teveel van, leggen teveel beslag op de man en eisen hem veel te snel voor zich alleen op. Wat hem natuurlijk regelrecht de andere richting uitstuurt.

 

Want als ze dan al een interessante man tegenkomen dan is deze meestal gescheiden en dus erg voorzichtig geworden. Ze zijn dan ook vaak ontgoocheld omdat de man hun deze geruststelling niet wil geven, en ze staan perplex als hij hen laat staan. Ze kunnen voor zichzelf immers niet toegeven dat ze te gretig waren. Komt daar nog bij dat, wanneer dit vaak gebeurt, het zelfvertrouwen een flinke knauw krijgt, waardoor de wanhoop nog sterker gaat spelen en een infernale cirkel op gang wordt gebracht.

 

Mannen weten ook dat vrouwen in die leeftijdskategorie onder druk van hun tikkende biologische klok hopeloos naar kinderen snakken. Daardoor hebben veel mannen het gevoel dat ze niet voor zichzelf maar enkel als dekstier genomen worden en dat ze, eens de vrouw haar “jongen” heeft, zo snel mogelijk gedumpt zullen worden. Wel te verstaan met een dikke alimentatie voor de kinderen erbovenop. Want die vrouw heeft al verscheidene relaties opgeblazen omdat de toenmalige partner niet voldeed, waarom zou het nu ineens anders zijn en zou ze bij hem wel willen blijven ? En dan komen de klachten in de zin van ”mannen willen zich niet binden”

 

Mannen zijn daarnaast ook niet geïnteresseerd in vrouwen die hen de indruk geven op zoek te zijn naar een kostwinner. Want dit is het type van vrouw dat goed in staat is plots tot de vaststelling te komen dat haar kinderen veel belangrijker waren dan haar werk en dat ze al die jaren toch veel gemist heeft. Gevolg is dat ze dan hun man onder druk zetten zodat ze hun werk kunnen opzeggen of tenminste serieus terugschroeven, wat de financiële verantwoordelijkheid volledig op zijn schouders legt. En vermits ze een zekere "levenswijze" gewoon is verwacht ze van hem wel dat hij ervoor zorgt dat ze hier niet teveel moet op inboeten. Ze legt dus een enorme druk op hem.  

 

Don Juan

 

Dergelijke vrouwen zijn dan ook vaak het slachtoffer van misbruik door mannen. In de eerste plaats zijn daar de gladde jongens, de mooipraters die van de ene vrouw naar de andere vlinderen en er vaak meerdere tegelijk aan het lijntje houden. Zij weten immers dat vrouwen op die leeftijd zeer gevoelig zijn voor beloftes over eeuwige liefde en gemakkelijk te veroveren zijn als men ze een ring in het vooruitzicht kan stellen. Ze zijn meestal zeer smaakvol gekleed, gaan vaak naar de kapper, en soms zelfs naar het schoonheidssalon.

 

Dit is tenandere wat hem zo aantrekkelijk maakt voor vrouwen: het feit dat hij er steeds tot in de puntjes verzorgd bijloopt, op de hoogte is van de laatste modeverschijnselen (zowel bij man als bij vrouw) en omdat hij een ”bijna vrouwelijke” ijdelheid aan de dag legt over zijn uiterlijk.

 

Let echter op: dit betekent niet dat mannen die op hun uiterlijk letten allemaal Don Juans zijn. Gelukkig niet. Er zijn nog andere categorieën die een sterk gevoel hebben voor schoonheid. Zo is het bijvoorbeeld algemeen geweten dat vele Italianen en ook veel mannelijke homoseksuelen een zeer goede smaak hebben en meesters zijn in het combineren van kleding. De Italiaanse kledingontwerper Versace was nauwelijks te evenaren als het op chic, klasse en présence aankomt. Hij was dan ook én Italiaan, én homo.

 

De Don Juan is ook de man van de wereld, die zijn tijd afwacht en niets bruuskeert. Het is dan ook het type man dat iedere moeder als schoonzoon zou willen, en in wiens praatjes iedere vrouw met de ogen open in loopt. Kortom, het is ”de ideale man”.

 

Deze man is dan ook enorm gevaarlijk voor de vrouw die tot dan toe altijd zeer voorzichtig was, omdat ze vaak al jaren haar liefdesgevoelens opkropt. Zij vraagt echter niet beter dan eindelijk eens te mogen geloven in een eerlijk man en ze zal, eens ze zich veilig voelt, dan ook plots door een echte vloedgolf van gevoelens overstroomd worden.

 

Mannen die zo’n kerels bezig zien doorzien hen direct, vrouwen trappen steeds opnieuw in de val. Deze mannen zijn voor de vrouwen wat de ”blonde vamps” zijn voor de mannen. Vrouwen beweren allemaal dat dit type hun niets zegt, maar bijna allemaal vallen ze voor hem als hij zijn gladde woordjes voor de dag haalt en hen als een spin met zijn kleefdraden begint te omwinden. Hij is zo glad als een aal, galant en charmant als geen tweede, maar hij is hol en tot geen affectie in staat.

 

Hij speelt perfect in op de heimelijke verlangens van de vrouw, hij weet goed hoe hij haar dromen moet waarmaken, hij kent op zijn duimpje de woorden die ze graag zou horen, hij weet het zo mooi in te pakken, hij kan zo mooi ”ik hou van je” zeggen, dat je al van steen moet zijn om niet te begeven. Vrouwen willen niet liever dan zo’n man geloven, en daar speelt hij op in.

 

In de eerste plaats is hij echter niet in de vrouw geïnteresseerd, wel in zichzelf. Elke verovering is een bevestiging van zijn viriliteit, van zijn aantrekkelijkheid voor vrouwen. En deze bevestiging heeft hij nodig om zijn gebrek aan zelfvertrouwen te maskeren. Iedere vrouw die hij veroverd heeft verveelt hem daarna echter onmiddellijk. Het is dan ook de man die, nadat hij de vrouw in bed heeft gekregen, nooit een tweede maal een afspraakje maakt met haar. ”Ik bel je nog wel”, weet je.

 

Smachten en verlangen

 

Daarnaast is er nog een andere categorie, die echter soms voor een deel de vorige overlapt: de gemaskerde. Hij heeft lak aan conventies, is stoer, vriendelijk, ondoorgrondelijk en vaak is hij geslaagd in het leven. Wat deze mannen vooral aantrekkelijk maakt is het ”ongrijpbare”, het ”mysterieuze” dat ze uitstralen. Ze creëren een waas van geheimzinnigheid over zich, en vrouwen vinden dit vaak meer passionant dan het type van de ”saaie, voorspelbare en trouwe” echtgenoot. Vrouwen vullen deze gaten in hun kennis over deze man zelf in en ze projecteren op hem hun droom van avontuur, verre reizen en avondjes aan tropische stranden. Hierbij verliezen ze echter alle zin voor realiteit.

 

Kortom, het is een man met pit, die inspeelt op de drang naar opwinding die nu eenmaal in ieder mens leeft. Mannen zoeken deze opwinding in hun beroepsleven of in de sport die ze beoefenen, vrouwen zoeken ze in hun relaties. Daarom ten andere dat ”mysterie” in een vrouw niet zo’n grote aantrekkingskracht uitoefent op mannen als mysterie bij een man op vrouwen doet. Een man vindt een mysterieuze vrouw enkel interessant omdat ze hem nieuwsgierig maakt naar hoe ze er naakt uitziet, en niet omwille van een of andere relationele passie die ze zou oproepen.

 

Een van de belangrijkste factoren die meespelen in het opbouwen van vrouwelijke interesse is dan ook het gebruik van mysterie. Vrouwen houden ervan verrast te worden. Nodig ze onverwachts uit naar een (onbekend) restaurant, ”ontvoer” ze voor een weekend, verras hen met een geschenk en je ziet ze zo opfleuren en beginnen stralen. Mysterie en verrassing zijn de pijlers van een verleiding,

 

De ”interessante” man zorgt er ook altijd voor dat hij de touwtjes stevig in handen heeft. Hij speelt hiermee in op een onbewust gevoel dat bij zeer veel vrouwen leeft, namelijk dat de man moet leiden en initiatieven nemen. Ook voor de rest erg zelfbewuste vrouwen worden door hun diepere gevoelens toch steeds opnieuw die richting uit geduwd. Deze man nodigt een vrouw permanent uit ”met hem iets te beleven”, ”op avontuur te gaan”. En de spanning die dit meebrengt is voor veel vrouwen onweerstaanbaar.

 

Wat ook steeds effect heeft is onberekenbaarheid en afstandelijkheid. Door deze twee technieken te combineren kunnen deze mannen de vrouw perfect in de hand houden. Wil hij ze dichterbij krijgen dan neemt hij afstand en doet ze meer hunkeren. Ook het op het laatste moment afzeggen van een afspraak, het te laat komen, het nu eens vriendelijk en dan weer koel zijn (waarmee hij zijn zelfstandigheid bewijst), het zijn allemaal klassiekers in het verleidersgenre.

 

Zolang een vrouw verlangt naar deze man (en zolang hij haar naar zich kan doen verlangen), zolang ze onzeker is over zijn gevoelens voor haar, zo lang doorstaat deze vrouw heerlijke momenten van smachtend hunkeren en pijnlijk wachten. Zolang de vrouw niet krijgt wat ze wenst blijft ze verlangen, en veel vrouwen denken, met hun liefdesromannetjes in het achter- hoofd, dat smachten gelijk is aan liefde. Hoe meer ze smachten, hoe meer ze denken vervuld te zijn met liefde.

 

Sommige vrouwen zijn gek op dit gevoel, en dit soort mannen kan daar vaak buitengewoon goed op inspelen. Ze sussen haar (maar geven weinig of niet toe), ze troosten en ”begrijpen” haar als ze iets vertelt, ze omringen haar met attenties, maar altijd blijven ze voor een deel de onbereikbare spelen. Intussen is hun enige bedoeling de vrouw te laten verlangen naar hen, en haar tegelijk dankbaar te maken voor wat hij voor haar doet en voor de zorg die hij aan haar besteedt.

 

Wat vrouwen echter uit het oog verliezen is dat er veel mannen zijn die deze geheimzinnigheid zorgvuldig voeden omdat ze zich anders erg onzeker zouden voelen. Door echter zo mysterieus te doen hoeft hij niet in zijn kaarten te laten kijken en loopt hij niet het risico door de mand te vallen omdat hij zijn masker niet meer kan ophouden.

 

Geheimzinnige mannen weten ook dat, als de hunker over is, de vrouw alle interesse verliest. Want dan valt plots dit gevoel van onvervulde liefde weg. Veel vrouwen aanzien inderdaad de vervulling van hun dromen niet als iets prettigs, maar wel als een ontgoocheling. Hun ”ver- langen” valt immers weg, en laat een leegte na.

 

Daarom zijn er vrouwen die op zoek gaan (onbewust natuurlijk) naar mannen die ze nooit kunnen krijgen. Hierdoor zijn ze ”zeker” dat ze kunnen blijven ”liefhebben”. Anderen wisselen voortdurend van man, omdat ze al hun interesse verliezen zogauw ze erin geslaagd zijn de man waar ze achter joegen aan zich te binden.

 

Nochtans kunnen deze ”droomprinsen” niet anders dan de vrouw teleurstellen. In de eerste plaats kan geen enkele man voldoen aan de onrealistische ideeën die de vrouw zich van hem gevormd heeft. Daarenboven blijkt op (niet zo erg) lange termijn ook dat, wat eerst spannend was, plots verandert in iets pijnlijks en soms zelfs in een echte emotionele ramp. De ridder blijkt plots een grenzeloze egoïst te zijn. Maar tegen dan heeft de vrouw al zoveel in hem geïnvesteerd dat ze het gewoon niet meer kan geloven. Deze mannen worden dan ook meestal een leven lang door de vrouw meegedragen in hun herinneringen.

 

De ”Echtscheiders”

 

Een derde categorie waarop deze vrouwen vallen zijn de mannen van hun leeftijd die thuis problemen hebben. Ze denken aan scheiden maar durven toch de grote stap niet zetten. Temeer daar een man die scheidt dit meestal enkel doet als hij naar een andere vrouw kan gaan. Dus zoeken ze zo’n vrouw die hen onder haar dak wil opnemen. Ze klagen over hun vrouw, en ze menen het ook echt dat de situatie niet meer houdbaar is. Maar ze weten niet waarheen.

 

Dus neemt de vrouw hem op. Ze kan immers zo goed praten met deze man, hij is zo gevoelig (hij kan zelfs wenen!), hij heeft het zo moeilijk. Kortom, haar medelijden wordt gewekt, en diep in haar hart ziet ze al de kans om zelf een relatie met deze man op te starten. In haar geest begint ze al een boel plannen te maken en praktische schikkingen te treffen voor ”later”.

 

Waar ze evenwel geen rekening mee gehouden heeft is zijn gezin. Gezien hij wil scheiden wordt hij verplicht regelmatig met zijn vrouw contact te hebben over de praktische afwikkeling van de zaak. Daarenboven verlangt hij erg naar zijn kinderen die dan nog klein zijn en zijn beschermingsinstinct oproepen. Waren er geen kinderen geweest dan was er nog een kans dat het op een definitieve breuk zou uitlopen, maar met jonge kinderen is de lijm met zijn gezin werkelijk te groot.

 

Daarbij komt nog dat zijn vrouw in de tegenaanval gaat. Ze wil alsnog de relatie redden. Ze praten met elkaar, en beiden lossen ze de problemen op en zetten ze de misverstanden recht. Desnoods zet ze hem onder financiële druk, iets wat, gezien het feit dat zijn carrière nog niet zo ver gevorderd is, niet al te moeilijk is. Na een tijdje keert hij dan ook meestal terug naar zijn gezin. En de goede ziel die hem opgenomen heeft, staat weer alleen. Een bedankje kan er nog wel af, maar ze moet het verstaan: ”Hij houdt nog altijd van zijn vrouw”, ”hij kan de kinderen niet missen”.

 

Ik wil alleen maar vriendschap

 

Ook bij de mannen bestaan verstokte vrijgezellen. Vaak zijn dit mannen die tevoren een vaste relatie hadden waarin ze zich echter opgesloten voelden en die hen dan ook de indruk gaf dat ze gevangen zaten. Meestal wilde de vrouw teveel beslag leggen op hen of hun tijd, en vaak ook was ze erg jaloers. Na de scheiding nemen deze mannen zich vaak voor geen tweede maal meer in dezelfde val te trappen. Ze houden enorm aan hun vrijheid en weigeren zich nog ooit te binden.

 

Anderzijds hebben ze wel behoefte aan seks, en deze zouden ze graag ”gegarandeerd zien”, d.w.z. dat ze zeker willen zijn seks te vinden bij een vrouw wanneer ze deze nodig hebben. Hun lievelings”slachtoffers” zijn enerzijds de vrouwen die ook alle vrijheid willen behouden, maar toch een man willen hebben waar ze in geval van problemen op terug kunnen vallen, en anderzijds de vrouwen die nog steeds hopeloos op zoek zijn naar een partner.

 

Met deze vrouwen maken ze een akkoord: ze zijn wel bereid tot vriendschap, maar ze willen zich niet binden. In de praktijk komt het er vaak op neer dat ze regelmatig bij deze vrouw op bezoek gaan, er regelmatig gaan eten, nu en dan haar eens te eten vragen, maar dat ieder contact in bed eindigt. Voor deze mannen is seks immers de belangrijkste drijfveer, hoewel ze inderdaad eerlijk vriendschap willen teruggeven. De vrouw kan hen dan ook gerust vragen haar eens te helpen of een klusje op te knappen. Ze zullen dit meestal met plezier doen.

 

Ze zal echter nooit de enige vrouw zijn voor hem. Hij houdt zich het recht voor nog andere vriendinnen te hebben (en aldus zijn drang naar promiscuïteit bot te vieren). Ze zal zich dan ook nooit de illusie moeten maken dat het op een vaste relatie (huwelijk, samenwonen) zal uitlopen. Zogauw het eerste woord in die zin valt breekt de man kort en goed de relatie af. Hij voelt zich bedreigd en aanziet het als een inbreuk op het ”contract”.

 

Deze relatievorm heeft als voordeel dat ze gebaseerd is op echte affectie, en dat, gezien geen van beide partijen een vaste relatie nastreeft, er geen behoefte is zich beter voor te doen dan men is. Ieder kan zichzelf zijn, hoeft niet te verleiden, kan los omgang hebben met de ander, kan over alles praten omdat er geen reden is iets geheim te houden. Wanneer seks niet a-priori wordt afgewezen (en waarom zou het), krijgt deze ook de tijd te rijpen, zodat hij op een voor beide partijen aanvaardbaar moment en op een voor beide partijen bevredigende manier op de proppen komt.

 

Het is echter een relatievorm waar vrouwen veel last mee hebben. Een oorzaak ligt in hun opvoeding die hen leerde dat ze moesten proberen een ”vaste relatie” te krijgen. Hierdoor hebben ze nog steeds de neiging beslag te leggen op een man, hem voor zich alleen op te eisen. Moderne vrouwen hebben hier gelukkig al veel minder problemen mee, maar ook bij hen is de drang naar ”vastheid” (lees ”exclusiviteit”) in de genen ingebakken en dus onmogelijk de kop in te drukken. Zelfs zij zullen vroeg of laat de man voor de keuze stellen ”huwen of scheiden”.

 

Soms blijft deze relatie sexloos. Dah heeft de vrouw een “goede vriend” met wie ze uitstekend kan praten. Ze wil er echter geen seks mee, omdat ze ”de relatie niet wil stuk maken”. Nooit heeft een vrouw echter kunnen uitleggen waarom de intrede van seks een relatie kaptomaakt.

 

Deze seksloze relatie is volledig vrouwgericht en houdt geen rekening met de mannelijke behoeften. De vrouw krijgt wat haar geslacht zo belangrijk vindt (steun, hulp, praten enz.), maar de man krijgt niets dat specifiek eigen is aan zijn geslacht (seks). Wel te verstaan mag de relatie ook niet de mannelijke toer opgaan en uitsluitend seksueel worden, want dan blijft de vrouw weer in de kou staan,

 

Een andere categorie mannen waarvoor deze dertiger-vrouwen een geliefde prooi zijn, zijn zij die een maîtresse zoeken, die hen echter niet teveel mag kosten (ze hebben immers nog maar kortgeleden gebouwd en kunnen zich niet de uitspattingen permitteren van een vijftiger). Vaak volstaat het hierbij deze vrouwen de illusie te geven dat ze, ”als de echtscheiding achter de rug is”, kans maken op een meer permanente relatie. Dat er van zo’n relatie niets in huis komt spreekt vanzelf, maar zolang deze vrouw niet begrepen heeft dat ze misbruikt wordt zit de man op rozen.

 

De vriendenkring

 

In de loop der jaren bouwen deze alleenstaande vrouwen zich een hechte vriendenkring op van vrouwen die in hetzelfde geval zijn. Ze leren elkaar vaak kennen op gemeenschappelijke activiteiten van de kring voor alleenstaanden, of tijdens hun hobby’s. Want hobby’s hebben deze vrouwen genoeg. Ze volgen cursussen (de meeste cursussen zitten vol met alleenstaande vrouwen), ze worden lid van de ene club na de andere, ze leren dansen, karabijnschieten zelfs, ze gaan bij elkaar op bezoek, gaan samen naar bioscoop en museum, ze gaan reizen, kortom, ze zijn altijd bezig.

 

En ze zijn nooit meer thuis. Gevolg is dat ze zo druk met allerlei zaken bezig zijn dat ze voor niets nog echt tijd hebben. Ze lopen zichzelf voorbij, hebben niet meer de tijd om tot zichzelf te komen en om eens rustig te overleggen waar ze heen willen. En dat is ook de bedoeling. Want als ze ’s avonds alleen in bed liggen dan voelen ze zich eenzaam en verlangen naar iemand om hun leven mee te delen. Door zo actief te zijn vluchten ze deze gevoelens van eenzaamheid.

 

Sommigen, de meest hopeloze, gebruiken seks om mannen te lokken en gaan er regelmatig op uit om een man te vangen. Voor hen gaat het hier om de rauwe seks, niet om affectie, en ze zijn dan ook enorm veeleisend op dit gebied. Ze weten ook wel dat de mannen die ze in die vrijgezellenbars tegenkomen niet uit zijn op een langdurige relatie. Alhoewel ze diep in hun hart soms toch hopen op die manier de ware Jacob tegen het lijf te lopen, iets wat natuurlijk nooit gebeurt.

 

Als ze wat ouder zijn, en de illusie ooit moeder te worden al hebben opgegeven, hebben ze in hun vriendenkring ook vaak mannen opgenomen, waarmee ze een louter seksuele relatie hebben. Vaak gaat het hier om meerdere partners en komt nu eens de ene, dan weer de andere overnachten.

 

Deze mannen van hun kant behoren meestal tot het type dat zich nooit heeft willen binden, ofwel zijn het mannen die gescheiden zijn en zich voornamen nooit meer dezelfde fout te maken. De vrouw krijgt er dan ook in de eerste plaats een minnaar en een raadgever bij, maar aan beide zijden houdt men zich strikt aan de regel geen beslag op elkaar te leggen en geen rechten op elkaar te doen gelden. Het is voor beiden een volledig vrijblijvende relatie.

 

Een nieuwe vriend

 

Nu en dan komt een vrouw op al haar uitstappen een zeldzame vogel tegen die haar een goede partij toeschijnt. En ook de man is wel geïnteresseerd. Dus begint hij pogingen te doen om haar terug te zien. Hij probeert een afspraak los te krijgen.

 

Als de vrouw nog jong is en nog geen te uitgebreide vriendenkring heeft is dat nog geen probleem, maar als ze gekomen is in het stadium dat haar avonden eivol zitten is dit niet zo vanzelfsprekend meer. In die periode hebben vrouwen zich al grotendeels gesetteld in hun vrijgezellenbestaan, voelen ze niet meer zo sterk de druk om nog absoluut onder dak te geraken. Ze hebben zich ondertussen intens op hun carrière geworpen, hebben zich een huisje gekocht, kortom, de man is niet meer zo’n grote noodzaak.

 

Gezien vrouwen niet zo snel warmlopen als mannen zullen ze niet zo’n sterke drang voelen in te gaan op de vraag van de man om een afspraak te bekomen. Gezien ze daarenboven alle avonden reeds drukbezet zijn is het zeer moeilijk om nog een gaatje te vinden. Gevolg is dus dat de man slechts zeer moeizaam zijn afspraak krijgt.

 

In feite komt het hierop neer dat de vrouw een mogelijke romance in de kiem smoort omdat ze niet meer bereid is te investeren in het beginstadium ervan. Ze is niet meer bereid een van haar bezigheden te laten vallen om een afspraak te hebben met een man die op lange termijn misschien wel, maar net zogoed niet méér voor haar zal kunnen betekenen.

 

Ze hebben de gewoonte verloren een romance op te starten en zijn enkel nog bereid te investeren in een relatie die al het beginstadium voorbij is. Maar het beginstadium zelf geven ze dan weer geen kans. Zo blijven ze zichzelf kansen ontnemen.

 

Enkel als ze zelf verliefd worden op een man, of als ze er zelf meer in zien, dan zullen ze nog bereid zijn water in de wijn te doen en tijd vrij te maken. Soms komen we dan echter in de bovenbeschreven situatie terecht waar ze haar octopusarmen rond hem windt en hem verstikt. Maar dit gebeurt niet altijd. Soms loopt ze minder hard van stapel en komt het tot en begin van relatie. Maar dan komt weer een ander probleem de kop opsteken.

 

Doordat ze zo lang alleen heeft geleefd, doordat ze nooit compromissen moest sluiten met een partner, doordat ze om carrière te maken heeft geleerd voor haar wensen uit te komen en er ook voor te vechten om ze door te drijven, om al deze redenen geeft deze vrouw blijk van een ver doorgedreven gebrek aan flexibiliteit. Niet enkel is ze niet meer bekwaam compromissen te sluiten, ze is er ook niet meer bereid toe.

 

Want iedere keer dat ze water in hun wijn moet doen heeft ze het gevoel dat ze een deel van haar vrijheid inlevert, heeft ze de indruk dat men haar probeert te beheersen, dat men de baas over haar speelt. Deze vrouw heeft de flexibiliteit van een betonpaal. De minste inbreuk op haar vrijheid, de minste vraag tot toegeven wordt aangevoeld als een onaanvaardbare aanslag op haar vrijheid en haar ganse persoon.

 

Als de persoon die dit vraagt daarenboven nog een man is dan verstart ze nog meer. Want ze heeft vroeger al teveel toegegeven en ze heeft haar persoon al te vaak laten inperken. Daarom kan ze dat nu niet meer toelaten. Iedere toegeving, hoe klein ook, haalt herinneringen op aan vroegere misbruiken en aan vroegere kwetsuren. Iedere toegeving ook geeft haar het gevoel dat ze als vrouw niet gerespecteerd wordt. Daarom lijkt haar devies wel te zijn ”Geen verdere toegevingen meer!”. Onnodig te zeggen dat op die basis nooit een (stabiele) relatie kan uitgebouwd worden, en onnodig te zeggen dat hoe langer een vrouw zonder partner blijft, hoe minder kans ze maakt.

 

Eens de veertig voorbij is ze dan ook totaal afgeschreven. Niet enkel is ze te oud om nog een man te interesseren, maar ook is ze zo verstard in haar gewoonten, houdt ze zo sterk vast aan haar vrijheid dat ze iedere poging een relatie met haar op te bouwen reeds bij het eerste contact in de kiem smoort.

 

Wees toch eens realistisch!

 

Niet enkel gebrek aan flexibiliteit en overdreven vrijheidsdrang zorgen ervoor dat deze ”carrièrevrouwen” nog moeilijk aan een partner geraken, ook hun overdreven verwachtingen spelen hen parten. Deze vrouwen zijn in de loop van de tijd immers met de dag meer veeleisend geworden, niet enkel omdat ze geleerd hebben voor hun wensen uit te komen, maar ook omdat ze steeds zelfbewuster zijn geworden naargelang ze hoger klommen op de maatschappelijke ladder en omdat ze zichzelf dus ”steeds meer waard” waren beginnen vinden. En soms verliezen ze hierbij alle zin voor realisme. Ze denken van zichzelf dat ze zoveel te bieden hebben en ze menen dat ze zo’n hoge eisen kunnen stellen, dat geen enkele man nog bekwaam is eraan te voldoen. Daarenboven zijn ze zo gewoon hun zin te krijgen, ze zijn (vanuit hun professionele sfeer) zo gewoon dat anderen alles doen om aan hun wensen tegemoet te komen, dat ze alles wat niet voldoet resoluut afwijzen, ook een partner.

 

Deze vrouwen zijn op zoek naar de volmaakte man, en vermits deze niet bestaat is er dan ook altijd opnieuw wel iets dat ze aan te merken hebben op hun nieuwste aanwinst. Vermits ze niet meer bekwaam zijn onvolmaaktheid te aanvaarden, vermits ze niet meer bekwaam zijn zich tevreden te stellen met minder dan het beste (mede omdat ze denken zelf tot het beste op de markt te behoren), loopt iedere relatie op een sisser uit en raken ze zelf steeds meer ontgoocheld. Natuurlijk is dit de schuld van de man, en nooit zullen ze toegeven dat hun te hoge verwachtingen aan de basis liggen van hun opeenvolgende fiasco’s. Ze kunnen hun droombeeld perfect beschrijven, en ze kunnen niet toegeven dat deze niet kàn bestaan.

 

Sommige vrouwen hebben het zoeken naar deze illusie dan ook al opgegeven, omdat er toch geen man is die eraan voldoet. Er zijn ook vrouwen die zo ”kritisch zijn” dat ze bij elke nieuwe man dadelijk op zoek gaan naar ”wat heeft deze nu weer voor ondeugd?”. Ze geloven namelijk niet meer in mannen, ze geloven niet dat er nog een man rondloopt die niet een of ander monsterachtig gebrek heeft dat haar het leven met hem onmogelijk zal maken. Ze denken ook van elke futiliteit die hen bij een man niet aanstaat dadelijk dat hij onmogelijk wordt om als partner te dienen. Ook zij worden natuurlijk op hun wenken bediend en natuur- lijk zien ze het gebrek door een vergrootglas en maken ze het erger en belangrijker dan het in feite is.

 

Veel vrouwen ook kunnen niet aanvaarden dat liefde slijt. Ze denken dat de gevoelens die ze in hun eerste verliefdheidsfase hadden, zullen blijven duren. Wanneer na een tijdje de eerste emotionele stormen over zijn, en de relatie in rustiger vaarwater terechtkomt, denken ze dat er iets mis mee is, vrezen ze dat hun relatie slabakt, en stappen ze eruit. Ook deze vrouwen leven van illusies en onrealistische verwachtingen die geen man kan waarmaken.

 

Er zijn echter nog factoren die meespelen in het probleem dat dergelijke vrouwen moeilijk een partner vinden. Zo zijn er minder mannen dan vrouwen, en vrouwen hebben ook veel minder tijd om een man te vinden. Dit, samen met het feit dat een vrouw steeds zoekt naar een man die meer is dan zij heeft voor gevolg dat, hoe hoger zij staat, hoe kleiner de kans is dat ze nog zo iemand vindt. Een vrouw die ergens aan de top staat heeft dan ook de keuze: haar dromen opgeven, of er zich bij neerleggen dat haar man haar mindere is.

 

Vrouwen denken soms (een zoveelste feministische mythe) dat mannen problemen hebben met vrouwen die hun gelijke of meerdere zijn, maar dat is enkel waar als ze zelf een beroepsleven hebben dat hen geen voldoening geeft. Een man die zich prettig voelt in zijn job, en aan wie de vrouw niet dagelijks laat weten dat ze meer verdient dan hij, zo’n man heeft meestal geen problemen met zijn ”inferieure” positie. Mannen oordelen vrouwen immers niet op basis van hun beroep of vorming, en vrouwen die denken dat ze door hun diploma een ”hogere marktwaarde” krijgen begaan de fout te denken dat mannen hun medemensen beoordelen op basis van vrouwelijke normen, namelijk macht en aanzien.

 

Vaak zien we dan ook dat deze vrouwen de mannen wegjagen omdat ze een man telkens opnieuw tegemoet treden met de onuitgesproken boodschap ”ik ben eens nieuwsgierig wat je me te bieden hebt. Leg je koopwaar maar eens op tafel”. Onnodig te zeggen dat een ontspannen omgang met een man op die manier niet mogelijk is, en dat dus ieder contact in de kiem gesmoord wordt. Hoe minder men zich immers veilig en gerust voelt bij iemand, hoe antipathieker hij of zij op ons overkomt.

 

Hij stond me al van in het begin niet aan

 

Komt daar nog bij dat veel vrouwen, en deze vrouwen zeker, niet kunnen aanvaarden dat een man ook moet groeien in een relatie. Ze denken dat een man die bij het eerste contact geen conversatiestof heeft (zelf hebben ze er ook geen), te lelijk is, onhandig is enz., onmogelijk een man kan zijn die interessant is voor hen. Wat ze vergeten is dat de man zich misschien niet voldoende zelfzeker voelt of dat hij (door gebrek aan ervaring) niet goed weet hoe een vrouw moet aangepakt worden. Ze denken er ook niet aan dat deze man misschien ooit eens zwaar ontgoocheld is geworden in de liefde, en dat hij nu dubbel voorzichtig is voor hij zich weer in het avontuur werpt.

 

Maar diezelfde man kan, als hij de kans krijgt de vrouw beter te kennen, groeien tot een partner die zeker voldoening zal schenken. Veel vrouwen willen echter alles, en ze willen het reeds van in het begin. De man tijd geven om zich te bewijzen doen ze niet. Nochtans zijn de interessantste mannen vaak diegene die op het eerste gezicht het saaist zijn. Maar omdat ze zo ”zwak” zijn (in feite zijn ze niet voortvarend maar wel voorzichtig), omdat ze zo slap zijn (in feite zijn ze niet zo’n druktemakers), omdat ze niet ”dominant genoeg” zijn (in feite zijn ze gevoelig en emancipatoir), daarom vinden vrouwen hen de moeite niet waard.

 

Vooral carrièrevrouwen denken nogal snel dat ze aan de hand van weinig gegevens een oordeel kunnen vellen. Ze vergeten echter dat, wat opgaat voor een zakelijke transactie, zeker niet opgaat wanneer het om de privé-sfeer gaat. Enkele intelligente vrouwen weten dat ze niet zo snel mogen oordelen, maar de meeste vrouwen verkiezen zich door hun gevoelens te laten leiden wanneer het om mannen gaat. Ze zijn niet geïnteresseerd, en daardoor is de man ook niet erg geneigd zijn goede kanten open te leggen. Om te beminnen moet men bemind worden, om te vertrouwen moet men vertrouwd worden, om te praten of contact te zoeken moet er iemand zijn die hiervoor ontvankelijk is.

 

Vooral verlegenheid is een ondeugd die vrouwen mannen niet snel vergeven. Vrouwen zijn bijna steeds onbekwaam de capaciteiten van de verlegen man te zien. Ze staren zich blind op het masker van ”zwakte” dat de man hen laat zien. Ze vergeten dat zo'n mannen niet veel energie steken in uiterlijk vertoon, en dus ook op het eerste gezicht niet zo bijzonder zijn.

 

Maar deze mannen letten vooral op de diepere waarden van een relatie, ze verkiezen een minder opvallende, maar veel waardevollere gift te doen van hun persoon. Vrouwen zijn hier echter blind voor. Ze verkiezen de praatjesmaker boven de gevoelige, wat onzekere man, die zich slechts langzaam blootgeeft. Vrouwen aanvaarden zelfs vaak deze gevoelens niet bij mannen, omdat ze van mening zijn dat mannen er nu eenmaal geen enkel probleem mee hebben stoer en kordaat te zijn. Niets is echter minder waard. Mannen die zich stoer voordoen zijn zelfs vaak het meest onzeker van zichzelf en ze proberen op die manier een beeld op te hangen dat hen beschermt tegen mensen die hen zouden kunnen ”ontmaskeren”. Dit soort mannen kent dan ook nauwelijks zijn eigen gevoelens, en ze zijn dan ook vaak enorm oppervlakkig en ongevoelig.

 

Komt daar nog bij dat vooral in de leeftijdscategorie 33-38 vrouwen hun partner vaak vinden op basis van ”een vonk die overschoot”, en er is nauwelijks een vrouw te vinden die zegt haar partner gekozen te hebben omdat hij zo teder was. Maar eens de relatie op gang gekomen is het wel tederheid die hun voornaamste eis uitmaakt naar deze relatie toe. Vrouwen hebben dan ook bij het opstarten van een relatie vaak geen oog voor die eigenschappen van een man die ze, eens de relatie loopt, het belangrijkst vinden. Een man afwijzen op basis van een eerste indruk is dan ook het domste wat een vrouw kan doen.

 

Daarnaast hebben ze dikwijls weinig oog voor de verwachtingen die mannen naar hen toe hebben. Slechts uiterst weinig vrouwen kunnen op de vraag ”wat denk je dat een man van jou wenst?” verder komen dan het antwoord ”seks”.