OPGROEIENDE JEUGD

De Beste Vriendin

 

Zoals we zagen ontstaat er reeds zeer jong een afscheiding tussen jongens en meisjes. Meisjes spelen hierbij in groepjes die beduidend kleiner zijn dan de ”legers” van de jongens. Ook merken we dat reeds op zeer jonge leeftijd de voorkeur van een meisje uitgaat naar één vriendin en dat beiden een paar gaan vormen. Als ze ouder worden zal deze exclusiviteit tenandere een zeer doorslaggevende rol beginnen spelen en we zien dan het ontstaan van ”de beste vriendin”, voor ieder meisje de spil van haar sociale leven.

 

De ”beste vriendin” weet alles en ze is ook raadgeefster en helpster. Vaak is het ook zij die contact legt met een jongen als de ander het gezicht niet wil verliezen. Essentieel is de loyauteit jegens elkaar. Wanneer een meisje vriendschap sluit met een ander, of een ander meisje ook leuk vindt, aanziet haar vriendin dit vaak als een definitieve breuk, en jaloezie is dan ook meer regel dan uitzondering in meisjesrelaties. Deze loyauteit wordt verondersteld eeuwig te zijn, maar als een van beiden een vriend krijgt zien we vaak dat ze haar vriendin gewoon laat vallen. Niet te verwonderen dan ook dat veel meisjes op dat moment zwaar ontgoocheld zijn in hun vriendin en zich in de steek gelaten voelen. Vaak is de uitnodiging voor het huwelijk de eerste keer sinds maanden of jaren dat ze weer contact hebben met elkaar. Daarna echter blijven ze vaak levenslang voeling houden met elkaar. Ook als de ”verkering uit is” zullen meisjes weer hun vriendin gaan opzoeken. Tot ze een nieuwe vriend hebben, wel te verstaan, want dan begint het spelletje van voor af aan opnieuw.

 

Net als jongens vormen ook meisjes gelaagde groepen, maar bij hen is de hiërarchie verbonden met de persoon, niet met de groep. Ook bij hen is niet ieder meisje evenwaardig, ook bij hen krijgt niet ieder meisje evenveel aandacht. Hun voorkeur gaat uit naar ”hun vriendin” en daarbuiten bestaat een reeks concentrische cirkels waarin met andere meisjes meer of minder intiem wordt omgegaan.

 

Waar jongens dus met al de anderen van de groep even goed overeenkomen, is er bij meisjes een zeer sterk intimiteitsverschil waarneembaar tussen de leden van de groep. Hierbij heeft ieder meisje wel een vriendin, en ieder meisje houdt een verdeling aan in ”mindere” en ”betere” relaties. Anders gezegd, al de leden van de groep hebben relaties die van meisje tot meisje verschillen, zowel in intensiteit als in gekozen persoon. De ”beste vriendin” van de ene is een ”gewone kennis” van de andere. Het onderscheid wordt door ieder meisje afzonderlijk gemaakt ten opzichte van al de andere meisjes. We kunnen dus spreken van een intimiteithiërarchie.

 

Meisjes zijn hierdoor veel exclusiever dan jongens en vormen een meer gesloten gemeenschap. Het is veel moeilijker voor een meisje om binnen te geraken in een groep meisjes dan voor een jongen in een groep jongens. 

 

Bij meisjes is het "sociaal doodmaken" van iemand die niet in hun smaak valt daarnaast ook de gewoonste zaak ter wereld. Er zijn dan ook niet weinig vrouwen die zich de pijn zullen herinneren waarmee ze door hun klasgenoten werden uitgesloten. Mannen kennen zo’n ervaringen niet

 

Praten is onze regel wel

 

De vriendschappen onder meisjes worden in stand gehouden door te praten, en naargelang de plaats in de intimiteitkring kan meer of minder besproken worden. De beste vriendin is van alles op de hoogte en bewaart dus een massa ”geheimpjes”. Ze aanziet het ook als haar recht alles te weten. Iets achterhouden houdt automatisch stopzetten van de vriendschap in.

 

Meisjes weten graag alles over elkaar, en horen mekaar vaak uit. Wat er gezegd wordt is van geen belang, maar het praten zelf is essentieel, Hierdoor is er ook geen bijzonder grote weerstand tegen het openbaar maken van andermans geheimen, iets wat bij jongens ondenkbaar is. De communicatie op zich is immers belangrijker dan de inhoud.

 

Gezien een vriendin op de hoogte is van alle wetenswaardigheden en gezien er geen bijzondere weerstand is tegen het overdragen van deze geheimpjes kan ze bij een ander meisje in de gunst komen door deze ”geheimpjes” verder te vertellen. Het is trouwens via deze techniek dat bij meisjes nieuwe vriendschapsbanden worden aangeknoopt: door het ”beschamen” van de vorige.

 

Wat meisjesvriendschappen kenmerkt is dat er nooit twee vriendinnen tegelijk aangehouden worden. Wanneer een meisje geïnteresseerd raakt in een ander laat ze bijna steeds haar vorige vriendin volledig vallen en vervangt ze haar door haar nieuwste aanwinst. Meisjes trainen zich hierdoor vooral in één-éénrelaties, maar leren nooit omgaan met bredere groepen, en ze leren ook nooit dat een nieuwe aanwinst niet noodzakelijk betekent dat de oude moet verlaten worden.

 

De ”beste vriend”

 

Meisjes leren dus van jongsaf aan dat ze slechts van één persoon tegelijk kunnen houden, en dat ze de ene moeten verlaten als hun voorkeur naar een ander uitgaat. Het is dus een fabeltje dat meisjes trouw zijn aan hun hartsvriendin. Ze wisselen voor ze volwassen zijn integendeel regelmatig van vriendin.

 

Meisjesvriendschappen zijn om al deze redenen enorm bezitterig en dit blijft voortleven wanneer de vrouw volwassen geworden is: enerzijds wil ze haar man voor zich alleen en anderzijds kan ze ook niet verdragen dat ze ergens buiten gehouden wordt. Beide eisen komen echter in botsing met de mannelijke onafhankelijkheidsdrang.

 

Uit dit fundamenteel verschil in visie op vriendschappen komt een van de grootste drama’s voort die zich in een gezin kunnen voordoen: het vreemd gaan. Vreemd gaan houdt bij een man helemaal niet in dat hij de vorige relatie opzegt, of dat hij zijn gezin zal verlaten. Voor een vrouw daarentegen spreekt zoiets vanzelf. Een man neemt er die relatie eenvoudigweg bij. Maar een vrouw is niet bekwaam zoiets te begrijpen en ze gelooft het dan ook niet wanneer haar man naar waarheid zegt dat ”het niets te betekenen heeft”.

 

Een vrouw begaat ook vaak de fout van haar man te verwachten dat hij hetzelfde zal doen en op dezelfde manier zal reageren als haar vroegere vriendin, die ze voor hem heeft laten vallen. Ze wil met hem kunnen praten, ze heeft graag dat hij haar geheimpjes vertelt (roddels van op zijn werk bvb.), en vooral: ze wil dat hij een zelfde exclusieve relatie heeft met haar.

 

Gezien jongens (en dus ook volwassen mannen) echter groepsdieren zijn zal de man deze exclusieve relatie niet zo vanzelfsprekend vinden. Hij zal naast zijn echtgenote ook nog zijn vrienden willen zien, en hij ziet niet in waarom deze plots minder aandacht zouden moeten krijgen. Als hij bij hen is zal hij dan ook nauwelijks of niet aan zijn vrouw denken en hij zal volledig opgaan in de groep waarin hij zich op dat ogenblik bevindt.

 

Een vrouw daarentegen zal in een groep altijd voor ogen blijven houden dat ze de leden ervan niet op dezelfde manier kan en mag behandelen als haar man. Dit is vooral opvallend op feestjes of recepties. Waar een man in zo’n omstandigheden volledig zijn vrouw uit het oog kan verliezen als hij zich in een groepje op zijn gemak voelt, zal een vrouw toch regelmatig terugkeren naar haar partner, als het ware om zichzelf en anderen te laten zien ”we zijn samen”.

 

Seks Met Vreemden

 

Uit dit verschil in zienswijze op het behandelen van andere mensen komt een van de meest essentiële verschillen tussen mannen en vrouwen voort: hun visie op seks met vreemden. De reden waarom een man er niet over te spreken is dat zijn vrouw vreemd gaat heeft te maken met zijn trots. Een man ziet zijn vrouw immers als zijn ”eigendom” en iemand die probeert zijn vrouw te verleiden komt hiermee op zijn ”territorium”. Het dierlijke instinct van het primaatmannetje komt hier naar boven.

 

Komt daar nog bij dat wanneer zijn vrouw ingaat op de avances van een andere man ze hiermee onrechtstreeks meedeelt dat hij niet bekwaam is haar te bevredigen, waardoor hij zijn gezicht verliest. Daarom is hij dan ook zeer verontwaardigd als hij weet dat zijn vrouw vreemd gaat. Maar op affectief vlak wordt hij niet zo erg geraakt en voelt hij het niet zo sterk als een ”in de steek gelaten worden”.

 

Zelf de vrouw van een ander veroveren is daarentegen een bevestiging van zijn mannelijkheid en hij zal zich dan ook niet schamen van dit walletje te snoepen, behalve wanneer het om de vrouw van een zeer goede vriend gaat. Die is heilig omdat het de solidariteit verbreekt. Met de vriendin van zijn vrouw in bed duiken vormt daarentegen geen enkel probleem. Gevolg van dit alles is dat een man weinig affectieve remmen heeft op zijn neiging om vreemd te gaan. Enkel zijn eergevoel of plichtsbewustzijn zullen hem eventueel hiervan weerhouden.

 

Een man begrijpt dan ook meestal niet waarom een vrouw zo exclusief is in haar seksuele relaties. Voor hem is er geen reden een onderscheid te maken tussen verschillende mensen, omdat iedereen die tot dezelfde groep behoort gevoelsmatig gelijk wordt behandeld. Er is geen persoonlijke voorkeur en geen hiërarchie in de verbondenheid. Affectief worden alle vrouwen die tot zijn kennissenkring behoren op gelijke voet gesteld, en ze zijn allen potentiële kandidaten om in bed te belanden. Wie wel en wie niet zijn interesse wegdraagt hangt bij een man van heel andere factoren af.

 

Vrouwen daarentegen vinden dat seks behoort voorbehouden te worden voor een enkeling, namelijk diegene waarmee ze het intiemst omgaan, diegene die in de plaats kwam van hun vriendin. Ze doen het dan ook niet met iedereen, maar bewaren het voor die man die ze in hun meest intieme kring toelaten. En ze zullen het vaak enkel doen als het in hun eigen relatie niet meer zo botert. Of zoals een vrouw me eens zei: ”Met een vriend heb je geen seks, met je vriend wel”. Een dergelijk subtiel onderscheid in interpersoonlijke afstand is ondenkbaar bij mannen.

 

Wij hebben geen regels

 

Een ander belangrijk facet van de meisjeswereld is haar ongedisciplineerdheid. Meisjesspelen kennen ook wel regels, maar ze worden flexibel geïnterpreteerd, en worden naar behoefte aangepast. Meisjes discussiëren vaak over de aanpassing van de regels van een spel en veranderen deze vaak zelfs in de loop van het spel. Beide verschijnselen zijn bij jongens ondenkbaar. Mannelijke scheidsrechters die moeten arbitreren in amateurtornooien bij vrouwen uiten dan ook vaak de klacht dat vrouwen zich onmogelijk aan de regels kunnen houden.

 

Bij volwassen vrouwen uit dit flexibel omgaan met reglementen zich vaak in een overtreden van de maatschappelijke regels wanneer dit hen goed uitkomt. Waar een man bvb. een blokje zal omrijden om parking te vinden, zal een vrouw er zich niet voor generen in tweede file te parkeren om toch maar vlak voor de beenhouwer te kunnen uitstappen. De opmerking dat ze hiermee het verkeer ophoudt ontlokt haar enkel een reactie in de zin van ”die vijf minuten zullen toch ook de zaak niet maken, het is maar voor even”.

 

Mannen zullen in zo’n geval dadelijk de sociale gevolgen van hun daad inzien, vrouwen vinden de last die zij berokkenen niet zo belangrijk. Zij relativeren meer, want tenslotte vergaat de wereld niet omwille van vijf minuten tijdverlies. Maar ze eisen wel van de buitenwereld dat hij zich aan hen aanpast. Regels zijn er voor hen immers enkel om nagevolgd te worden in de mate van hun behoefte, en komt de regel in botsing met deze behoefte, dan wordt hij zonder scrupules overtreden en primeert de behoefte.

 

Wat niet betekent dat vrouwen anarchisten zijn die alle wetten aan hun laars lappen. Maar het is een feit dat ze flexibeler dan mannen omspringen met verplichtingen, en dat ze vaak, zonder rekening te houden met derden, regels overtreden. Voor een vrouw primeert haar eigen persoon en de relatie waarin ze op dat moment staat, en vermits de derden op een laag relatieniveau staan tegenover haar zullen ze ook op de tweede plaats komen. Een man zal in zo’n geval de gemeenschap laten primeren. Wanneer daarentegen hun man of vriendin dreigen het slachtoffer te worden van hun gebrek aan discipline, dan zullen vrouwen wel de regels volgen.

 

De meisjesgroep

 

Eens een meisje in een groep is opgenomen wordt ze door iedereen op gelijke voet behandeld. Bij spelletjes komt ze aan de beurt zoals al de anderen, ze mag meedoen aan de ”sociale” gesprekken, kortom, ze is perfect geïntegreerd. Sleutel van een meisjesgroep is dus de coöperatie. Slagen meisjes er niet in met elkaar samen te werken dan valt de groep uiteen.

 

Waar jongens (en mannen) dus een onderscheid maken in privileges en bekwaamheden, maar geen verschil maken in wederzijdse aantrekkingskracht, zullen meisjes en vrouwen een intimiteithiërarchie ontwikkelen, maar geen privileges en uitschieters kennen. Mannen maken een sociaal onderscheid, vrouwen een persoonlijk.

 

Gezien in meisjesgroepen de nadruk ligt op gelijkheid is het onaanvaardbaar dat een meisje boven de anderen zou uitsteken. Iedereen moet evenwaardig zijn, en een meisje dat beter is dan de anderen zal dit angstvallig verbergen. Opscheppen is dan ook helemaal uit den boze en wordt dadelijk afgestraft door uitsluiting. Ook het bij jongens zo populaire ”mekaar uitdagen om op de voorgrond te treden” is er bij meisjes niet bij.

 

Het weze gezegd dat meisjes zelfs helemaal geen behoefte voelen om elkaar de loef af te steken. Integendeel, ze verkiezen sociale warmte boven individuele status. Waar een jongen wil dat men hem belangrijk vindt wil een meisje dat men haar aardig vindt.

 

Ook onze groepen zijn gelaagd

 

Waar jongens als ze in groep zijn iets doen, praten meisjes. Ze kunnen hiermee uren volmaken en krijgen er maar niet genoeg van. Belangrijkste gespreksonderwerp zijn de meisjes die afwezig zijn, of mensen die ze allen kennen. Ook beroemde personen kunnen van hun interesse genieten (vooral bij oudere meisjes dan). Ook hier weer is het waarheidsgehalte van wat verteld wordt van minder belang. Het is veel belangrijker dat een meisje bekwaam is de laatste ”geheimpjes” te vertellen en dat ze hierdoor bewijst ”intiem te zijn” met de persoon waar op dat moment de aandacht naar uitgaat.

 

Gelijkheid in de groep betekent ook dat er niemand beslist wat er te gebeuren staat. Meisjes zullen daarom nooit iets wensen op een toon of manier die door een ander kan opgevat worden als een bevel. Een uitspraak als ”ik zou graag...” is ondenkbaar en wordt bijna steeds vervangen door het doen van een voorstel (”zouden we niet eens...” of ”wat zou je ervan vinden als...”).

 

Waar jongens vooral oog hebben voor elkaars status en dus opletten wie beveelt en wie gehoorzaamt, zullen meisjes er vooral op letten welke onderlinge relaties zich vormen of uiteenvallen. Ze evalueren hun plaats in de groep in functie van het aantal vriendinnen dat ze hebben en daarom zullen ze juist proberen vriendschap te sluiten met het meisje dat al het meeste vriendinnen heeft. Een meisje dat weinig of geen vriendinnen heeft is daarentegen niet attractief voor hen.

 

Anderzijds zal dit populaire meisje zichzelf echter uitsluiten omdat ze ”anders is”, beter is, het gelijkheidsbeginsel met de voeten treedt. Het populaire meisje zal dus wel veel gevraagd, maar niet geliefd zijn, temeer daar het frequent gebeurt dat ze, om aanvaard en niet te succesvol te blijven, vriendschappen moet weigeren, waardoor ze dan weer pretentieus overkomt. Er wordt achter haar rug dan ook zeer veel over haar geroddeld.

 

In geval van conflict zullen meisjes vaak een compromis proberen uit te werken, en ze zijn hierin flexibeler dan jongens. Regelmatig betrekken ze een derde in de discussie en dan zullen ze vaak doen alsof ze niet voor zichzelf spreken, maar wel voor die derde (Vera heeft gevraagd of...). Ze doen dus een beroep op de solidariteit om een toegeving los te krijgen. Lukt dit niet dan gaan ook zij op de vuist (met woorden of met daden).

 

De leidster

 

Uit wat voorafgaat zou men de indruk kunnen krijgen dat meisjes nooit hiërarchisch denken. Niets is minder waar. Als ze moedertje of schooltje spelen en een ander meisje is het kind of de leerling, dan zal het bevelen regenen. Dit zijn dan weliswaar situaties uit het reële leven die nagespeeld worden, en waarin de hiërarchie reeds bestaat, maar toch is het een feit dat de ”moeder” in zo’n geval maximaal gebruik zal maken van de haar toegekende macht en even autoritair zal optreden als de groepsleider bij de jongens. Het is dus niet zo dat ”macht uitoefenen” een begrip is dat onbekend is bij meisjes.

 

Vaak beweert men eveneens dat in meisjesgroepen geen leidsters voorkomen, maar ook dat blijkt een verkeerde conclusie te zijn. Meisjesgroepen hebben wel degelijk een beslissingshiërarchie, maar ze is veel minder opvallend en meer gemaskeerd. Het is immers gebleken dat de macht van de leidster niet moet onderdoen voor die van de leider bij jongens. Haar autoriteit uit zich echter niet door het geven van bevelen, maar wel is het zij die de meeste voorstellen doet, en die, gezien ze door de meeste meisjes als vriendin gesolliciteerd wordt, ook het meest haar zin krijgt.

 

Wat bij meisjes wel het geval is is dat de status van de leidster veel labieler is. Ze moet goed opletten niet teveel op de voorgrond te treden, want dan is ze dadelijk haar plaats kwijt.

 

Meisjesleidsters leren dan ook al snel alle technieken van de manipulatie beheersen, en ook andere meisjes trainen zich erin hun zin door te drijven zonder dat dit opvalt. De macht van de leidster is echter even groot als die van de leider bij jongens, en ze kan deze enorm harteloos gebruiken. De meisjes willen immers ook, net als de jongens, aanvaard worden, en we zagen reeds hoe meisjesgroepen vaak bepaalde kinderen uitsluiten. Gezien alle meisjes weten wat dit betekent (het is onmogelijk nog ongedaan te maken) hebben ze er een enorme schrik van. Wanneer iemand door de leidster uitgesloten wordt, of als ”raar” wordt gecatalogeerd, zullen dadelijk al de andere meisjes volgen.

 

Zelfs de beste vriendin zal de relatie verbreken met het zwarte schaap. Vaak wordt ze hiertoe verplicht door haar voor de keuze te stellen ”het is zij of wij”, een keuze waarbij slechts weinigen voor hun vriendin durven kiezen. Achter de rug van de anderen hebben ze er echter nog wel contact mee, maar in publiek laten ze ze links liggen. Veel meisjes zullen tegen elkaar wel eens zeggen dat ze ”de leidster niet sympathiek vinden” of ”dat ze het niet mooi vinden wat er met x (de uitgestotene) gebeurt, maar reageren doet niemand.

 

Bij jongens gebeurt zoiets niet. Een uitsluiting is nooit definitief, de vriend zal zijn vriend nooit laten vallen, en bij onenigheid over de maatregel zal er dadelijk een discussie over ontstaan.

 

Volwassen geworden gebruiken vrouwen nog steeds de subtiele technieken waarover hierboven sprake is om hun man over te halen hun wensen in te willigen, en gezien jongens directer zijn en nooit geleerd hebben onrechtstreeks te werken lopen mannen voortdurend opnieuw in de val. Er wordt vaak beweerd dat vrouwen bij ons vroeger weinig macht hadden, en dat dit in veel landen nog steeds het geval is. Formeel is dat ook zo, maar binnen het gezin was en is hun macht zeer groot en allesoverheersend, ook in veel landen waar de vrouw zogezegd verdrukt wordt (zoals rond de Middellandse Zee). Maar ook hier weer zien we hun macht vaak niet omdat ze zo subtiel wordt uitgeoefend.

 

We zien hier voor het eerst iets opdagen dat we nog vaker zullen tegenkomen: bij jongens (en mannen) zijn de verhoudingen en de mechanismen duidelijk zichtbaar, terwijl men bij vrouwen vaak de indruk heeft dat ze niet bestaan. Het is pas als men dieper op de zaken ingaat dat men vaststelt dat bij hen hetzelfde gebeurt, maar dan veel minder opvallend, veel subtieler, veel meer bedekt.

 

Gezien totnogtoe de meeste onderzoeken, ook van vrouwenstructuren, door mannen werden gedaan en gezien mannen nooit geleerd hebben deze bedekte stromingen waar te nemen ontsnapten ze aan elk onderzoek. Het is pas de laatste jaren, vooral sinds ook vrouwen zich op deze studies geworpen hebben, dat meer en meer onderzoek deze mechanismen blootlegt, en dat we zien dat vrouwen dezelfde eerzucht en bazigheid aan de dag leggen als mannen. Omdat het echter zo subtiel en nu en dan ook achterbaks gebeurt is het voor vrouwen echter zeer gemakkelijk deze eerzucht te ontkennen.

 

Buiten en binnen spelen

 

We hebben gezien dat jongens vooral buiten spelen. Ze zijn zelden of nooit thuis. Meisjes van hun kant worden dan weer reeds zeer jong aangeleerd dat het buiten voor hen niet veilig is. Zo is de ”oude man met de snoepjes” voor hen veel gevaarlijker dan voor hun broer.

 

Meisjes worden dan ook meer binnengehouden dan jongens. Ze zijn hierdoor, zeker na hun puberteit, veel meer thuis. Ook zijn ze veel minder mobiel dan hun broers. Als ze al eens samen met hun vriendin ergens heen gaan dan zijn het vooral winkelen of bioscoop die hun voorkeur wegdragen. Naar een concert gaan ze meestal met hun vriend, zelden alleen met een vriendin. Maar nooit zal een ”net” meisje zomaar op straat rondhangen zoals haar broer dat wel mag doen.

 

We stellen echter wel vast dat in volksbuurten de meisjes gemakkelijker op straat komen dan in middenklaswijken omdat in volksbuurten de straat door iedereen aanzien wordt als een sociale ontmoetingsplaats en omdat men in dergelijke buurten ook een groter saamhorigheidsgevoel heeft dan bij de hogere klassen.

 

Desondanks zijn de meisjes zelfs daar minder vrij dan de jongens en ze worden er, wanneer ze alleen zijn, al snel van verdacht op jacht te zijn naar jongens. Deze idee wordt nog versterkt door het gedrag van jongens voor wie een groot deel van de tijd die ze besteden aan hun openbaar leven nu eenmaal bestaat uit de meisjesjacht, zeker in die leeftijdscategorie.

 

Als meisjes daarentegen bij elkaar komen zullen ze zich vaak op hun kamer terugtrekken waar ze urenlang zoet zijn met praten, geheimen uitwisselen of het bespreken van de levens (en vooral liefdes) van hun lievelingszanger of van hun lievelingsgroep.

 

Een ander belangrijk middel waarmee meisjes sociaal contact houden is de telefoon. Ook hier kunnen ze urenlang met elkaar praten (zeer tot ergernis van de vaders die hun telefoonrekening met de minuut zien oplopen).

 

Blijkt wel steeds dat het voor jongens veel gemakkelijker is om sociale contacten te hebben dan voor meisjes. Niet enkel mogen ze gemakkelijker buiten, er wordt van hen ook gemakkelijker aanvaard dat ze hun tijd spenderen zoals ze zelf willen (binnen bepaalde grenzen weliswaar). Men zal sneller aan een meisje dan aan een jongen vragen of zij gedaan heeft met studeren, maar men zal wel hogere eisen stellen aan de jongen dan aan het meisje als het op resultaten aankomt. Jongens krijgen echter meer dan meisjes de vrijheid hun tijd zelf in te vullen.

 

Ze mogen ook later op stap dan meisjes. Meisjes die na donker nog de straat op willen moeten een duidelijke verklaring afleggen over ”met wie?” en ”waarheen?”. Mannen aanzien de buitenwereld tenandere vaak als hun privéterrein en een meisje dat er nog gebruik van maakt op een ”niet aanvaarde manier” (lees: ‘s avonds laat en alleen) is vogelvrij en wordt dan ook vaak lastiggevallen.

 

Ook wat betreft de groep of de persoon waarmee omgegaan wordt is er minder controle voor jongens dan voor meisjes. De contacten van jongens worden veel minder streng in het oog gehouden dan die van meisjes. Voor meisjes is de definitie van ”slecht gezelschap” veel smaller dan voor jongens. Daarenboven worden voor jongens enkel andere jongens aan een onderzoek onderworpen, terwijl bij meisjes hun contacten met beide geslachten op de rooster worden gelegd. Ook mogen meisjes niet zo vaak als jongens van vriend(in) wisselen. Meisjes worden verondersteld stabielere relaties aan te gaan, zeker als het over jongens gaat (anders lopen ze het risico voor hoer versleten te worden).

 

Deze voorkeur voor de binnenwereld uit zich ook in het feit dat vrouwen zich minder op hun gemak voelen in een grotere groep. Als ze op voorhand weten dat ze in zo'n groep gaan terechtkomen, zullen ze dan ook vaak iemand meenemen om zich niet geïsoleerd te voelen. Dit is de reden waarom het ook nu nog regelmatig gebeurt dat een meisje bij haar studiekeuze niet de eigen voorkeur, maar die van haar vriendin laat primeren, en dat ze dezelfde studies aanvat als deze vriendin.

 

Een andere tactiek die regelmatig gebruikt wordt wanneer een meisje (of een vrouw) in een groep vol onbekenden terechtkomt is zich zo snel mogelijk een zusterziel te zoeken, waarmee ze dan een ”kliekje” vormt.

 

De Seksuele moraal

 

Het hoeft niet gezegd dat voor meisjes heel andere en strengere seksuele regels gelden dan voorjongens. Van jongens wordt aanvaard dat ze achter meisjes aan jagen en dat ze regelmatig van meisje wisselen. Hierdoor leren ze hoe ze meisjes moeten verleiden, en maken ze kennis met de eigenheid van meisjes. Ook seks wordt bij jongens niet speciaal met een verkeerd oog bekeken. Ze moeten er alleen maar voor zorgen dat ze het meisje niet zwanger maken, hoewel ook deze boodschap nog niet te sterk benadrukt wordt. Men rekent er immers op dat het meisje wel de pil zal nemen. Jongens kunnen dan ook hun seksualiteit zonder al te veel beperkingen beleven.

 

Van meisjes daarentegen verwacht men dat ze trouw zijn en dat ze niet teveel veranderen van vriend. Maar vooral moeten ze ervoor zorgen dat ze hun seks zo schaars mogelijk houden. Hiermee leren ze enerzijds dat seks macht betekent, maar ook dat het voor hen een gevaar kan uitmaken. Ook in deze tijd van gemakkelijk te krijgen voorbehoedmiddelen krijgen meisjes dus nog steeds de gevaren van seks ingelepeld.

 

Meisjes leren ook, en vooral, dat ze zelf geen initiatief mogen nemen om met een jongen aan te pappen. Doen ze dit wel, dan lopen ze, nogmaals, het risico een slechte reputatie te krijgen. Meisjes leren dan ook onrechtstreeks werken wanneer ze geïnteresseerd zijn in een jongen: ze sturen er hun vriendin op af, of ze geven subtiele signalen met het lichaam. Vooral de ”lange zijdelingse blik” is hier een geliefde techniek. Ook volwassen geworden blijven vrouwen deze onrechtstreekse manier verkiezen boven de rechtstreekse.

 

Tenslotte leren meisjes ook door ervaring, door gesprekken met vriendinnen en door uitleg van hun ouders, dat jongens meer over seks afweten dan zij. Jongens hadden immers veel meer kans om ervaring op te doen op dat gebied. Meestal is het dan ook zo dat meisjes aan jongens liefde aanleren en jongens aan meisjes seks.