De man
in de kijker
De
zanger Tom Jones heeft indertijd een schandaal verwekt door een vrouwenslipje, dat door een bewonderaarster uit het publiek
op de scène was gegooid, op zak te steken.
In iedere
grote prijs formule l (auto, speedboot...) kan men ”pitspoezen” zien rondhangen in de rennerskwartieren. Het zijn
meestal beeldmooie jonge vrouwen die niet geïnteresseerd zijn in de wedstrijd zelf, maar die niet weg te branden zijn uit
de omgeving van de piloten.
Ieder
militair kan getuigen van de aantrekkingskracht die het uniform heeft op vrouwen, iedere mannelijke Tv- vedette weet dat enige
keren verschijnen op het scherm volstaat om hem een massa vrouwelijke aanbidders te bezorgen.
Tot
de lievelingsliteratuur van een overgroot deel van de vrouwen behoren de doktersromans, of de romans die spelen in de hoogste
maatschappelijke kringen. Hetzelfde geldt voor TV feuilletons.
Alle
mannen die macht hebben of in het brandpunt van de belangstelling staan (politici, popidolen, TV vedetten...) kunnen bevestigen
dat ze omringd worden door vrouwen die zichzelf op een presenteerblaadje komen aanbieden. Macht en bewondering werken namelijk
sterk erotisch op vrouwen.
En
dat deze aanbidding zeer ver kan gaan wordt bewezen door de hysterie die zich van vrouwen meester kan maken wanneer ze zich
in de omgeving van hun idool bevinden. Dit verschijnsel, waarbij het idool bij manier van spreken verafgood wordt, is uitsluitend
vrouwelijk en, hoewel het vooral in de adolescentie voorkomt, toch zijn vrouwen er hun ganse leven aan onderhevig. Hoewel
mannen ook wel eens de pedalen kunnen verliezen wanneer ze uitgelaten zijn, bvb. omdat hun ploeg gewonnen heeft, toch zal
het nooit de hysterische vorm aannemen van bvb. de Hitlerhysterie, waar vrouwen van hun stokje gingen in aanwezigheid van
de man die ze aanbaden.
We
mogen dan ook gerust beweren dat de man in de kijker de mannelijke tegenhanger is van de blonde vamp. Weinig vrouwen kunnen
er weerstand aan bieden, en velen voelen ze zich tot zo'n mannen aangetrokken. Leeftijd speelt geen rol, en zowel meisjes
van 16 als vrouwen van 40 lijden aan deze kwaal. Wel te verstaan gooien niet alle vrouwen zich aan de voeten van alle machtige
mannen, maar het is een feit dat vrouwen hun oordeel over een man steeds in de eerste plaats baseren op het aanzien dat hij
heeft, en dat ze een zelfde feit anders interpreteren naargelang het om een gewoon man of om een man met aanzien gaat.
Wel
te verstaan gaat het hier duidelijk om erotiek, en niet om verliefdheid. Dit laatste gevoel overspoelt een mens immers zomaar
en zorgt ervoor dat ook de minste man eventueel toch aan een vrouw geraakt. Verliefdheid bij een vrouw houdt geen rekening
met de maatschappelijke status, haar erotiek des te meer.
Deze
vrouwelijke erotiek is ook niet trouw. Een vrouw kan vandaag erotisch opgewonden worden door de ene zanger en morgen door
een andere politicus. Vrouwen wisselen dus even gemakkelijk van erotisch object als mannen, alleen zijn hun objecten anders
(schoonheid tegenover macht). Eis is wel dat de nieuwe ”vlam” even hoog of hoger staat dan de vorige.
Gezien
vrouwen onmogelijk kunnen weerstaan aan deze blinde aanbidding van de man in het centrum zit de oorzaak waarschijnlijk diep
in hun erfelijk materiaal ingebed. We zagen vroeger reeds dat dit een manier is om aan de goede genen te geraken. In de eerste
plaats zijn het in de natuur de meest dominante mannetjes die het verst geraken. Door een uitschieter te kiezen hebben wijfjes
dan ook een onfeilbaar criterium om er de beste mannetjes uit te halen.
Maar
niet alleen komen dominante mannetjes verder in het leven, ze zijn meer bekwaam om voor hun kroost op te komen omdat ze bewezen
hebben dat ze in de strijd om het leven uitsteken boven de andere mannetjes, sterker zijn, en dus in een gevecht waarschijnlijk
de bovenhand halen.
De
reden waarom een mannetje uitsteekt is dan weer vooral aan zijn testosteronspiegel te wijten. Hoe hoger deze is, hoe meer
een mannetje agressief gedrag vertoont. Agressie betekent hier dan wel ”willen vooruitkomen”, ”willen domineren”.
Zo'n testosteronrijke mannetjes zijn dus meer gedreven. Het omgekeerde is natuurlijk ook waar. Door iemand te nemen die het
gemaakt heeft in het leven weet de vrouw dat ze iemand heeft die ”gedreven is”, iemand die dus veel testosteron
produceert, en derhalve ook iemand die viriel is.
Het
is ook opvallend dat bijna alle grote kunstenaars (enkel bij de grote schrijvers komen nogal wat vrouwen voor) mannen zijn,
ook nu nog. Dit zou er wel eens kunnen op wijzen dat kunst een van de zovele manieren is waarmee iemand op de voorgrond kan
treden en aldus vrouwelijke interesse kan krijgen (en dus seks). Dat kunst in de eerste plaats een seksueel doel dient wordt
tenandere ook bewezen door het feit dat mannen hun grootste productie leveren als ze nog in hun seksueel meest productieve
periode zijn. Met ouder te worden daalt de productiviteit (maar gaat vaak de kwaliteit omhoog). Een zeer mooi voorbeeld hiervan
is Mick Jagger van The Rolling Stones, een man die uitblinkt van lelijkheid, maar een massa vrouwen kon krijgen. Ook hij was
artistiek vooral actief en productief toen hij jong was.
Guru’s
Vrouwen
willen voor een man uniek zijn, ze verdragen het niet gedeeld te worden. Vrouwen voelen zich niet goed in een situatie waarin
ze een man moeten delen, Dadelijk zal in zo'n geval een bitsige en vaak dodelijke rivaliteit ontstaan tussen de vrouwen die
strijden om de voornaamste of enige aandacht van de man.
Vooral
in polygyne culturen valt dit op en veel mannen in zo’n relaties hebben enorme moeite met het hanteerbaar houden van
deze vrouwelijke gevoelens. De intriges in harems bvb. hebben vaak veel bloed doen vloeien en veel sultans zijn ten val gebracht
vanuit hun harems.
Er
is hier echter één uitzondering op: wanneer de man zeer machtig is aanvaarden vrouwen het gedeeld te worden, ze aanvaarden
het om niet alléén al de aandacht van de man te krijgen. Maar zelfs dan zullen ze nog intrigeren om toch te promoveren tot
”prima inter pares”. We zien hiervan duidelijke voorbeelden in sekten, waar de sekteleider zijn vrouwelijke volgelingen
als zijn privé-harem aanziet. Deze vrouwen weten zeer goed dat ze niet de enige zijn om het bed van de guru te delen, en ze
aanvaarden het. Maar ze zullen wel alles doen om zijn voorkeur te krijgen.
Over
mannelijke guru’s gesproken, het is opvallend dat het merendeel van de volgelingen vrouwen zijn. Wanneer een man toetreedt
tot een sekte dan is het meestal omdat hij zich eenzaam of wanhopig voelt en omdat de sekte bepaalde technieken toepast (overspoelen
met liefde...). Een vrouw treedt vaak toe omdat ze de leider verafgoodt, omdat ze in zijn ban is. Een man zoekt in een sekte
warmte, geborgenheid en steun, een vrouw een figuur om naar op te kijken.
Dit
betekent niet dat bvb. mannelijke gebedsgenezers geen mannelijke aanhangers hebben, het betekent wel dat het vooral de vrouwen
zijn die er zich toe aangetrokken voelen, en dat ze in zo'n geval hun man overtuigen mee te gaan. Het betekent ook dat de
reden waarom de man volgeling wordt, gelegen is in het zich vastklampen aan een laatste strohalm, terwijl het bij de vrouw
een veel persoonlijker band is die haar verbonden houdt met de sekteleider of gebedsgenezer. Ze heeft er dan ook geen enkel
probleem mee zich bij hem aan te bieden om het bed met hem te delen, of in te gaan op zijn avances, integendeel, ze voelt
er zich gevleid door.
Vrouwenliteratuur
Vrouwen
kijken meestal minachtend neer op de mannelijke pornografie die volledig geaxeerd is op onpersoonlijke seks. Ook vrouwen hebben
echter hun pornoliteratuur.
Gezien
vrouwen echter vooral op relaties en veel minder op seks geaxeerd zijn, is het te verwachten dat ook hun porno zich vooral
op dit gebied afspeelt. En dit blijkt ook zo te zijn, als we pornografie nemen in zijn oorspronkelijke betekenis "slecht schrijfsel".
Alle boekenverkopers zullen kunnen bevestigen dat de markt voor romantische stationsromannetjes volledig uit vrouwen bestaat,
en dat mannen nooit zo'n werkjes kopen. Mannen kijken dan ook op hun beurt minachtend neer op deze naïeve verhalen, die vaak
even onnozel zijn als hun eigen pornografie, en even slecht geschreven.
De
inhoud is steeds dezelfde: vrouw wordt verliefd op (hogergeplaatst) man, maar hij ziet haar niet staan en papt aan met een
andere, die vrij haar seksualiteit uitspeelt en hem niet waard is. Vrouw treurt en voelt zich de man onwaardig. Vrouw ontdekt
man in compromitterende omstandigheden met deze ”hoer”. Ze loopt weg. Later ontmoeten ze elkaar toevallig opnieuw
en blijkt alles een misverstand geweest te zijn geweest. Ze leven nog lang en gelukkig. Een liefdesverhaal moet immers altijd
goed aflopen. In de Duitse versies moet ook steeds een gravin voorkomen, of de verhalen spelen zich zelfs grotendeels in adellijke
middens af.
Een
ander kenmerk van deze literatuur is ook de extreme woordkeuze wanneer het op het beschrijven van gevoelens aankomt. Van enige
nuancering is geen sprake. Deze vrouwen twijfelen wel aan externe feiten (de liefde van een man...), maar hun eigen gevoelens
zijn altijd zeer duidelijk en extreem (ze zijn wanhopig, opgelaten, verliefd...). Op gevoelsgebied twijfelen ze nooit,
en er zijn ook nooit twee gevoelens die met elkaar strijden.
Vrouwentijdschriften
Een
ander facet van de vrouwenliteratuur zijn de tijdschriften. Ook hier komen in bijna alle uitgaven en titels enige rubrieken
terug. Elk vrouwenblad bevat wel een rubriek ”de goede raad van...”, waarin een of andere psycholoog vrouwen
van advies dient over hartsproblemen. Meestal zit hier een ganse staf achter, en soms ook is het een mannelijke psycholoog
die deze rubriek verzorgt. Bij mannen bestaat een dergelijke rubriek ook maar daar is het enige onderwerp dat aangesneden
wordt seks.
Ook
hartsrubrieken waarin een lezeres over zichzelf kan praten komt vaak voor, evenals ”het dagboek van...”, waarin
een of andere vrouwelijke reporter, liefst vanuit het buitenland, over haar persoonlijke ervaringen praat en waardoor vrouwen
bevredigd worden in hun drang persoonlijke of intieme zaken te weten over hun medemensen. Een extreme vorm van deze nieuwsgierigheid
komen we wat verder in dit hoofdstuk tegen.
Ieder
artikel over relaties of gezondheid wordt ook opgefleurd met ”verhalen van...”. Hierdoor wordt een persoonlijke
band geschapen met de lezeres. Deze kan zich dan immers betrokken voelen met ”iemand die in hetzelfde geval zit”.
Wanneer in mannenbladen daarentegen over seks wordt gesproken (in een rubriek waarin vragen kunnen gesteld worden aan een
”seks”-kenner of in een redactieartikel) worden er nooit soortgelijke ervaringen aangehaald om de zaak duidelijk
te maken. Hoogstens wordt in het begin een kort verhaaltje verteld om de toon te zetten.
Mannen
interesseren zich immers niet aan de wetenschap dat ze niet alleen staan met hun probleem, bij vrouwen is deze wetenschap
essentieel en vrouwen willen zich steeds geruggensteund weten door het feit dat er nog anderen in dezelfde schoenen staan.
Mannen kunnen zich ook moeilijk inleven in andermans problemen en daarom heeft een dergelijke toevoeging bij hen geen enkele
zin. Vrouwen daarentegen hebben er geen probleem mee zich in te beelden wat de beschreven persoon voelde of meemaakte.
Vaak
is het ook zo dat, wanneer algemener onderwerpen worden aangekaart, men dit meestal doet door deze op relationeel niveau te
plaatsen. Zo zal men een artikel over een minister enkel brengen als men het grootste deel ervan kan vullen met foto's en
verhalen over zijn gezin. Een artikel over een kunstenaar heeft geen succes als er in de titel niets staat in de zin van ”zij
was mijn inspiratie” en ook een sportman zou nooit geslaagd zijn als hij ”haar niet had gehad”. Zonder dergelijke
vliegenvangers zijn vrouwen nauwelijks of niet geïnteresseerd te krijgen in onderwerpen als politiek of sport. Het is natuurlijk
zo dat het inderdaad nooit kwaad kan deze personen ook eens van een meer menselijke zijde te bekijken, en op zichzelf is er
op deze aanpak dan ook niets aan te merken. We kunnen alleen maar het stijlverschil vaststellen en beschrijven.
Wat
mannen die vrouwenblaadjes in handen krijgen ook vaak irriteert zijn de artikelen waarin beschreven wordt hoe mannen kunnen
”gemanipuleerd” worden. Zo worden er instructies gegeven over onderwerpen als ”hoe uw man in u geïnteresseerd
te houden” of ”wat mannen graag hebben”, meestal aangevuld met het klassieke zelfonderzoek-vragenlijstje
(”Ben je romantisch, sexy,...).
Vrouwen
zien het natuurlijk niet als manipulatie. Zij menen het echt wanneer ze proberen hun relatie te verbeteren en ze willen inderdaad
hun partner gelukkig maken. Maar mannen die zo'n artikelen zien vinden dat ze alle nuancering missen en alle mannen over dezelfde
kam scheren. Een man wordt er voorgesteld als een apparaat waarbij men maar aan een knop moet draaien en het werkt. De dag
dat een vrouw tot de vaststelling komt dat de realiteit toch wel anders is is ze dan ook vaak zwaar ontgoocheld.
In
de plaats echter van de oorzaak te zoeken in haar lectuur legt ze ze dikwijls bij haar partner. Volgens het magazine moest
het immers lukken als ze dit of dat deed, en bij haar lukt het niet. Dat kan natuurlijk alleen maar te wijten zijn aan het
feit dat hij niet wil meewerken, of dat hij abnormaal is, of dat een of andere slechte eigenschap van hem haar inspanningen
saboteert. ”Bij die van mij pakt dat weeral niet” of ”bij die van mij moet ik zoiets niet proberen”
zijn dan de reacties. Dat een man toch wat complexer is dan een stofzuiger aanvaarden ze vaak niet. En dat mannen het
stilaan beu zijn steeds opnieuw tot proefkonijn gepromoveerd te worden voor de zoveelste ”hoe hem gunstig stemmen”
hoeft ook niet gezegd.
Andere
vrouwen kweken dan weer een schuldbesef omdat ze niet zo'n goede moeders, echtgenotes of vriendinnen zijn als ze volgens de
magazines zouden moeten zijn. Want daarin staat immers het evangelie. Daarin kunnen ze lezen en zelfs testen hoe slecht ze
het wel doen. Ook dit is niet al te bevorderlijk voor het zelfbeeld van die vrouw, en dus hypothekeert het onrechtstreeks
ook haar relatie. Nochtans kan iedereen die een ”typisch” vrouwenmagazine voor de meer ”volkse markt”
openslaat er legio voorbeelden uithalen van de absurditeit van sommige raadgevingen. De goede wil is er wel bij de lezeressen,
maar enig relativeringsvermogen zou hen niet misstaan.
Vaak
ook gaat deze raad uit van een vrouwelijk standpunt en denken de auteurs dat mannen op dezelfde manier reageren.
Wat een vrouw graag heeft zal de man ook wel apprecieren, denken ze. Zo gaf bv Ilse Nackaerts de raad "als je je relatie romantisch
wil houden" om balonnen op te blazen, er lieve woordjes op te zetten (genre "ik hou van jou") en er dan zijn auto mee vol
te steken. Ik garandeer je dat een vrouw die dat doet een koude douche zal krijgen. De man zal op zo'n moment enkel maar "zien"
dat zijn auto een tijdje onbruikbaar is en dat zijn oren zullen aangevallen worden door massa's lawaai wanneer hij één
na één die balonnen doorprikt.
Ester
Villar beschrijft deze magazines dan ook als volgt :
Er loopt een duidelijk herkenbare lijn tussen de publicaties die zich tot
de man richten, wetenschappelijke of politieke onderwerpen tot thema hebben die min of meer intelligent behandeld worden,
en de kolommen die voor de vrouw bestemd zijn en waar op dat verschrikkelijk kinderachtige, intieme toontje meubeltjes, roddeltjes,
mode, make-up, recepten en romances besproken worden.
Villar
verwoordt hiermee de mening die veel mannen hebben over vrouwenmagazines, Wat vrouwen vinden van blootblaadjes, vinden mannen
van roddel- en andere vrouwenblaadjes.
Vrouwenporno
Vrouwen
zijn weinig of niet geïnteresseerd in een blote man, maar ze raken wel soms opgewonden wanneer ze een paar zien vrijen. En
dit mag zowel een heteroseksueel als een homoseksueel paar zijn (mannen verafschuwen
seks tussen twee mannen). Want op dat ogenblik is er een relationele, een menselijke component aanwezig. Vandaar ook dat mannen
wel en vrouwen niet van groepsseks houden: het is de vorm van seks die het meest ontdaan is van gevoelens, en dat spreekt
mannen wel aan: blote seks om de seks, zonder verplichtingen. Vrouwen vinden dit echter maar leeg, want er is geen sprake
van wederzijdse genegenheid. Het is dan ook deze relationele component die ze zoeken in hun tegenhanger van de mannelijke
seksblaadjes: de stationsromannetjes en de tijdschriften over beroemde personen (vroeger over vorstenhuizen, nu vooral
over showbusinessfiguren).
Maar
laten we beginnen met de stationsromannetjes. Mannen worden er vaak op een erg vernederende wijze in voorgesteld: dommeriken
die in de netten van onwaardige vrouwen verstikt raken en die de hooggestemde liefde van een waardige vrouw veronachtzamen
of zelfs afwijzen.
Daarenboven
zijn alle mannen er succesobjecten: ze staan steeds hoog op de maatschappelijke ladder (vandaar het succes van doktersromans)
en deze boekjes zullen nooit gaan over de gewone arbeider in de straat (net zoals mannenporno nooit gaat over een vrouw van
50 die haar mooiste jaren reeds achter de rug heeft). Waar vrouwen in mannenporno mooi moeten zijn, moeten mannen in vrouwenporno
immers rijk en succesvol zijn.
Vrouwen
denken verkeerdelijk dat mannen hen vergelijken met de foto's uit seksboekjes, en dus lopen ze met complexen rond dat hun
lichaam niet aan het mannenideaal voldoet, mannenideaal dat enkel in de vrouwenverbeelding bestaat en dat ze zich meestal
zelf via vrouwenblaadjes creëren. Vrouwen beoordelen mannenerotiek dan ook verkeerd. Mannen vergelijken geen vrouwen met elkaar,
maar ze oordelen iedere vrouw afzonderlijk van de andere.
Er
wordt met de vrouwen hierdoor echter een gevaarlijk spel gespeeld. Op het eerste gezicht zou men zeggen dat deze ”pulpromannetjes”
geen kwaad berokkenen, maar dit is niet helemaal zo. Iedereen heeft in zijn leven nood aan een manier om aan de dagelijkse
beslommeringen te ontsnappen. Iedereen heeft hierdoor ook nood aan spanningen die alle gedachten afleiden. Niemand houdt immers
van een saai leven, Mannen doen dit door sporten of door politiek, vrouwen door weg te dromen in romantische verwachtingen
en ze zoeken deze spanning dan ook bijna uitsluitend in relaties.
Daarom
lezen vrouwen zo graag pulpromannetjes. Ze zien zichzelf ook al zo'n leven lijden en ze verliezen hierdoor alle zin voor realiteit.
Ze kunnen waarheid en verdichtsel niet meer uit elkaar houden en laten hun leven grotendeels bepalen door de onrealistische
verwachtingen die ze koesteren. Vooral in de ”romantische jaren” van de adolescentie zitten meisjes vaak in dromenland,
en later, volwassen geworden, zullen ze misschien verstandelijk hier al wel afscheid van genomen hebben, maar emotioneel blijven
vrouwen het grootste deel van hun leven aan deze illusie vasthangen.
Ze
willen immers allen een man die succesvol en romantisch is, maar de romantiek die ze zich dromen is onrealistisch en bestaat
enkel in de vrouwenliteratuur. Vrouwen snakken er immers naar "ook eens zo'n romantisch avontuur mee te maken". Vrouwen kunnen
dan ook niet anders dan ontgoocheld worden in hun partner, omdat deze nooit kan voldoen aan de hooggestemde dromen en verwachtingen
die ze zich aan de hand van hun "porno" hebben opgebouwd. Vandaar ook een van de redenen waarom vrouwen de eerste 5 jaar van
hun huwelijk zo vaak vreemd gaan: ze zoeken een ”betere partij” omdat ze teleurgesteld zijn in de eerste keuze
die ze maakten.
Ook
zeggen ze teleurgesteld te zijn dat ”hun relatie slabakt”. Bij nader doorvragen blijkt dan dat ze gewoon verwachtten
dat de romantiek van de eerste maanden eeuwig zal blijven bestaan, en dat ze, wanneer dit niet waar blijkt te zijn (hoe kan
het ook anders), ontgoocheld zijn en soms zelfs in paniek slaan.
Ze
voelen zich ook verongelijkt wanneer hun man hen niet wil volgen of helpen bij het in de praktijk brengen van deze dromen.
Ze zijn boos op hun partner en verwijten hem liefdeloosheid, terwijl ze in feite zichzelf een verwijt zouden moeten maken
omdat hun verwachtingen alle zin voor proportie en realiteit missen.
Vooral
op seksueel gebied heeft dit verkoelen van de relatie zware gevolgen: waar een man in het begin van een relatie regelmatig
kleine attenties bewees om zijn vrouw ”in de sfeer te brengen” zal hij dit later veel minder of niet meer doen.
Gezien vrouwen zich goed moeten voelen om van seks te genieten zullen ze steeds minder geneigd zijn aan de vraag van hun man
op dit gebied tegemoet te komen. Een man voelt zich echter vooral goed nadat hij seks heeft gehad, zodat ook hij steeds minder
voldoening zal vinden in de relatie. En de vicieuze cirkel is aan het draaien.
We
mogen dus zeggen dat vrouwenporno gevaarlijker is dan mannenporno. Waar bij vrouwen een illusie wordt gecreëerd, worden bij
mannen immers enkel onpersoonlijke beelden opgeroepen.
Mannen
zijn ook realistischer dan vrouwen als het op porno aankomt. Waar vrouwen onbekwaam zijn de ”idee” van de ideale
man, die ze in hun porno vinden, los te koppelen van de realiteit, maken mannen wel een onderscheid tussen droom en werkelijkheid.
Ze denken er immers zelfs niet aan dat er een mens verborgen zit achter het beeld. Vrouwen zijn daarenboven vaak niet in staat
te aanvaarden dat dit loskoppelen door de man gedaan wordt. Wat soms aanleiding geeft tot vreselijke buien van jaloezie.
De paparazzi
Vrouwen
zijn geïnteresseerd in de leefwereld van hun medemensen. Ze willen graag persoonlijke, en als het kan intieme zaken kennen
over anderen. Er zijn dan ook massa s magazines die over niets anders schrijven dan over het privé-leven van beroemde mensen
(bij voorkeur zangers, TV personages en, voor de oudere vrouwen, koningshuizen).
Soms
is het waarheidsgehalte zelfs ondermaats en er bestaan tijdschriften die de medewerking van beroemde personen afdwingen door
hen te dreigen met het uitbrengen van leugens. Deze tijdschriften zijn dan ook meesters in het uitbuiten van de randen van
wat wettelijk toegelaten is, en meestal brengen ze, om later alle problemen te vermijden, hun informatie onder vorm van vragende,
en niet van affirmatieve teksten.
Vaak
betekent dit dat men mensen 24 uur op 24 bespioneert, hen alle privacy ontneemt en hen overal op een agressieve manier achtervolgt.
Denken we maar aan het lot van Diana Spencer.
We
zullen later wel nog zien dat vrouwen het als een recht aanzien intieme zaken van elkaar te weten, en ze zien dus helemaal
geen graten in deze ”bemoeizucht”. Ze zijn daarenboven opgevoed met de boodschap dat dit geen bemoeizucht is,
maar wel medeleven.
We
mogen dan ook gerust beweren dat waar mannenporno gebaseerd is op onbegrensde seksualiteit, vrouwenporno gebaseerd is op onbegrensde
nieuwsgierigheid naar andermans privé-leven. Vrouwenliteratuur (de stationsromannetjes) is dan weer gebaseerd op sterk ingeperkte
relaties en de drang deze beperkingen weg te nemen. Vrouwenmagazines op het creëren van onbereikbare dromen en het bevredigen
van romantische behoeften.
