EEN VROUWENWERELD APART

Ik bekijk hem niet meer

 

Waar mannen vaak geen ”zachte” gevoelens uiten (tederheid...) zullen vrouwen vaak harde gevoelens (wrok, woede...) onderdrukken. Het zijn gevoelens waar ze schrik van hebben. Ze vrezen immers dat niemand meer van hen zal houden als ze woedend zijn.

 

Net als mannen raken ze door al dit verdringen op de duur echter volledig uitgeput, en net als voor mannen is het dus beter dat ze deze gevoelens wél leren uiten. Vrouwen leren echter slechts moeilijk omgaan met woede, wrok of de andere ”negatieve” gevoelens waarmee mannen van kindsbeen af geconfronteerd worden als ze in hun groep leven.

 

Kritiek bvb. zullen ze bijna steeds in zeer subtiele termen naar voren brengen. Vrouwen (en meisjes) weten daardoor niet goed hoe ze een meningsverschil moeten uitvechten en ze krijgen ook niet de kans om het te leren. Meisjesgroepen vallen dan ook gemakkelijk uiteen omdat ze geen mechanismen kennen om deze wrijvingen in goede banen te leiden en op te lossen.

 

Gezien vrouwen geen mechanisme hebben om onenigheid te kanaliseren en te beheersen zijn ze vaak niet bekwaam om er een einde aan te stellen. Hieraan is het te wijten dat vrouwen zo wrokkig kunnen zijn. Wanneer ze ruzie hebben met iemand is de kans erg groot dat deze nooit meer bijgelegd geraakt. ”Eens ruzie, altijd ruzie” lijkt het moto te zijn. Zoals we reeds zegden is het feit dat buren- of familieruzies niet bijgelegd geraken bijna altijd te wijten aan het feit dat de respectieve vrouwen er maar niet in slagen ze bij te leggen. Mannen hebben er geen probleem mee een ruzie bij te leggen, vrouwen wel.

 

Bij vrouwen betekent ”ruzie” daarenboven dikwijls dat er niet meer met elkaar gesproken wordt en dat alle goede bedoelingen van de ander negatief worden uitgelegd. Hij of zij heeft dan niets goeds meer in zich en kan ook niets goeds meer doen. Onnodig te zeggen dat in die omstandigheden de zaak uitpraten totaal onmogelijk is. Vrouwenruzies zijn dan ook vaak eindeloos en de wederzijdse haat zit zeer diep.

 

Dit speelt een zeer nefaste rol in de familiesfeer. En dan hebben we het hier niet enkel over echtscheidingen. Ook in de gewone omgang binnen het gezin speelt de verschillende visie op ruzies een grote rol. Een man aanziet een ruzie immers als een normale manier om meningsverschillen uit te vechten en voor hem kan ze enkel maar positieve gevolgen hebben omdat hij weet dat ze de lucht doet opklaren, dat ze alle partijen toelaat hun mening te zeggen en dat ze niet eeuwigdurend zal zijn, dat ze daarna zal bijgelegd worden. Mannen hebben dan ook niets tegen een ruzie en voor hen is het een communicatiemethode als een andere.

 

Voor een vrouw is een ruzie echter een zware breuk in de relatie. Dat betekent natuurlijk niet dat elke twist een definitieve breuk betekent, gelukkig maar. Maar het is wel zo dat wanneer een vrouw intens boos is op iemand en met hem breekt, het bijna nooit meer terug gelijmd geraakt. Voor een vrouw is het een onomkeerbare breuk, en als de ruzie zeer hevig is kan ze niet anders dan haar valiezen pakken en terugkeren naar haar moeder.

 

Veel echtelijke ruzies worden evenwel terug bijgelegd en dit geeft vaak veel voldoening omdat op dat moment de verbondenheid nog eens zeer intens wordt geuit. Vrouwen hebben het er echter zeer moeilijk mee om vlak na een ruzie terug normaal met hun partner om te gaan. Ze hebben tijd nodig om zich weer met hem te verzoenen. Een man heeft dat probleem niet. Voor hem volstaat het dat er een akkoord gesloten wordt, of zelfs dat ze haar mening heeft duidelijk gemaakt om de ruzie als afgesloten te beschouwen.

 

Meer zelfs: gezien hij maar één manier kent om zijn affectie te tonen, nl. seks, zal hij vaak zijn vrouw hiertoe uitnodigen als teken van verzoening. Bij haar schiet dit echter vaak in het verkeerde keelgat omdat de ruzie gevoelsmatig dikwijls nog niet helemaal afgesloten is in haar ogen.[1]

 

Ik haat hem!

 

Mannen staan er vaak van verwonderd hoe het mogelijk is dat vrouwen naar aanleiding van een ruzie zo snel van mening kunnen veranderen. Iemand die de ene dag nog opgehemeld werd wordt de dag na de ruzie gewoon de grond ingeboord en kan in haar ogen niets goeds meer doen.

 

Vooral bij het afspringen van een relatie is deze ”volte face” zeer opvallend. Dergelijk volledig en ogenblikkelijk omslaan van liefde in haat is bij een man ondenkbaar. Een vrouw die met ruzie van partner verandert wil echter niets meer te maken hebben met hem. Ze vraagt niet beter dan dat hij volledig uit haar leven verdwijnt en vaak is ze enorm geïrriteerd wanneer dit niet (dadelijk) lukt. Ze verdenkt hem ervan aan te klampen om haar nog meer de duvel aan te doen, terwijl de man helemaal geen verkeerde bedoelingen heeft en het zeker niet doet om de vrouw te kwetsen (we hebben het hier duidelijk niet over stalking natuurlijk).

 

Ook dit speelt weer een funeste rol in de omgang tussen man en vrouw. Een vrouw denkt dat mannen zijn zoals zij. Vooral wanneer een man een slippertje maakt blijkt dit zeer duidelijk. In haar ogen kan dit enkel betekenen dat hij van haar niet meer moet hebben en dat hij haar gaat dumpen. Hij ”heeft immers een ander”, wat inhoudt dat zij opzijgezet zal worden. Vandaar de (in mannenogen) volledig overtrokken reactie. De man aanziet het als een avontuur zonder verdere betekenis, en zoals we in vorig hoofdstuk zagen dit is meestal ook echt het geval. Hij voelde zich helemaal niet affectief betrokken bij de zaak, en voor hem ging het zuiver om de seks.

 

De vrouw ziet het echter anders: zij kan immers geen seks hebben zonder dat ze ergens iets voelt voor de man. Dus denkt ze dat dit bij een man ook het geval zal zijn, dat hij ook van ”die vrouw houdt”. Daarenboven is ze niet bekwaam haar affectie te verdelen. Ze heeft te lang alleen maar één-één-relaties gekend om te kunnen begrijpen dat het ook anders kan. Uit dit alles volgt dat ”een andere vrouw nemen” inhoudt dat zij zal opzijgezet worden.

 

Komt daarbij nog dat wanneer zij ”overstapt” op iemand anders dit betekent dat ze het volledig doet en breekt met de ”vorige”. Dus verwacht ze dat haar partner dit ook wel zal doen. Wat bij een man natuurlijk zelden of nooit het geval is. Mannen blazen immers zelden alle contacten op. 

 

Al deze factoren verklaren de vrouwelijke jaloezie, die gebaseerd is op de verkeerde idee dat ze opzijgezet zal worden. Veel vrouwen maken, wanneer ze uitkomen op de ontrouw van hun man, zichzelf dan ook ongelukkig omdat ze er maar niet in slagen te begrijpen dat mannen anders in elkaar zitten dan zij.

 

Ik wil u niet meer zien

 

Vrouwen kunnen ook moeilijk verstaan dat een man, als hij op hen is uitgekeken (en bvb. een andere vrouw heeft genomen), toch nog met hen wil en kan omgaan. Mannen kunnen met iemand waarmee ze een intieme relatie hadden gemakkelijk een louter zakelijke of zelfs vriendschappelijke relatie aanhouden, vrouwen kunnen dit zeer moeilijk. Voor haar betekent het einde van een relatie immers een definitieve en onomkeerbare breuk, tenminste als zij het was die de breuk veroorzaakte. 

 

Als hij brak zal de vrouw wel proberen de verhouding op vriendschappelijke voet verder te zetten. Maar dan zal de man vaak wel de boot afhouden. De reden is in zo’n geval de vrees van de man dat zijn "nieuwe partner" jaloers zou zijn omdat hij maar niet los kan komen van "die vrouw". Heeft hij niet dadelijk een nieuwe partner dan zal hij meestal toestemmen, maar dat eindigt bijna altijd wanneer een nieuwe vrouw zijn leven binnentreedt.

 

Vrouwen kwetsen op die manier dikwijls mannen waarmee ze zo plots en definitief breken. Meer nog, ze zal voor hem ieder verder contact laten uitgroeien tot een regelrechte marteling. Alles wat hij verder nog doet wordt verkeerd uitgelegd, iedere uiting van beleefdheid of vriendelijkheid wordt minachtend afgewezen. Iedere poging tot een akkoord te komen over gemeenschappelijke problemen wordt met de meeste onwelwillendheid bejegend en onmogelijk gemaakt.

 

We zien dit vaak in echtscheidingen. De haat en de onverzettelijkheid waarmee de betrokken vrouwen hun man bejegenen is vaak moeilijk in overeenstemming te brengen met de ernst van de oorzaak voor de breuk. Vrouwen vallen, veel meer dan mannen, van het ene uiterste in het andere als het op relaties aankomt. Mannen vechten ook in echtscheidingen, maar bj hen ligt gekwetst eergevoel of bezitsdrang aan de basis.

 

Ups en downs

 

Bij mannen worden de gevoelens bijna uitsluitend bepaald door externe factoren. Ze zitten in de put wanneer het in hun beroepsleven niet goed gaat, wanneer hun vriendin hen gedumpt heeft, wanneer hun voetbalploeg verloren heeft, ze zijn blij als ze gewonnen heeft, als ze juist een promotie hebben gekregen... Maar steeds liggen de oorzaken buiten hen. Een man die weinig meemaakt heeft dus jarenlang een nogal stabiele graad van voldoening over zich.

 

Bij vrouwen ligt dat echter anders. Hun gevoelens zijn sterk onderhevig aan hun hormonale cyclus. Er zijn vrouwen die zich goed voelen voor de eisprong, anderen voelen zich beter erna. Maar zelfs vrouwen die de pil nemen en dus een veel stabielere hormoonhuishouding hebben, vallen nog ten prooi aan stemmingswisselingen. De ene moment zitten ze in de put, een week erna zijn ze er weer bovenop. Ze hebben er zelf weinig vat op en zuiver verstandelijk weten ze wel dat er geen reden is om ongelukkig te zijn. 

 

Dit is voor mannen erg verwarrend omdat mannen alles rationeel willen verklaren en dus ook steeds de reden van de ”depressie” gaan zoeken. Wanneer ze geen oorzaak kunnen vinden zijn mannen vaak geneigd te denken dat zij dan maar zelf de schuld zijn van de gedeprimeerde gevoelens van hun partner. Dus proberen ze haar stemming te veranderen door ”er iets aan te doen”. Gezien dit zelden of nooit effect heeft is het resultaat dat ze het na enige vergeefse pogingen opgeven omdat ze zich machteloos en gefrustreerd voelen, temeer daar hun hulp vaak nog een averechts effect heeft ook. Want machteloosheid is nu eenmaal een gevoel dat mannen haten als de pest.

 

Tijdens zo’n dieptepunt steken bij de vrouw ook allerlei onverwerkte gevoelens terug de kop op, gevoelens die soms tot de kindertijd teruggaan. Ook hier hebben mannen het moeilijk mee, omdat zij van de idee zijn dat ”wat voorbij is is voorbij” of ”waar je niets kan aan veranderen moet je je bij neerleggen”. Hierdoor is te verklaren dat mannen vrouwen zo irrationeel vinden: ze klagen en zagen over zaken waar ze niets kunnen aan doen, of ze treuren zonder te weten waarom.

 

Een man die hoopt dat het probleem opgelost is wanneer zijn vrouw er terug bovenopgekomen is, komt echter van een koude kermis thuis. Enige tijd later is het weer prijs en komt alles opnieuw boven. Ook dit werkt niet erg bevorderlijk op de mannelijke stemming.

 

Komt daar als klap op de vuurpijl nog bij dat vrouwen hun relatie inschatten aan de hand van hun gevoelens op dat moment. Als ze zich slecht voelen, vinden ze ook dat hun relatie slecht is. Ze verwijten hun man (en kinderen) allerlei zonder dat dezen weten waaraan die plotse uitvallen te wijten zijn en zonder dat hiervoor een aanwijsbare grond aanwezig is. Gezien het irrationele van de zaak is hiermee leven niet gemakkelijk voor de partner en de omgeving. Vrouwen weten dit vaak zelf ook, en lijden dan weer om wat ze de ander aandoen, waardoor het dieptepunt nog lager komt te liggen.

 

We mogen echter wel beweren dat, hoe moeilijk het de man ook valt hieraan tegemoet te komen, een vrouw in deze ”diepe” periode veel liefde vraagt, ondanks alle problemen die dit meebrengt. Hoe minder ze zich bemind voelt, hoe meer ze haar gevoelens zal onderdrukken en hoe meer haar liefde op zijn beurt verkommert.