VOLWASSEN MANNEN

Geen Twee Maal met Dezelfde!

Wanneer een haan, een stier of een ander mannetje gecopuleerd heeft met een wijfje zal hij dit daarna geen blik meer waard achten en zal hij weigeren er nogmaals mee te paren. Dit heeft niets te maken met uitputting of recuperatie, want brengt men hem een ander wijfje dan zal hij dadelijk weer tot de actie overgaan.

Voor deze haan of deze stier zijn de kansen op reproductie na iedere copulatie waargenomen, zodat een tweede maal met hetzelfde wijfje copuleren genetisch geen zin heeft. Hij verkiest zich te sparen voor de volgende koe of kip. Dit gaat zelfs zo ver dat een stier ook weigert wanneer men de koe onherkenbaar maakt, want hij weet dat de inspanning nutteloos is omdat hij deze koe al gehad heeft. Mannetjesdieren vertrekken dus van de premisse dat een copulatie ook automatisch tot bevruchting zal leiden, een veronderstelling die biologisch met een ontvankelijk wijfje inderdaad niet ver van de waarheid is.

Dit verschijnsel verklaart waarom er mannen bestaan die nooit meer dan één maal met een vrouw naar bed willen. Het zijn enerzijds de resten van bovenbeschreven verschijnsel en anderzijds van hun jagersnatuur: eens de prooi gevangen verliest ze alle belangrijkheid. Het is immers het jagen dat opwindend is, het slagen in de jacht, maar niet het wild zelf. Wat hij vangt is van minder belang, zolang hij maar kan jagen en regelmatig buit binnenhaalt.

Rhesus- en andere apen

Dit is één facet van de zaak, maar er is meer. Mannen zijn daarnaast ook nog sterk onderhevig aan seksuele verveling, ze raken snel uitgekeken op hun partner en hebben regelmatig behoef- te aan vernieuwing. Ze willen regelmatig een andere partner. Dit hebben ze gemeen met de meeste zoogdieren. Hierdoor zorgde de natuur, bij dat geslacht waar het het minst kwaad kon, voor een stimulus om vreemd te gaan, zodat (weer eens) de kans op genetische diversiteit verhoogt.

Een zelfde verschijnsel zien we dan ook bij de apen. Laat men mannelijke resusapen toe naar believen te copuleren (door de vrouwtjes via injecties doorlopend bronstig te houden), dan gaan ze er gedurende enkele maanden fors tegenaan. Daarna verliezen ze echter plots alle interesse. Hoeveel de vrouwtjes ook nog aandringen, ze krijgen niet de minste aandacht meer. Zogauw er echter nieuwe wijfjes ingebracht worden in de groep zijn de mannetjes weer een en al aandacht. Ze copuleren dat het een lust is om zien. Wanneer echter daarna de oude wijfjes terug in de kooi gebracht worden kijken de mannetjes er niet meer naar om. Ze zijn ze ge- woon beu gezien.

Mannen zijn dan misschien geen apen, maar het is een illusie te denken dat de fysische kant van de mens even snel evolueerde als de psychische. Vooral de dwergchimpansee (de bonobo) gelijkt in gedrag bv zeer sterk op de mens.

Mannen kunnen niet, zoals vrouwen, uren genieten van seks. Dit is de reden waarom zoveel mannen er problemen mee hebben dat een avond in bed te lang duurt. Een man raakt na een bepaalde tijd gewoon zijn belangstelling kwijt. Mannen verlangen voortdurend nieuwe prikkels, en een vrouw die van een man verwacht dat hij lang ”met haar bezig blijft” moet er dan ook voor zorgen dat ze zijn interesse voortdurend gaande houdt en opnieuw stimuleert, Dit geldt zowel op korte termijn (een avond in bed) als op lange termijn (steeds dezelfde partner).

Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel mannen uitgekeken raken op hun vrouw en seks binnen hun relatie na een tijdje saai beginnen vinden. Ze gaan hun plezier (en afwisseling) elders zoeken.

We zien hier een bevestiging van het feit dat ons huwelijk niet gemaakt is om zoveel jaren mee te gaan (op dit onderwerp gaan we dieper in in het hoofdstuk EEN VROUWENWERELD APART). De natuur wil genetische variatie en dus zoveel mogelijk verschillende combinaties tussen mannetjes en vrouwtjes. Als deze niet uit zichzelf uit elkaar gaan, zal ze wel een duwtje in de rug geven en ervoor zorgen dat bij de volgende bevruchting een andere partner aan bod komt. Maar hiervoor zijn vooral de mannen de doelgroep. Vrouwen hebben, zoals we zagen, veel meer behoefte aan stabiliteit, en ze zullen, eens ze met een kind zitten nog alles behalve geïnteresseerd zijn in een andere partner, of hij moet genetisch al bijzonder goed scoren. De psychologische behoeften van beide geslachten lopen hier dus zeer sterk uiteen.

Veel relaties springen af door deze verveling. Een groot gedeelte van de mannen die vreemd gaan (buiten hun tweede puberteit dan) doen dit niet omdat de andere vrouw mooier of seksueel beter is, maar wel uit zucht naar verandering. Het spreekwoord ”Verandering van spijs doet eten” blijkt in zo’n gevallen meer dan eens uit te komen en we zien regelmatig dat ze opnieuw interesse in seks krijgen, niet enkel ”op verplaatsing” maar ook thuis. Niet voor niets zegt de Britse psycholoog Glen Wilson dan ook:

                                Vrouwen willen seks met de man waarvan ze houden, mannen willen seks zonder meer.

Nauw hiermee verbonden is de instabiliteit van de mannelijke erotiek. Hiermee bedoelen we dat waar vrouwen vooral een stabiele omgeving nodig hebben om erotische voldoening te krijgen, bij mannen juist het tegenovergestelde het geval is. Voor een man is stabiliteit synoniem voor sleur. Hoe losser en vluchtiger een relatie, hoe meer hij ervan geniet. We zagen dit vroeger reeds toen we de prostitutie bespraken en zegden dat mannelijke erotiek ongebondenheid nastreeft.

Schuifjes

Mannen willen dus volledig vrij en ongebonden van seks kunnen genieten. Ze willen niet aan thuis of werk herinnerd worden, maar ze willen zich integendeel volledig concentreren op dat waar ze mee bezig zijn. Ze willen er ook niet bij gestoord worden. Een vrouw die in ”volle actie” plots zegt dat ze denkt dat hun kind huilt, laat hem dan ook de muren oplopen, zeker als ze fout zat, of als het wicht enkel weende uit verveling. Ook een “hou je nog van me” op het ultieme moment zal meestal enkel maar irritatie oproepen.

Dit ”geconcentreerd zijn” geldt tenandere niet enkel voor seks. Ook in andere aangelegenheden zetten mannen alles volledig van zich af en denken ze aan niets anders meer dan dat waar ze mee bezig zijn. Mannen kunnen dus gemakkelijk iets wat 5 minuten vroeger gebeurd is volledig naast zich neerleggen, aan iets anders beginnen en hier al hun aandacht op vestigen. Mannen delen hun dag (en tijd) dan ook in in schuifjes, die allen los en totaal onafhankelijk van elkaar staan. Vrouwen kunnen dit niet. Bij hen blijft alles voortdurend doorwerken op al de rest.

Dit is dan ook de reden waarom een man zijn maîtresse vaak als een tussendoortje ziet, terwijl zij de zaak zeer ernstig opneemt. Voor haar maakt de relatie deel uit van haar leven, bij hem is ze een schuifje meer dat hij opent en sluit naar behoefte. Een man die, wanneer hij tegen de lamp gelopen is, beweert dat ”het niets te betekenen had” spreekt dan ook bijna steeds de waarheid.

Vrouwen staan er vaak over verwonderd hoe het mogelijk is dat mannen zo snel kunnen vergeten en hoe ze het ene moment kwaad kunnen zijn, en het andere terug opgewekt. Vrouwen hebben steeds een ganse periode nodig om van het ene gevoel op het andere over te schakelen. Mannen kunnen dit zonder overgang, en ook dit heeft met de ”schuifjesindeling” te maken.

Bij vrouwen zien we ook dat, wanneer ze in een bepaalde gemoedsgesteltenis zijn, deze gevolgen heeft op alles wat ze doen. Alles wordt erdoor gekleurd. Vrouwen hebben het dan ook enorm moeilijk iets volledig van zich af te zetten. Mannen kunnen dit wel en hebben er geen problemen mee zich volledig op iets anders te concentreren. Een man kan gemakkelijk ‘s morgens woedend het huis verlaten en ‘s avonds opgewekt terug thuiskomen en alles vergeten zijn, een vrouw kan dit niet. Ze komt meestal thuis met hetzelfde humeur als waarmee ze ’s morgens vertrokken is en ze zal de ganse dag aan niets anders gedacht hebben dan aan datgene wat haar zo woedend of triestig maakte.

Vlinderen

Een man laat ook niet toe dat het ene ”schuifje” interfereert met het andere. Hij kan dan ook niet toestaan dat het feit dat hij een vaste relatie heeft, tussenbeide komt wanneer het moment van de seks is aangebroken. Voor hem zijn dit duidelijk verschillende zaken, die met elkaar geen uitstaan hebben. Vandaar dat hij, in tegenstelling tot een vrouw, niet wordt geremd door ”verplichtingen elders”. Enkel plichtsbewustzijn (kinderen...) kan hem tegenhouden van het ene huis naar het andere te vlinderen om er, tot hij het weer beu is, zijn intrek te nemen.

Wanneer men een man dan ook zou laten begaan dan zou hij alle dagen met een andere vrouw in bed duiken. Maatschappelijke regels en beschikbaarheid van ”prooien” leggen hier echter een grens op, die door bijna alle mannen als zeer beperkend worden aangevoeld, maar gezien hun ontzag voor regels toch worden aangehouden. Men zegt dan ook soms dat vrouwen seks geven uit liefde en dat mannen uit liefde afzien van (voldoende) seks.

Nochtans speelt ook een deel zelfzucht mee in zijn ”trouw”. Zo weet hij bvb. dat zijn vrouw erop staat dat hij trouw is, en dat ze hem haar ”menselijke warmte” zal ontzeggen als hij haar ”ontrouw wordt”. Ook weet hij dat bij een ongeremde promiscuïteit ook zijn vrouw regelmatig ”het slachtoffer” kan worden van een andere man. En dan loopt hij het risico op te moeten draaien voor diens kind.

Tenslotte heeft de man nog schrik dat hij belachelijk zou overkomen als zijn vrouw vreemd zou gaan. Niemand loopt immers graag met horentjes rond want het is een bewijs voor de stelling dat hij onbekwaam is zijn vrouw te bevredigen. Dus moet de promiscue natuur van de andere mannen afgeremd worden. Mannen leggen elkaar dus beperkingen op.

Maar verveling en drang naar ongebondenheid zijn niet de enige redenen waarom mannen het elders gaan zoeken. Er bestaan namelijk ook mannen die zich zo’n zorg maken om hun viriliteit dat ze het voortdurend nodig hebben zichzelf te bewijzen. En hoe kunnen ze dit beter doen dan van de ene vrouw naar de andere te vlinderen? Iedere keer dat ze namelijk tot een erectie komen is dit een bewijs dat hun vrees impotent te zijn ongegrond was. Dit type van mannen geniet over het algemeen echter weinig van seks omdat ze zich in hun binnenste enorm onzeker voelen en dan ook meer geaxeerd zijn op hun erectie dan op het plezier dat ze eventueel uit de seksuele act kunnen halen.

Dit is ook het soort mannen dat zichzelf voortdurend opzweept tot betere en straffere prestaties, het zijn de atleten van het bed. Het is ook het type man dat vroeg of laat wel moet falen, al was het maar omdat hij een dagje ouder wordt, en dat dan wegens erectieproblemen in een diep dal terechtkomt.

Een laatste reden waarom een man vreemd kan gaan is te wijten aan zijn lichte ontvlambaarheid. Er zijn mannen die bij manier van spreken verliefd worden op alles wat een rok draagt. Sommigen onder hen hebben zelfs twee verhoudingen tegelijk en ze aanzien beiden als niet meer dan een leuk tijdverdrijf. Ze willen zich echter allerminst binden en ze denken er in de verste verte niet aan met hun vrouw te breken. Wil de vrouw meer, dan is dat haar probleem, maar op hem moet ze niet rekenen om de relatie tot meer te maken dan een wekelijks bezoekje met seks erbij.

Verliefdheid

Wanneer men mannen en vrouwen die buiten hun officiële relatie nog nauw contact hebben met iemand van het andere geslacht vraagt wat deze andere persoon voor hen betekent dan stelt men steeds weer vast dat de relatie voor de man veel meer betekent dan voor de vrouw. Mannen zeggen snel dat deze vrouw ”een goede vriendin” is, terwijl vrouwen het meestal inkaderen als ”iemand waarmee ik goed overeen kom, niets meer”.

Mannen raken veel sneller verliefd en schatten relaties hoger in dan vrouwen. Zoals voor alles wat van dicht of van ver met voortplanting te maken heeft, komt een vrouw ook hier trager op gang. Waar een man soms na 3 of 4 afspraken al tot over zijn oren in dromenland zit, zal een vrouw er soms 15 of meer afspraakjes voor nodig hebben. Ook voor een gewone afspraak zijn vrouwen meer veeleisend: mannen zijn 4,5 maal vaker tevreden over een eerste rendez- vous dan vrouwen.

De reden voor dit verschil is er vooral in gelegen dat mannen liefde volledig kunnen loskoppelen van een relatie. Het is niet moeilijk zich intens verbonden te voelen met een vrouw als men geen rekening houdt met de vraag of de relatie al dan niet zal blijven duren en of ze zal uitmonden in samenleven. Mannen laten zich gemakkelijker gaan omdat zij op gebied van relaties meer in het heden leven.

Vrouwen daarentegen, voor wie een relatie meer risico inhoudt, leven meer in de toekomst. Van in het begin houden ze er (bewust of onbewust, rationeel of “dierlijk”) rekening mee dat het misschien met die man wel wat kan worden en dat de kans bestaat dat ze er nog lang aan kunnen vastzitten. Daarom zijn ze voorzichtiger, lopen ze minder snel van stapel en lopen ze ook minder snel warm voor een man. Vrouwen houden dus liefde en huwelijk (of samenwonen) meer verbonden met elkaar. Daarenboven houden ze er (vaak onbewust) ook rekening mee dat ze niet enkel zichzelf, maar ook hun (toekomstige) kinderen mee verbinden wanneer ze met een man in zee gaan.

Daarenboven zijn vrouwen er, doordat ze dichter bij hun gevoelens staan en meer ervaring hebben met relaties, veel realistischer in. Ze weten (of voelen aan) wanneer gevoelens oppervlakkig of diep zijn, ze weten wanneer een relatie weinig of geen kans op slagen heeft (hoewel dit wel dient gerelativeerd te worden en vrouwen hun bekwaamheid op dit gebied vaak overschatten). Hierdoor zullen vrouwen, sneller dan mannen, een relatie afbreken wanneer ze er geen toekomst meer in zien.

Liefde

Wat vrouwen ook minder gevoelig maakt voor verliefdheid is het feit dat ze over het algemeen beter hun eigen gevoelens kennen, zodat ze er minder snel dan mannen door overrompeld en gevangen worden. Mannen worden vaak totaal overdonderd door verliefdheid. Bij vrouwen gebeurt dit zelden. Hoewel het ook bij hen voorkomt dat de bliksem inslaat. Maar dan gaat het eerder om een romantisch intermezzo dat geen blijvende gevolgen heeft. Het is verliefdheid, geen liefde. Mannen hebben het veel moeilijker een onderscheid te maken tussen beide gevoelens wanneer ze slachtoffer geworden zijn van een “coup de foudre”.

Meestal blijft een vrouw in het begin redelijk stevig met beide voeten op de grond staan. Maar eens ze gaat branden, eens ze besloten heeft zich aan een man te binden, dan investeert ze zich volledig. Ze gaat volledig op in de relatie, haalt romantische toppen waar geen man haar kan volgen, is van een ongekende emotionaliteit en verkeert bij manier van spreken in een staat van euforie. Dag en nacht denkt ze enkel nog aan de relatie, ze leeft ervoor, niets bestaat er nog buiten of zonder haar ”man”. Alles zit haar mee, de wereld is mooi, ze voelt zich licht als een ballon, kortom, ze raakt volledig de pedalen kwijt.

En daar loopt het bij vrouwen dan weer vaak mis. Bijna alle vrouwen zijn ervan overtuigd dat liefde zonder verliefdheid niet kan. Een man waar alles mee klikt zullen ze daarom toch niet noodzakelijk als partner nemen want “ze voelen er niets voor, ze voelen geen vlinders, …”. Gevolg is dat ze voor een “definitieve” relatie vaak in zee gaan met de grootste blaaskaken en windbuilen, mannen die geen vrouw respecteren, kortom “klootzakjes”. Maar wel mannen die er meester in zijn vrouwen het hoofd op hol te brengen, die het “wijfje” in hen aanspreken. Niet de interessantste mannen stellen ze na een tijdje vast. De goede vaders, de waardevolle mannen, die laten ze links liggen, want die zijn “saai”. Ze kunnen “er goed mee praten, als met een broer”, maar “ze voelen er niks voor”.

Na maximum 2 jaar schiet van al deze verliefdheidsgevoelens niets meer over. Gewoonlijk begint er na 6 maanden al veel te bekoelen. Het is voor een mens immers onmogelijk gevoelens van die intensiteit lang vol te houden. Gewoonlijk is het zelfs zo dat hoe heviger de verliefdheid is, hoe sneller ze over is.

Veel relaties springen daarna dan ook af. Ze waren alleen op verliefdheid gebaseerd en een steviger basis werd nooit gelegd. De partners hielden niet echt van elkaar. Een zelfde gang van zaken zien we trouwens ook wanneer de seks begint te verminderen. Ook dan vallen veel relaties uit elkaar, omdat ze niets stevigers hadden als fundament.

Liefde daarentegen is inniger en veel stabieler dan verliefdheid en ze groeit met de jaren. Ze komt vooral voort uit gemeenschappelijke ervaringen, uit problemen die samen overwonnen werden en uit de zorg die wederzijds aan elkaar werd besteed wanneer een van beiden ziek was of steun nodig had.

Een gewoon slippertje kan echter nooit zover geraken omdat beide partners onvoldoende tijd samen doorbrengen, en omdat ze daardoor gewoon de kans niet krijgen elkaar bij te staan op moeilijke momenten of om veel gezamenlijke herinneringen op te bouwen. Hoewel het wel zo is dat een langdurige buitenechtelijke relatie wel een stevige band kan creëren.

Het is dan ook niet te verwonderen dat, wat de man betreft, zijn vreemd gaan zelden of nooit een gevaar kan betekenen voor zijn huwelijk (behalve in de midlifecrisis dan). Verliefdheid wordt immers niet vervangen door liefde, maar valt na een tijdje gewoon weg zonder dat er iets in de plaats komt om deze man gebonden te houden, tenzij er een vriendschap groeit, en mannen kunnen gemakkelijk 2 relaties naast elkaar onderhouden zonder dat de ene de andere moet uitsluiten of een van beide partners tekortgedaan wordt. Het zijn immers 2 onafhankelijke “schuifjes”

Flirten

Veel vrouwen lopen de muren op als hun man in hun bijzijn flirt. Ze denken al dadelijk aan ontrouw en ze maken een vreselijke scène. Voor de man is flirten echter niet meer dan een spelletje en een zoeken naar het bewijs dat hij nog in trek is bij de andere sekse.  

Vrouwen zien het echter anders. Sinds hun prille jeugd betekent ”intiem zijn” of ”goed praten” met een ander dan met de beste vriendin ontrouw, en veel vrouwen extrapoleren deze gewoonte naar hun man. Wanneer deze met een andere vrouw praat, zonder nog oog te hebben voor zijn partner, is het gegarandeerd hommeles. Wat ze van hun vriendin niet konden verdragen, kunnen ze immers ook niet verdragen van de persoon die haar vervangt: hun partner.

Het is voor een vrouw natuurlijk alles behalve gemakkelijk iets anders te denken, zeker als ze er heilig van overtuigd is dat wat haar man tegen die vreemde vrouw zegt gemeend is. Wanneer een vrouw op die manier handelt is het haar immers meestal volle ernst en ze kan zich dus niet inbeelden dat dit voor hem niet het geval zou zijn. Een vrouw heeft er dan ook vaak grote moeite mee te begrijpen dat een man dit alles gewoon als een aangenaam tijdverdrijf opvat. Flirten heeft voor een man zelden affectieve betekenis.

Gezien flirten voor een man geen enkele bijbedoeling heeft moet een vrouw die er negatief op reageert zich realiseren dat ze, door de zaak ernstig op te nemen, er wel eens zou kunnen voor zorgen dat ze haar man op andere gedachten brengt.

Wat eerst gewoon spel was, wordt door haar aanzien als ernst en ze reageert er ook op alsof het ernst is. Hierdoor verplicht ze haar man de zaak ook serieus op te nemen, al was het maar om zich te verdedigen. Hij kan immers niet zeggen dat het maar een spel was, want dan gelooft ze hem niet. Dus moet hij reageren alsof hij echt van overspel beschuldigd werd. Waar hij de flirtpartner tevoren enkel als een aangename gesprekspartner zag kan hij ze plots helemaal anders beginnen bekijken. En als hij niet op haar “sterke punten” komt zal zijn vrouw ze hem wel één na één opsommen in haar beschuldigingsacte. Wat hij dus tot dan toe nauwelijks of niet had opgemerkt wordt hem nu uitvergroot gepresenteerd.

Hij kan zich dan realiseren dat ze toch de moeite waard is om er eens serieus werk van te maken, hij kan zich afvragen hoe hij nog niet vroeger aandacht aan haar heeft besteed, hij kan beginnen zoeken waarom zijn vrouw deze vrouw zo gevaarlijk vindt, en hij kan ook eieren voor zijn geld kiezen en, als hij dan toch de naam heeft, inderdaad ook de daad erbij voegen. Waar hij tevoren helemaal niet de bedoeling had vreemd te gaan zal hij het dan tenslotte toch doen.

Het is voorbij... en ik begin opnieuw

Zoals we zagen houdt een man van variatie en hooguit binnen de 5 jaar is hij uitgekeken op zijn officiële relatie. Komt daar nog bij dat juist in die periode de vrouw vaak volop in de kleine kinderen zit en hem nog maar weinig aandacht geeft. Dus gaat hij het meestal maar elders zoeken.

In de Sturm Und Drang periode duurt zo’n relatie echter zelden meer dan 6 maand. Dan is de man immers opnieuw uitgekeken op zijn nieuwste verovering. Het nieuwe en de romantiek zijn eraf en de relatie wordt op zijn beurt net zo’n sleur als die thuis. Dus wil hij eruit, zeker als ook de seks al wat minder geworden is en er niets nieuws meer te beleven valt.

Tegen dan is de vrouw waarmee hij een relatie heeft hier echter zwaar gaan in investeren. Meestal is zij immers van dezelfde leeftijd als de man en denkt ze er nog volop aan een eigen gezin te stichten. Voor haar is alles dus nu bittere ernst geworden. Waar hij enkel seks wil en de bevestiging dat hij het goed doet, wil zij meer. Ze wil eens samen gaan eten, samen uitgaan, ze wil op weekend met hem, kortom, ze doet onbewust alles wat nodig is om hem van zich te verwijderen. De klap op de vuurpijl komt vaak als ze hem vraagt te kiezen tussen haar en zijn vrouw.

Hoewel mannen in zo’n geval vaak zullen beloven een vaste relatie met haar aan te gaan, ”als de echtscheiding achter de rug is”, toch denken ze er zelden over deze belofte waar te maken. Deze leugen kan echter, als ze het goed spelen, lang meegaan. Het duurt een ganse tijd voor de vrouw begrijpt dat ze aan het lijntje wordt gehouden. Voor haar is het immers volle ernst, en ze kan gewoon niet begrijpen dat dit voor hem niet het geval is. Meer zelfs, de idee komt vaak gewoon bij haar niet op. En zolang dit niet tot haar doorgedrongen is kan de man zonder problemen verder zijn gangen gaan in afwachting tot hij een opvolgster gevonden heeft.

Een man voelt zich immers zelden diep betrokken bij zo’n relatie. Begint de vrouw te opdringerig te worden, dan kapt hij meestal zonder veel problemen. De wonde die hij slaat laat hem koud, omdat het in zijn ogen niet zijn fout is dat de vrouw er zich zoveel van voorstelde. Ze had maar niet zo dom moeten zijn. De man is dan ook vaak blij dat hij er van af is. Soms begint hij daarna bij een andere vrouw gewoon opnieuw.

Ik voel me verwaarloosd

Het is derhalve van zeer groot belang dat een echtgenote er ook in deze periode voor zorgt dat haar man in haar geïnteresseerd blijft. Doet ze dit niet dan is ze hem misschien niet kwijt, maar gaat hij toch gegarandeerd vreemd.

Hoewel een man zijn kind na de geboorte vaak aanziet als een nieuw doel om aan te werken, toch raakt hij er na een tijdje op uitgekeken. Zeker wanneer de baby hem teveel concurrentie aandoet bij de verdeling van de affectie van zijn vrouw zal hij er zich gegarandeerd aan ergeren. Een vrouw moet daarom de drang bedwingen haar kind te overbemoederen, want dit heeft bijna altijd voor gevolg dat ze haar man verwaarloost.

We zien echter vaak dat vrouwen het moeilijk over hun hart krijgen hun kind even opzij te zetten om uitsluitend aandacht te besteden aan hun man. Vrouwen zijn niet bekwaam hun man te laten primeren op hun kind, zelfs niet voor korte tijd. Een zagend of zich vervelend kind krijgt bijna zeker meer aandacht dan de man, hoewel het er misschien minder nodig heeft op dat moment. Vrouwen denken te vaak dat ze onvoldoende aandacht besteden aan hun kind. Vooral wanneer het hun eerste is hebben ze enorm veel schrik een slechte moeder te zijn, iets wat, door een soort schuldgevoel, nog meer het geval is wanneer ze blijven werken na de bevalling.

Het is dan ook niet meer dan normaal dat een man zich vaak verwaarloosd voelt wanneer er kleine kinderen zijn. In zijn (competitieve) geest is de aandacht die het kind opeist namelijk een gedeelte dat hij zelf minder krijgt. Wat een bijkomende factor uitmaakt om elders op zoek te gaan naar seksuele bevrediging. Veel mannen raken in deze periode ten andere totaal vervreemd van hun vrouw.

Dit uit zich vaak in nog langer en harder werken : hoe later hij thuiskomt, hoe mider problemen hij heeft met de kinderen. Want die liggen vaak al in bed dan. En voor zijn vrouw moet hij ook niet meer naar huis, die kijkt toch niet naar hem om. Een man die na de geboorte van de kinderen meer investeert in zijn beroep kan dit dus om 2 redenen doen : hij wil zijn gezin gelukkig maken of hij ontvlucht het juist. Veel vrouwen realiseren zich echter die tweede reden niet en staan dan ook verwonderd dat ze zo uit elkaar drijven.

Wil een vrouw haar man niet kwijtraken en jaren later tot de vaststelling komen dat ze met een vreemde leeft, dan moet ze er in de eerste plaats voor zorgen haar man niet de indruk te geven dat hij gedegradeerd is tot een tweederangsburger en geldezeltje. Ze moet nu en dan van haar hart een steen maken en alles laten vallen om samen met haar man te genieten van de weinige momenten die hen in die periode samen gegeven zijn.

Ook moet ze er zorg voor dragen de seksuele relatie boeiend en gevarieerd te houden. Essentieel hierbij is wel dat ze, wanneer ze verandering aanbrengt, het zeer geleidelijk doet. Als ze er te sterk invliegt zou haar man zich immers wel eens kunnen afvragen wie haar al die nieuwe kneepjes leerde, of hij zou de nieuwe situatie kunnen afwijzen omdat ze teveel afwijkt van wat hij gewoon is.

Conservatisme

Een man is immers ook op dit gebied een complex wezen. Buitenshuis is hij meestal erg gesteld op veranderingen (andere wagen, betere baan...), maar binnen zijn gezin is hij vaak aartsconservatief. Dit verklaart waarom een vrouw die van kapsel of kledingstijl verandert (bvb. om haar man te plezieren) vaak van een kale reis thuiskomt. Mannen houden meestal van hun vrouw zoals ze is. Als het van de man afhing bleef zijn vrouw steeds het meisje dat hij jaren geleden leerde kennen. Het gebeurt dan ook regelmatig dat een vrouw die plots teveel afslankt (of verdikt) hierdoor voor de verrassing komt te staan dat haar man haar laat zitten.

Mannen houden ook niet erg van veranderingen in of aan het huis of aan het dagelijks eten. Ook deze botsen immers met zijn conservatieve geest. We mogen dus gerust beweren dat, wat mannen betreft, enkel seks in aanmerking komt om grote veranderingen te ondergaan binnen de gezinssfeer. Het is dan ook deze behoefte die een vrouw moet uitbaten wanneer ze haar man aan zich gebonden wil houden. In ruil krijgt ze dan een partner die bereid is zijn drang tot vlinderen te onderdrukken.

Vergeten we immers niet dat het helemaal geen fabeltje is, maar daarentegen de naakte waarheid, dat voor een man liefde niet zonder seks kan, zeker niet als hij nog jong is. Een vrouw die haar man seks onthoudt, of die hem geen seks wil bieden die hem voldoende tegemoet komt, holt hiermee haar relatie volledig uit. Ze mag er daarnaast ook zeker van zijn dat hij vreemd zal gaan. Seks is derhalve, wat de man betreft, een zeer krachtige lijm om de relatie samen te houden.

Vrouwelijke jaloezie

Mannen zullen, in tegenstelling tot vrouwen, zelden op het idee komen hun affaire op te biechten wanneer ze achter de rug is. Een vrouw die er in de Sturm Und Drangperiode achter komt dat haar man vreemd ging voelt zich meestal diep gekwetst en afgewezen. Ze wil wraak en ze haat haar man. Hij heeft haar immers zeer zwaar pijn gedaan. Vaak heeft ze als eerste reactie dan ook de neiging hem buiten te gooien en met hem te breken. Ze laat zich meestal volledig meeslepen door haar gevoelens en begaat hierdoor vaak onomkeerbare vergissingen.

Naast pijn speelt echter nog een andere factor mee: de vrouw heeft angst verlaten of gedumpt te worden. De jaloezie van een vrouw komt dus vooral of bijna uitsluitend voort uit de angst opzijgezet te worden. Bij een man daarentegen komt jaloezie, zoals we reeds zagen, vooral voort uit bezitterigheid. [1] Een man wil niet dat iemand fysisch aan ”zijn eigendom” komt (in casu zijn vrouw), een vrouw wil niet dat iemand emotioneel haar bezit inpikt.

Vooral in de midlifecrisis van de man speelt deze vrees gedumpt te worden een grote rol omdat ze zichzelf op haar retour weet en vreest de concurrentie met het jonge meisje niet aan te kunnen. Zoals we zagen is deze vrees in die levensfase van haar man zelfs alles behalve irreëel.

Maar ook in de beginperiode van het huwelijk heeft een vrouw hier veel angst voor. Ze ziet zich immers al op straat verzeild raken met de kinderen. En als er iets is dat ze ten koste van alles wil verdedigen, dan is het het feit dat kinderen een vader moeten hebben om in een veilige omgeving op te kunnen groeien. Ze zal er dus alles voor doen haar man te verplichten trouw te blijven.

Vrouwen hebben dan ook enorm schrik wanneer hun man affectie zou beginnen te vertonen voor een andere vrouw. Waar ze seks eventueel nog door de vingers kunnen zien, mits dit niet ten koste gaat van zijn aandacht voor haar, zullen ze alles in het werk stellen om hem te beletten te vaak om te gaan met een andere vrouw, laat staan dat hij er vriendschap mee sluit. Vrouwen kunnen geen affectie delen bij een man, ze willen dat deze volledig op hun eigen persoon gericht is.

Dit verklaart waarom vrouwen zo geërgerd reageren wanneer hun partner iets positiefs zegt over een andere vrouw, of er een gemeenschappelijke hobby op nahoudt met een andere vrouw: hij zou wel eens kunnen gaan houden van haar, en dan zou hij misschien wel eens met haar kunnen gaan samenwonen. Dit is ten andere een reden waarom vriendschap tussen  (gehuwde) mannen en vrouwen zo moeilijk is: de partner van de man zal zoiets nooit nemen en alles in het werk stellen deze mooie gevoelens te saboteren.

Een tweede bron van jaloezie bij de vrouw is onzekerheid over zichzelf. Jaloezie zorgt er namelijk voor dat de vrouw alle gevoel voor maat verliest: ze denkt dat haar ”concurrente” de volmaaktheid in persoon is, en dat zij niets meer waard is, ze twijfelt of ze nog wel attractief genoeg is, of het huwelijk nog wel voldoende boeiend is voor haar man, of ze niet te lelijk of te saai geworden is. Ze vreest dus te licht uit te vallen.

Hét grote probleem met vrouwen is immers dat ze te vaak hun zelfbeeld opbouwen in functie van de relaties die ze hebben. Hoe beter ze met andere mensen overweg kan, hoe liever ze zichzelf ziet. Daardoor leggen vrouwen een deel van hun zelfbewustzijn in handen van anderen, iets wat steeds zeer gevaarlijk is. Wanneer dan ook de, in hun ogen belangrijkste, relatie wegvalt, zien ze zichzelf als een plumpudding in elkaar zakken. ”Er schiet niets meer over om voor te leven”, ”het leven heeft geen zin meer” en soortgelijke gedachten spoken dan dagelijks door hun hoofd.

Daarenboven zijn er veel vrouwen die zichzelf ongelukkig maken omdat ze er heilig van overtuigd zijn dat hun man niet zonder seks kan, en dat hij er altijd even grote behoefte aan heeft. Ze raken dan ook in paniek wanneer de man eens wat minder interesse vertoont op dit gebied, omdat ze dadelijk aan een rivale denken.

Dat de reden waarom een man vreemd gaat niet noodzakelijk gelegen is in het feit dat hij niet meer van zijn vrouw houdt weten wij wel, maar een vrouw wil zoiets veelal niet aannemen. Zijzelf zou immers nooit op het gedacht komen elders te gaan zoeken als ze thuis gelukkig was.

Wanneer een vrouw er echter voor zorgt dat haar man thuis weer meer seksuele variatie krijgt, wanneer ze ervoor zorgt dat het gezin weer de haven wordt waar hij tot rust kan komen, dan mag ze zeker zijn te winnen. De relatie van een man in de Storm Rund Drangperiode (niet in de midlifecrisis!) was immers niet bedoeld om te blijven duren, en dus zal ze na een min of meer lange termijn aan het langste eind trekken.

Op vrouwelijke jaloezie komen we later tenandere nog terug in het hoofdstuk EEN VROUWENWERELD APART. Wat ze dus zeker niet mag doen is haar eerste impuls volgen:  hem “haar lichaam” weigeren. Ze mag niet vergeten dat, hoe schaarser ze met seks is, hoe meer kans ze heeft dat haar man deze behoefte elders zal invullen. Een man verlaat immers zelden een vrouw die sexy is, maar wel een vrouw die saai is.

Vergeving a.u.b.

Hoewel ze het nooit vergeten, toch slagen veel vrouwen erin hun man te vergeven voor zijn misstap. Ze staan hierdoor in een zeer sterke positie. Veel mannen voelen zich immers, ondanks het feit dat ze het louter als een avontuurtje zagen, schuldig als ze vreemd gaan. Opvoeding en eeuwen traditie kunnen nu eenmaal niet zomaar overboord gegooid worden. Hoewel ze hopen en verwachten dat hun vrouw het hen kan vergeven, en dat ze het zal begrijpen, toch zitten ze met de daver op het lijf dat ze het niet zal doen. Sommige mannen worden zelfs ziek van het schuldbewustzijn en de onzekerheid die eruit voortvloeit. Vooral als hun vrouw zacht en liefhebbend is kunnen ze er vaak zwaar onder lijden wanneer ze haar hebben ”bedrogen”. [2]

Dus proberen ze zich vrij te kopen. Mannen meten affectie af aan de hoeveelheid geld die er uitgegeven wordt. Ze denken dus dat ze haar dure geschenken moeten geven willen ze hun vrouw (terug) gunstig te stemmen. De vrouw wordt dan ook overladen met cadeautjes en attenties. Veel vrouwen buiten dit uit, anderen voelen zich hierdoor nog meer in de rug geschoten omdat ze het interpreteren als het afkopen van hun wraak of woede. Wat op een vrouw overkomt als een zwaar gebrek aan genegenheid is in de ogen van een man nochtans wel degelijk een bijzondere blijk van zijn liefde of van zijn berouw, en het is zelfs vaak de enige manier die hij zich kan inbeelden.

In het algemeen kunnen we immers stellen dat een man vaak niet weet hoe hij zijn affectie moet uiten en dat hij dan maar naar dure geschenken grijpt. Veel mannen realiseren zich zelfs niet eens dat ze ook nog andere dan materiële zaken te bieden hebben (vrouwen denken vaak van zichzelf hetzelfde in verband met seks), maar anderzijds meten sommige vrouwen inderdaad de affectie van een man af aan de geschenken die hij hen geeft.

Een man verwacht dus, zoals gezegd, van zijn vrouw dat ze hem zijn ontrouw vergeeft als ze erop uitkomt, en dat ze het begrijpt. Hij vreest echter dat ze het hem niet zal vergeven en dat ze het niet zal begrijpen. Hij vreest dat ze scènes zal maken en hem aan de deur zal zetten. Hij voelt zich dan ook geweldig zwak als de zaak ter sprake komt. Een vrouw die dit weet heeft het misschien gemakkelijker om de spons te vegen. Temeer daar het net zo goed zij kon geweest zijn die was vreemd gegaan. Het kan immers iedereen overkomen, en vrouwen zijn nog gevoeliger dan mannen voor de ”bliksem die inslaat”. Daarenboven heeft ze er niets bij te winnen niet te vergeven.

Egocentrisme

Een vrouw die op de hoogte geraakt van de ontrouw van haar man staat voor de keuze: ofwel de relatie stopzetten, ofwel het slippertje zo snel mogelijk vergeven. Maar verwachten dat de man in de relatie blijft wanneer ze hem alle dagen opnieuw ”lastig valt” is totaal onrealistisch. De relatie in stand houden vereist dat het slippertje door beide partijen na een korte tijd als afgesloten wordt beschouwd. Gebeurt dit niet dan is er niets meer dat de man nog kan motiveren in de relatie te blijven en hij zal dan ook zonder de minste twijfel verkiezen te breken als er van rust in het gezin geen sprake meer is.

Slaagt een vrouw er niet snel genoeg in de spons te vegen, of twijfelt ze wat te doen, dan zal ze haar man zeker kwijtraken, omdat ze het niet zal kunnen nalaten steeds op zijn misstap terug te komen. En hoeveel wroeging een man ook heeft, hij kan moeilijk aanvaarden dat hij maanden later nog alle dagen bij thuiskomst van zijn werk op een stuurs vrouwengezicht moet kijken.

Het is dan ook vanwege de vrouw onrealistisch te denken dat haar man zijn leven wel zal beteren als ze hem maar genoeg met de neus op de feiten drukt of als ze hem maar genoeg inpepert dat hij niet moet herbeginnen. Vrouwen zijn vaak bereid verder te gaan met de man, op voorwaarde dat hij tot inkeer komt. Door dit te vaak te herhalen jaagt ze hem echter juist de deur uit en bekomt ze het tegenovergestelde van wat ze in feite wou bereiken. Haar vrees verlaten te worden gaat daarentegen over gans de lijn in vervulling.

We komen hier een verschijnsel tegen waar we nog vaker zullen op botsen: vrouwen denken dat mannen net zo reageren als zij, en ze zullen hun houding dan ook vaak afstellen op gedra- gingen die ze verwachten, maar die helemaal niet van toepassing zijn. Anders gezegd: vrouwen verwachten dat mannen denken en handelen zoals ze zelf doen, en ze zullen zich dan ook voorbereiden op gedrag dat nooit zal plaatsgrijpen. Mannen doen ten andere hetzelfde. Beide geslachten denken dat het andere zal reageren en handelen zoals ze zelf handelen en reageren.

Laten we als voorbeeld eens het mannelijk vreemdgaan onder de loep nemen. Waar het, als alles zijn normale gang gaat, slechts een tijdelijk verschijnsel betreft dat haar weinig risico laat lopen, zal zij in haar paniek de zaak beschouwen als een zware bedreiging. Waar de man het enkel als een slippertje aanziet, is het voor haar een serieuze zaak, die wel eens zou kunnen voor gevolg hebben dat haar man haar verlaat. Zoals we zagen is er, behalve in de midlifecrisis, geen enkele reden dat dit ook werkelijkheid zal worden, mits ze er tenminste voor zorgt dat haar man thuis seksueel voldoende aan zijn trekken komt.

De vrouw maakt hier de fout te denken dat een man op dezelfde manier tegen een dergelijke relatie aankijkt als zij. Als zij immers een buitenechtelijke relatie begint dan is dit voor haar een bloedernstige zaak, waarvan ze verwacht dat ze vroeg of laat op iets definitiefs zal uitlopen. Ze is er heilig van overtuigd dat dit ook het geval is bij haar man, en ze kan zich zelfs niet inbeelden dat het anders zou kunnen zijn. Ze gelooft hem dan ook niet als hij naar waarheid beweert dat ”het niets te betekenen had”. Vrouwen kunnen zich gewoon niet inbeelden dat het mogelijk is seksueel met iemand anders om te gaan zonder dat hier meer achter zit dan ordinaire seks. Zoals we zagen is dit voor mannen echter doodnormaal.

Gevolg is dat ze reageert zoals ze denkt dat haar man zou moeten reageren als zij het was die vreemd ging: ze wordt woedend. Maar dit is totaal inadequaat en volledig naast de kwestie. Waar hij het aanziet als iets zonder betekenis maakt zijn vrouw er iets zeer belangrijks van, waardoor ze hem verplicht het op zijn beurt ook serieus op te nemen. Net zoals bij het flirten reeds besproken werd kan ook hier de man zich immers onmogelijk verdedigen als hij geen aandacht besteedt aan deze relatie. Waar hij totdantoe nauwelijks weet had wie de vrouw met wie hij zijn affaire had eigenlijk juist voor iemand was, moet hij haar nu wel beter leren kennen. Hij moet immers weten over wie hij discussieert met zijn vrouw en ze zal nooit geloven dat hij deze vrouw niet eens goed kende.

Komt daar nog bij dat, omdat de vrouw er met haar man niet kan over praten (”hij beweert altijd maar dat het niets betekende, en dat kan toch niet”), ze met hem breekt. Gevolg is dat ze ongelukkig wordt omdat ze zich in de steek gelaten voelt, terwijl zij het zelf was die met haar man gebroken heeft. Het is niet hij die de relatie opzegt, het is zij.

Waar de man er niet aan dacht zijn vrouw te verlaten, wordt hij wel verplicht meer aandacht te besteden aan zijn nevenrelatie omdat het zijn vrouw is die hem verlaat.

Ik ga scheiden!

Veel vrouwen jagen op zo’n moment hun man de deur uit. Hierdoor krijgen ze hun wraak en dat lucht hen enorm op. In het begin althans. Als daarna de rede terugkomt zien ze echter plots ook de keerzijde van de medaille.

De eerste slachtoffers zijn vaak de kinderen. Ze worden, vaak tegen hun wil, van de ene partner naar de andere gesleurd. Ze kunnen zich niet meer serieus binden en gaan een eigen relatie zien ofwel als een uitweg uit de miserie, ofwel als iets dat niets anders dan problemen oplevert. In het ene geval huwen ze veel te jong om het huis uit te zijn, in het andere geval willen ze zich zelf niet binden. Hierdoor raken ze op de duur onbekwaam een relatie aan te gaan die hen emotioneel te sterk raakt. Ze zagen immers het verdriet van hun ouders en vrezen dat, wanneer ze zich te sterk binden, ze zich dezelfde kwetsuren op de hals gaan halen.

Daarenboven worden de kinderen, meestal zonder dat ze erin gekend worden, gebruikt om de wraak nog vollediger te maken.. Vooral vrouwen zijn er specialist in hen als chantagemiddel te gebruiken. Op dat moment telt maar 1 zaak meer : de wraak op hun ex, en de gevoelens van de kinderen zijn totaal van geen tel hierbij. ZIJ is gekwetst en ZIJ moet haar wraak hebben. Plots wordt iedereen die haar vroeger zo dierbaar was daaraan ondergeschikt.  Alle advocaten die al echtscheidingen gepleit hebben zullen bevestigen dat vrouwen enorm vasthoudend zijn als het erop aankomt hun man een hak te zetten door middel van de kinderen.

Waar mannen eventueel nog zullen inbinden als ze zien dat de kinderen er onderdoor gaan, is hier bij vrouwen zelden of nooit sprake van. Eens ze op kruissnelheid zijn is er geen houden meer aan en draven ze door zonder zich nog door wat dan ook te laten afleiden van het pad dat ze zichzelf uitgestippeld hebben. Tot wat dit kan leiden zag België enkele jaren geleden met het geval van Notaris X.

Scheiden doet Lijden

Een tweede keerzijde van de medaille is dat de vrouw, ondanks het feit dat ze haar wraak kreeg, toch nog enorm veel verdriet heeft door de scheiding. De vraag is dan ook wat de meeste pijn berokkent: de ontdekking van het vreemdgaan of de scheiding.

Veel vrouwen kunnen het echter toch niet over hun hart krijgen om alsnog aan tafel te gaan zitten en de situatie uit te praten. Hun eergevoel laat het niet toe. Of ze vinden dat de zonde moet uitgeboet worden. Of er moet kost wat kost wraak gepleegd worden.

Vrouwen denken ook vaak dat het de man niet kan schelen dat het tot een echtscheiding komt en daarom zijn ze geneigd hem nog eens extra de duvel aan te doen, omdat hij anders in hun ogen niet voldoende gekwetst of gestraft werd.

Het tegendeel is echter waar. Een man valt na het afspringen van een relatie vaak in een zeer diep gat, temeer daar hij nooit leerde zijn gevoelens te uiten en dus, in tegenstelling tot de vrouw, niemand heeft bij wie hij zijn hart kan luchten. En als hij het dan al eens probeert (meestal bij een andere vrouw) botst hij vaak op een muur van onverschilligheid. Zoals we in het hoofdstuk MANNEN HEBBEN GEEN GEVOELENS nog zullen zien zijn vrouwen immers niet erg geïnteresseerd in een verdrietig man. Het botst met het beeld van de stoere ridder dat ze meestal in hun hoofd hebben.

Vrouwen staan er vaak van verwonderd hoe diep de echtscheiding hun man kwetste en hoe zwaar hij erdoor aangeslagen is. Ze waren immers steeds van mening geweest dat de man waarmee ze leefden geen gevoelens had, of dat hij niet van hen hield (hij zei het immers nooit).

Dit bewijst dat een vrouw zich te vaak laat leiden door de vooroordelen die ze heeft in ver- band met de gevoelens van mannen. Deze vooroordelen beletten haar bij een man zaken op te vangen die ze zonder moeite bij andere vrouwen waarneemt. Anders gezegd, vrouwen beweren vaak dat ze experts zijn in menselijke gevoelens, en wat hun eigen geslacht betreft is dit inderdaad juist. Maar als het op mannengevoelens aankomt zijn ze er vaak even blind voor als de man in kwestie zelf.

Vrouwen die ”afgewezen” worden (gedumpt, uit de echt scheiden,...) en die zelf nog van hun partner houden, hebben meestal de neiging deze afwijzing niet te aanvaarden. Ze zullen blijven hopen dat het terug goed komt en zullen er alles voor doen om deze wens te doen slagen, vaak tegen beter weten in. Ze hebben immers de man en hun relatie zo geïdealiseerd dat ze zich niet kunnen inbeelden dat ze nog ooit zullen gelukkig worden zonder hem.

Mannen zijn anders. Als zij nog van de vrouw houden die hen dumpte, dan zullen ze in een (klein) deel van de gevallen definitief breken met alle vrouwen. Ze weigeren nog met vrouwen om te gaan. In dit geval gaat het meestal om jeugdliefdes die afspringen. Anderen zoeken dadelijk contact met een andere vrouw (of een ganse resem vrouwen) en ”leven erop los”.

Een man heeft na een scheiding dan ook ongeveer 2 jaar nodig om terug op zijn positieven te komen. Ondertussen vlindert hij van de ene vrouw naar de andere, spreekt hij over niets anders dan zijn ex-vrouw en loopt hij over van zelfmedelijden. Wat hij dan vooral zoekt is geen nieuwe partner, maar wel een luisterend en meelevend oor, en een afleiding om niet terug te moeten naar zijn lege flat.

Het is voor een vrouw dan ook zeer moeilijk om om te gaan met zo'n man. Hij is niet geïnteresseerd in haar, maar enkel in zichzelf. Hij heeft veel aandacht nodig, maar geeft er zelf weinig of geen terug. Hij gebruikt haar enkel om zijn eigen behoeften te bevredigen, maar houdt weinig of geen rekening met de hare. [3]

Eens deze periode voorbij wordt een gescheiden man van een zekere leeftijd echter vaak een zeer goede partner. Oudere gescheiden mannen investeren immers enorm veel in een nieuwe relatie en doen er alles voor om ze te laten slagen. Ze weten daarenboven de valkuilen liggen en ontwijken ze meestal met veel verve. Jonge mannen die gescheiden zijn vervallen daarentegen vaak weer in hun oude fouten en zullen ook in hun volgende relaties vaak mislukken.

De maîtresse en titre

Maar komen we terug bij de man die zijn midlifecrisis achter de rug heeft. Ook in deze ”rustige periode” gaat een man vaak nog vreemd. Op dat ogenblik is er evenwel geen haar meer op zijn hoofd dat eraan denkt zijn vrouw te verlaten om met de andere vrouw samen te gaan leven. Hij heeft er immers niets meer bij te winnen, maar enorm veel bij te verliezen. Zijn kinderen zijn de deur uit, het huis is afbetaald, materieel heeft hij niets meer tekort, kortom, alles achterlaten is een veel te grote opoffering en een te hoge prijs om te betalen.

Wat nu wel vaak opvalt is de stabiliteit van de relatie. Vaak is de maîtresse jonger dan de man, maar toch is ze vaak al ver in de 30 of begin 40. Ze heeft dan ook niet meer zo’n hoge eisen. Ze stelt zich meestal tevreden met de tweederangsrol en verwacht niet meer dat hij voor haar zijn vrouw in de steek laat. Ze weet ook wel dat hij dit meestal niet zal willen.

Zelf is ze ook al ver haar vruchtbare periode voorbij, zodat voor de man het risico niet meer bestaat dat ze van hem een kind wil of dat ze hem, door zwanger te worden, aan zich wil binden (bvb. door te ”vergeten” de pil te nemen).

Deze relaties zijn nog seksueel, maar ze zijn veel rustiger dan die uit de voorgaande periodes, en ze bevatten een redelijk belangrijk luik wederzijdse affectie. Er wordt ook veel in gepraat. In feite heeft de man in deze levensfase twee vrouwen waarvan hij ongeveer even veel houdt. Het is zelfs vooral bij haar dat hij over zijn gevoelens spreekt. Zij kent zijn “innerlijk” dan ook vaak beter dan zijn eigen vrouw.

Vaak weet de vrouw van deze relatie, of vermoedt ze toch iets. Maar in tegenstelling tot haar jongere collega laat ze haar man meestal begaan, of doet ze of haar neus bloedt. Ook zij is immers rijper geworden, en ze weet dat ze nog weinig risico loopt verlaten te worden. Ze weet ook dat ze er niet veel meer bij te winnen heeft de zaken op de spits te drijven. En zeker op materieel vlak kan ze enkel maar verliezen.

In de eerste plaats realiseert ze zich dat ze even veel zal lijden onder de scheiding als hij, meer zelfs, want hij kan nog naar zijn maîtresse in afwachting tot hij een definitief onderdak gevonden heeft. Zij daarentegen heeft niemand en moet volledig terugvallen op een vriendenkring die ze meestal gemeen heeft met hem.

Ook kan hij nog steeds zijn leven hermaken. Zij daarentegen is al te oud om nog een nieuwe relatie te kunnen opbouwen. Ze weet dan ook dat ze, zelfs al komt ze er financieel goed uit, toch de zwakste partij is. De meeste vrouwen aanvaarden dan ook de situatie en laten ze op haar beloop. De tijd van de grote principes is immers al lang voorbij, daarvoor hebben ze reeds teveel meegemaakt en ze hebben dan ook alles leren relativeren en voor zichzelf uitgemaakt wat wel en wat niet als basis voor het leven moet aangehouden worden.