EEN VROUWENWERELD APART

Playboys en Macho's

Nu we gezien hebben hoe meisjes hun vriend kiezen en nu we weten hoe mannen reageren op vrouwen wordt het tijd dat we eens ingaan op enkele problemen die volwassen vrouwen hebben in hun omgang met mannen.

 

Net zoals haar jongere zusters zal ook de volwassen vrouw vooral aangetrokken worden door gladde jongens die mooi opgemaakt zijn, die haar het gevoel geven dat ze uniek is, en die weten hoe ze een vrouw moeten lijmen. Vrouwen geven het niet graag toe, en ze ontkennen bij hoog en bij laag dat deze mannen hen aantrekken, maar steeds weer zien we, dat zogauw deze mannen hun netten beginnen te spannen, de vrouwen er met open ogen inlopen.

 

Onnodig te zeggen dat het voor deze mannen enkel om de verovering te doen is en dat elke vrouw opnieuw het zoveelste gebroken hart is dat ze achter zich laten. Gelukkig zijn sommigen wel de kunst meester het afscheid te verzachten en laten ze een onvergetelijke indruk na. Een vrouw die op zo’n man botst kijkt later dan ook met veel plezier en ontroering terug op de samen doorgebrachte momenten, ondanks de pijn die hij haar deed.

 

Vrouwen plaatsen mannen dan ook voor de keuze: voldoen aan het ideaal van de echtgenoot (kalm, lief, zacht, zorgzaam, mededeelzaam, durft zijn zwakheden tonen) of aan dat van de minnaar (wild, avontuurlijk, ruw, sterk, aantrekkelijk, bij voorkeur ook voor andere vrouwen zodat deze jaloers zijn wanneer ze ermee uitpakt). En vermits seks voor mannen een vooraanstaande rol speelt in hun leven zullen ze ervoor kiezen eerder minnaar dan echtgenoot te zijn. Veel lieve mannen worden dus door vrouwen verplicht tegen hun zachte natuur in te gaan en zich als ”macho's” te gedragen, willen ze gezien en geapprecieerd worden.

 

Ik weet het zelf niet goed

 

Voor de man is het probleem erin gelegen dat hij aan het beeld van de minnaar moet voldoen wil hij in de smaak van een vrouw vallen, en wil hij haar interesse opwekken. Eens de relatie stabieler wordt, moet hij echter van de ene dag op de andere omschakelen naar het diametraal hieraan tegengestelde beeld van de echtgenoot.

 

Zeer vaak zien we dat een vrouw, in de periode dat ze vrij en zoekende is, niet omkijkt naar dat type man dat ze graag als partner zou willen: een man waarmee ze kan praten, de man die lief en zacht is. Hij is immers niet stoer en avontuurlijk genoeg om haar aandacht "waard te zijn", hij is te saai. Dus kiest ze er een man uit die voldoet aan het ideaal van de minnaar. Maar wanneer de relatie vaster geworden is nemen alle vrouwen dezelfde woorden in de mond : ”ik kan er niet mee praten”, ”hij is niet gevoelig genoeg”.

 

Veel vrouwen raken ontgoocheld in mannen omdat ze niet voldoen aan het ideaalbeeld dat ze in hun hoofd hebben. Want als je hen vraagt hoe dit beeld eruitziet, en hoe een man eraan moet voldoen, stellen ze steeds opnieuw contradictorische eisen. Alleen : ze realiseren zich dit niet omdat ze wel denken aan wat zij willen, maar zich nooit de kritische vraag stellen of de man hieraan wel kan voldoen en zoja, hoe ?  Het is voor een man immers onmogelijk te voldoen aan de eisen die de vrouw hem stelt. 

 

Ten andere, steeds meer vrouwen durven tegenwoordig toegeven dat ze vallen op ”mannelijke mannen”. Maar nog steeds is het voor een vrouw niet ”politiek correct” dit te bekennen. In vrouwenmiddens geldt immers nog steeds de vraag naar de ”gevoelige man” (man die achteraf steeds opnieuw verworpen wordt).

 

Veel vrouwen vinden ook niet de man die ze zoeken, omdat ze de man steeds anders willen dan hij op dat moment is. Anders gezegd: ze staren zich blind op wat ze niet hebben (en welke man is zo volmaakt dat hij aan al haar wensen kan voldoen?), en zien niet wat ze wel hebben. Daarenboven willen ze altijd juist iets anders dan wat ze aangeboden krijgen.

 

Het is voor een man niet gemakkelijk tegelijkertijd vriend (egalitair, goede gesprekspartner, helper), minnaar (hartstochtelijk, sensueel, hofmaker), speelkameraad (kind, spontaan, amusant) en held (stoer, zwijgzaam, beschermend, hoge morele normen) te zijn. Een vrouw heeft steeds maar oog voor één van deze eigenschappen maar ze is zelden tevreden met het beeld dat de man op dat moment vertoont. Ze legt de nadruk bijna steeds anders. 

 

Het volstaat dat hij hard is (de held) opdat zij hem juist wat zachter wil, of dat hij zwijgzaam (de held) is opdat zij juist ”emotie” (de minnaar) of avontuur (de speelkameraad) wil. Vrouwen willen geen man van vlees en bloed, die slechts gedeeltelijk aan hun wensen voldoet, nee ze willen een volmaakte man, die aan al hun dromen en wensen (tegelijk) tegemoetkomt. Wil ze hem stoer, dan is hij stoer, wil ze hem zacht, dan is hij zacht. Zo'n mannen bestaan echter alleen in romans, en veel vrouwen leven, wat hun visie op mannen betreft, dan ook meer in een stationsromannetje, met het hoofd in de wolken, dan in het echte leven met twee voeten op aarde.

 

De man met vier gezichten

 

Mannen moeten van hun kant leren dat het wel mogelijk is aan deze beelden te voldoen: het is mogelijk sterk te zijn, maar toch zwakke kanten te hebben. Het is mogelijk te praten met vrouwen (en het is nog aangenaam ook) zonder dat dit verwijfd is en hun ”mannelijkheid” aantast. Ze moeten leren dat er geen enkele reden is om een van uitersten te kiezen, ze moeten leren dat de gulden middenweg ook bestaat.

 

Maar mannen zullen dit nooit doen zolang vrouwen niet aanvaarden dat al deze facetten tegelijk voorkomen en niet de ene na de andere. Als vrouwen reeds in het begin oog zouden hebben voor alle verschillende verschijningsvormen van de man, zouden mannen die ook meer durven uiten en er moeite voor doen die te ontwikkelen. Maar zolang vrouwen voor de kennismakingsfase eenzijdig blijven zoeken naar een stoere, avontuurlijke man, zonder zwakheden, zal de man die dit kan de nadruk blijven leggen op dit facet, omdat het voor hem het meeste opbrengt.

 

Bij een vrouw die hij niet kent is hij immers in de eerste plaats (op min of meer lange termijn) geïnteresseerd in seks, en die krijgt hij vooral door de stoere uit te hangen. Daarenboven is het ook enkel door ”mannelijk gedrag” dat hij haar aandacht krijgt. Als hij ”zacht” is bekijkt ze hem niet eens. Vrouwen die erover klagen dat ze geen mannen vinden waarmee ze kunnen praten moeten zich goed realiseren dat als ze zo'n man tegenkomen ze hem niet eens zien staan.

 

Vrouwen maken het mannen dus niet gemakkelijk en zijn grotendeels zelf de oorzaak van hun problemen op dit gebied. Ze ergeren zich aan mannen die zich aanstellen, maar anderzijds vallen ze ervoor als vliegen en kunnen ze niet weerstaan aan de aantrekkingskracht van de ”macho”.

 

Playboys weten dit tenandere perfect te bespelen. Ze zijn niet kinderachtig stoer (het ”Spaanse macho”-type), maar laten de vrouw toch verstaan dat ze kansen genoeg hebben en haar niet nodig hebben. Ze zijn zelfverzekerd, pronkerig, op het randje van het uitdagende, en vooral: ze zijn steeds piekfijn verzorgd. Ze dragen kleren die een normale man niet draagt, ze trekken de aandacht met dure of opvallende wagens (nog steeds hét middel bij uitstek als het erop aankomt de aandacht van vrouwen te trekken). Ook zijn ze erg galant, maar ze laten het de vrouw goed aanvoelen dat ze zelf beslissen of en wanneer ze haar een ”gunst” schenken. Ze laten goed weten dat elke attentie in feite een geschenk is dat ze haar even goed kunnen onthouden.